Με το ζήτημα του ηλεκτρονικού «πιστοποιητικού» ή «διαβατηρίου» εμβολιασθέντος ατόμου να κυριαρχεί στη σχετιζόμενη με τον κορονοϊό επικαιρότητα, η σχετική συζήτηση έχει ανάψει όχι μόνο σε επίπεδο πολιτικού προσωπικού της Ευρωπαϊκής Ενωσης (με τον Πρωθυπουργό Κυριάκο Μητσοτάκη πρωτοστατούντα), αλλά και στα διεθνή Μέσα. Σε εφημερίδες και σάιτ οι πάντες αρθρογραφούν και τοποθετούνται. Αλλά και η καθαυτό πολιτική επικαιρότητα, η οποία την τρέχουσα εβδομάδα μονοπωλείται από την ορκωμοσία του Τζο Μπάιντεν ως προέδρου των ΗΠΑ, δεν είναι τελικά και τόσο άσχετη με την πανδημία όσο νομίζουμε.

Οι απόψεις των αρθρογράφων μάλλον κλίνουν υπέρ της έκδοσης ενός τέτοιου ψηφιακού πασπαρτού που θα ανοίξει τις κλεισμένες πόρτες των καταστημάτων, των μεταφορικών μέσων, των εστιατορίων, των γηπέδων, των γυμναστηρίων, κ.λπ. Μάλιστα στους λονδρέζικους Times ο Ντέιβιντ Ααρόνοβιτς, εμπνεόμενος από το παράδειγμα του Ισραήλ όσον αφορά τον ταχύ και αποτελεσματικό εμβολιασμό, τάσσεται αναφανδόν υπέρ της έκδοσης του «ζωτικής σημασίας διαβατηρίου», θίγοντας ωστόσο μία… παρωνυχίδα του όλου πρότζεκτ. Ποια είναι αυτή; Οτι πάντοτε η ελευθερία της βούλησης προϋποθέτει τη δυνατότητα της επιλογής.

Ας επιταχυνθεί πρώτα η διαδικασία εφοδιασμού με εμβόλια, λέει, και κατόπιν ας συζητήσουμε για τα «διαβατήρια»: «Μόνο όταν το εμβόλιο προσφερθεί στους περισσότερους από εμάς, όταν δηλαδή οι άνθρωποι θα έχουμε την επιλογή να εμβολιαστούμε ή να μην εμβολιαστούμε, τότε και η έκδοση του “διαβατηρίου” θα είναι δίκαιη υπόθεση». Τα γράφει αυτά παρ’ ότι δηλώνει ανυπόμονος να εμβολιαστεί ο ίδιος και υπομένει καρτερικά την καθυστέρηση.

Στο εκτενές άρθρο του και θεωρητικά μιλώντας, παίρνει θέση υπέρ του προαιρετικού εμβολιασμού, προσυπογράφει όμως και την «υποχρεωτικό» εμβολιασμό σε κάποιες περιπτώσεις. Ετσι εξαιρεί από τον κανόνα της προαίρεσης και της ελεύθερης βούλησης «την πλήρωση ορισμένων θέσεων εργασίας» ή «την πρόσβαση σε ορισμένες υπηρεσίες». Ομως δεν μας διαφωτίζει περισσότερο για αυτές τις υπηρεσίες και για αυτά τα πόστα. Πάντως ο Ααρόνοβιτς δηλώνει ότι δεν έχει πρόβλημα: «Δεν ανησυχώ ιδιαίτερα για τη μετάβαση στον υποχρεωτικό εμβολιασμό, αν αυτό απαιτεί η δημόσια υγεία» λέει, και τονίζει ότι το πράγμα επείγει και ο χρόνος τρέχει εις βάρος της πειθούς (και, συνεπώς, και της ελεύθερης βούλησης).

Την παγίδα στο εμβολιαστικό πρόγραμμα την εντοπίζει, όπως και άλλοι αρθρογράφοι με ανάλογες πεποιθήσεις, στο ότι ενδέχεται κάποιοι από τους εμβολιασθέντες να χαλαρώσουν, να μη λαμβάνουν πλέον μέτρα προστασίας, κ.λπ. Αυτή η εξέλιξη πρέπει να αποφευχθεί οπωσδήποτε: «Υπό την προϋπόθεση ότι διατηρούμε την επαγρύπνησή μας, θα έχουμε την ευκαιρία να ανοίξουμε και πάλι κάποια από τα μέρη που έχουν πληγεί οικονομικά από το lockdown». Ναι λοιπόν στα «διαβατήρια», ναι και στη συνέχιση των μέτρων αυτοπροστασίας καθενός (μάσκες, απολυμαντικά, κ.ά.)

Ο Ααρόνοβιτς δηλώνει, επίσης, ότι η προσωπική του στάση υπέρ του εμβολιασμού είναι τόσο εγωιστική όσο και αλτρουιστική. Θέλει να πάει και στο αγαπημένο του ρεστοράν και να ευχαριστηθεί, σκέφτεται όμως και τις θέσεις εργασίας στον πάγκο του, στη σάλα του και στην κουζίνα του… Το πολιτικό, κατά κάποιον τρόπο, σχόλιό του συνοψίζεται στη διαπίστωση ότι οι συντηρητικοί Ευρωπαίοι επικαλούνται την «κοινωνική αλληλεγγύη» και απορρίπτουν το ψηφιακό «διαβατήριο εμβολιασμού», ενώ οι σοσιαλδημοκράτες είναι φανατικά υπέρ αυτού. «Τι ειρωνεία!» σαρκάζει.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News