Ο Στίβεν Πίνκερ, καθηγητής στο Χάρβαρντ, λέει σε συνέντευξή του στο γερμανικό Spiegel ότι η (σώφρων) ανθρωπότητα θέλει μεν να σταματήσει το φαινόμενο της κλιματικής αλλαγής, δεν θέλει όμως να σταματήσει και το φαινόμενο της οικονομικής ανάπτυξης. Για να επιτευχθεί εξισορρόπηση των αντιθέτων, τονίζει ο Πίνκερ, απαιτείται παραγωγή πυρηνικής ενέργειας.

Βέβαια, στην καθεστωτικά «πράσινη» πια Γερμανία και μόνο με το ξεστόμισμα της φράσης «πυρηνική ενέργεια» προκαλούνται αμέσως ταχυπαλμίες στις ευαίσθητες καρδιές και πυρετικά ρίγη στις ράχες. Ευτυχώς, δεν πρόκειται για κάτι σοβαρό: είναι μια παλιά ενδημική ίωση, από τα «ανέμελα χρόνια» της εναλλακτικής βερολινέζικης κουλτούρας του ’70 και του ’80, όταν ανέμιζαν τρελά οι σημαίες με τον κόκκινο χαμογελαστό ήλιο. Αιώνιοι φορείς αυτής της ίωσης μέσα στη γερμανική κοινωνία παραμένουν πάντα οι Πράσινοι – και φαίνεται ότι κόλλησαν και την καγκελάριο.

Ο Πίνκερ πάντως χαρακτήρισε τον γερμανικό φόβο για την πυρηνική ενέργεια «παρανοϊκό». Και ταυτόχρονα επισήμανε ότι η παραγoμένη από άνθρακα ηλεκτρική ενέργεια είναι πολύ πιο επικίνδυνη. Τα παραπάνω ο καθηγητής τα είπε επειδή η Μέρκελ αποφάσισε την «αποπυρηνικοποίηση» της γερμανικής ενέργειας, ωστόσο κρατάει σε λειτουργία μονάδες άνθρακα.

«Ρωτάτε πώς τα κάναμε έτσι εμείς οι Γερμανοί;» – γράφει και ο Γιόχεν Μπίτνερ στους New York Times.

«Ενα πείραμα κάναμε: αποφασίσαμε να καταργήσουμε και την πυρηνική ενέργεια και τις μονάδες παραγωγής ηλεκτρικής ενέργειας από άνθρακα. Η κυβέρνηση Μέρκελ το αποφάσισε αυτό: ο τελευταίος γερμανικός αντιδραστήρας θα κλείσει στο τέλος του 2022, αλλά το τελευταίο εργοστάσιο άνθρακα θα λειτουργεί μέχρι το 2038».

Ο αρθρογράφος δεν κρύβει τα… απόβλητα κάτω από το χαλί: «Οι σκεπτικιστές φοβούνται ότι η χώρα μας βρίσκεται σε επικίνδυνη πορεία. Οι ανανεώσιμες πηγές ενέργειας ενδέχεται να μην είναι διαθέσιμες εγκαίρως για να αντισταθμίσουν την απώλεια ενέργειας από ορυκτά και σχάση. Αν και οι ανανεώσιμες πηγές ενέργειας αντιπροσωπεύουν περίπου το 40% του εφοδιασμού της Γερμανίας με ηλεκτρική ενέργεια, υπάρχουν όρια για περαιτέρω επέκταση, για λόγους που είναι πολιτικοί και όχι τεχνολογικοί».

Τι εστί πολιτικός λόγος εν προκειμένω; «Σε ορισμένες αγροτικές περιοχές της Γερμανίας, οι άνθρωποι έχουν ταλαιπωρηθεί από τα όλο και περισσότερα αιολικά πάρκα». Διαμαρτύρονται δηλαδή για τις όλο και περισσότερες και όλο και υψηλότερες  ανεμογεννήτριες που έχουν φυτρώσει μέσα στα πόδια τους. Γράφει και για το μείζον πρόβλημα: «Για να λειτουργήσει η λεγόμενη ‘ενεργειακή επανάσταση’ απαιτούνται νέες γραμμές μήκους 3.700 μιλίων, αλλά μέχρι το τέλος του 2018 δεν είχαν κατασκευαστεί παρά μόνο 93 μίλια»…

Και με την κλιματική αλλαγή τι γίνεται; «Με το κλείσιμο των πυρηνικών σταθμών ταχύτερα από ό,τι για τον άνθρακα, η Γερμανία μπορεί να έχει εξάρτηση από τα ορυκτά καύσιμα και να συμβάλει στην επιβάρυνση του κλίματος». Παρά ταύτα, «η αντίθεσή των Γερμανών στην πυρηνική ενέργεια διαρκεί: σε ποσοστό το 60% θέλουν να εξαλείψουν την πυρηνική ενέργεια το συντομότερο δυνατόν».

Για τον Μπίτνερ η Γερμανία αντιμετωπίζει δίλημμα: «Για ένα έθνος σαν το δικό μας, που είναι τόσο πρόθυμο να κάνει αυτό που θεωρεί καλό, η επιλογή μεταξύ δύο κακών, της πυρηνικής ενέργειας και της κλιματικής αλλαγής, είναι αβάσταχτη υπόθεση!»

Μετά το πυρηνικό ατύχημα στο ιαπωνικό πυρηνικό εργοστάσιο της Φουκουσίμα, το 2011, η Μέρκελ διέταξε την έξοδο από την πυρηνική ενέργεια για πάντα. Γιατί; Επειδή πείστηκε ότι η καταστροφή μπορεί να συμβεί ακόμη και σε χώρα υψηλής τεχνολογίας.

Στη γειτονική τής Γερμανίας Γαλλία, χώρα σοβαρή, υψηλής τεχνολογίας και καθολικώς σχεδόν πυρηνοκίνητη, πυρηνικό ατύχημα πάντως δεν συνέβη από τότε που έγινε το πρώτο εργοστάσιο, πριν από πολλές δεκαετίες .

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News