Η ταινία «Παράσιτα» του Νοτιοκορεάτη Μπονγκ Τζουν Χο είναι ήδη success story. Μετά το κορυφαίο βραβείο στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου των Καννών, τον περασμένο Μάιο, και τη Χρυσή Σφαίρα καλύτερης ξενόγλωσσης ταινίας, η νοτιοκορεάτικη ταινία ήταν η μεγάλη κερδισμένη στα βραβεία του Σωματείου Ηθοποιών (SAG), στο Λος Αντζελες, όπου τιμήθηκε ολόκληρο το καστ της, για την καλύτερη ερμηνεία σε ταινία ως σύνολο.

Αλλά υπήρξε και συνέχεια. Από τα βρετανικά BAFTA 2020 τα «Παράσιτα» έφυγαν με δύο βραβεία, καλύτερης  ξενόγλωσσης ταινίας και πρωτότυπου σεναρίου. Και τώρα περιμένουμε την τελετή των Οσκαρ, όπου είναι υποψήφια για έξι βραβεία: Καλύτερης ταινίας, καλύτερης σκηνοθεσίας, καλύτερης ξενόγλωσσης ταινίας, καλύτερου πρωτότυπου σεναρίου, καλύτερης σκηνογραφίας και καλύτερου μοντάζ. (Δείτε το trailer στο τέλος του κειμένου)

Εκτός όμως από τις δάφνες που δρέπει συνεχώς, τα «Παράσιτα» είναι μία από τις πραγματικά μεγάλες επιτυχίες του box-office. Σύμφωνα με δημοσίευμα του Guardian, μέχρι στιγμής η ταινία έχει αποφέρει 73 εκατ. δολάρια στην πατρίδα της, τη Νότια Κορέα και 30 εκατ. δολάρια στις ΗΠΑ. Οπότε, ακόμα κι αν φύγει με άδεια χέρια από την αίθουσα απονομής των Οσκαρ, όταν γυρίσουν στο σπίτι τους οι συντελεστές της, θα έχουν πολλά άλλα για να υπερηφανεύονται.

Τα «Παράσιτα» είναι η έβδομη ταινία του Μπονγκ. Το κωμικοτραγικό της σενάριο επικεντρώνεται στους Κιμ, μια πάμπτωχη τετραμελή οικογένεια που ζει κυριολεκτικά κάτω από το έδαφος, σε ένα μικρό και βρωμερό ημιυπόγειο της Σεούλ. Από την πρώτη στιγμή, επιβεβαιώνουν τον τίτλο της ταινίας καθώς προσπαθούν να αποκτήσουν δωρεάν WiFi υποκλέπτοντας τους γείτονες. Οι Κιμ είναι άνεργοι αλλά απτόητοι, ούτε στιγμή δεν χάνουν το κέφι τους και ένας-ένας καταφέρνουν να διεισδύσουν (και να αποσταθεροποιήσουν) το σπίτι των πλούσιων Παρκ.

Η τύχη τους αλλάζει όταν ο γιος, παριστάνοντας τον δάσκαλο Αγγλικών, καταφέρνει να προσληφθεί από τους Παρκ για να κάνει ιδιαίτερα μαθήματα στην έφηβη κόρη του ζεύγους. Στη συνέχεια παρουσιάζει στην αφελή κυρία Παρκ την αδελφή του ως art therapist, που αναλαμβάνει τον μικρό γιο της ευκατάστατης οικογένειας. Πολύ γρήγορα, πιστεύοντας ότι είναι η ευκαιρία της ζωής τους, τα δύο αδέλφια βρίσκουν δουλειά και στους γονείς τους, «εξολοθρεύοντας» με κόλπα ξεκαρδιστικά –και τόσο διαβολικά, ώστε δεν γίνονται αντιληπτοί– το προσωπικό των Παρκ.

Ο μπαμπάς γίνεται οδηγός του πολυάσχολου κυρίου Παρκ, η μαμά οικιακή βοηθός και οι τέσσερις Κιμ μαζί «αρμέγουν» τους πλούσιους Παρκ, όπως νομίζουν ότι τους αξίζει. Στα μισά της ταινίας, όμως, ο Μπονγκ ανεβάζει την ένταση εισάγοντας πολλά δραματικά στοιχεία. Οσο αβίαστη και άνετη ήταν η διείσδυση των Κιμ στη ζωή των Παρκ, τόσο άτσαλη και βαμμένη με αίμα θα είναι η έξοδός τους.

Ο Μπονγκ Τζουν Χο έχει κάνει ταινίες στα αγγλικά: το αλληγορικό «Snowpiercer» του αναστάτωσε το Φεστιβάλ του Βερολίνου το 2013, και το «Okja» του, το 2017, ήταν η πρώτη ταινία με την οποία συμμετείχε το Netflix στο Φεστιβάλ Καννών. Τα «Παράσιτα», όμως, διαδραματίζονται στη Νότια Κορέα και οι διάλογοι είναι στα Κορεάτικα.

Να σημειωθεί ότι στα 91 χρόνια της ιστορίας των Οσκαρ, μόνο 12 ξενόγλωσσες (μη αγγλικές) ταινίες ήταν υποψήφιες για Οσκαρ καλύτερης ταινίας και καμία από αυτές δεν το κέρδισε. Οπότε, αν το βραβείο της Ακαδημίας Κινηματογράφου πάει φέτος στα «Παράσιτα», τότε θα είναι μια πραγματικά ιστορική στιγμή.

Αυτό το γεγονός από μόνο του αρκούσε για να κάνει τη νοτιοκορεάτικη ταινία αουτσάιντερ, αλλά είναι και τα πολιτικά της μηνύματα στη μέση. «Είναι πλούσιοι, αλλά παρόλα αυτά καλοί», λέει ο πατέρας Κιμ στη σύζυγό του. «Είναι καλοί, επειδή είναι πλούσιοι», λέει εκείνη χλευαστικά, «Αν ήμουν πλούσια, κι εγώ πολύ καλή θα ήμουν». Μόνο που οι Παρκ δεν είναι καλοί. Ο πατέρας Παρκ σουφρώνει τη μύτη του όταν εισπνέει τη μυρωδιά του Κιμ, μη μπορώντας να κρύψει την περιφρόνησή του για τη δυσοσμία της φτώχειας.

Η ταινία συνδέεται με το κοινό της, γράφει η Σιμράν Χανς στον Guardian, και το αποδίδει στο γεγονός ότι η έντονη αίσθηση της κοινωνικής σάτιρας του Μπονγκ Τζουν Χο έπεται της αφηγηματικής του ικανότητας. Η δομή των πέντε πράξεων είναι συμπαγής, ο ρυθμός του δράματος εξαιρετικός, και η τρομερή στροφή στο μέσο της ταινίας γίνεται με απόλυτη σιγουριά. Αυτό που ξεκινάει ως κωμωδία εξελίσσεται σε θρίλερ για να καταλήξει σε τραγωδία και καταστροφή. Οι πρωταγωνιστές είναι διεφθαρμένοι, οι αντίπαλοί τους συμπαθητικοί, σύμφωνα με την κλασική συνταγή, και τα «Παράσιτα» ανταμείβονται γιατί είναι η καλύτερη εκδοχή της, γράφει η Χαν.

Κατά κανόνα η Ακαδημία προτιμάει ταινίες που σε αφήνουν να αισθάνεσαι καλά. Το τέλος των «Παρασίτων», όμως, είναι απαισιόδοξο, όσο κι αν αρχίζει διασκεδαστικά. Ισως, όμως, αυτή τη φορά οι ψηφοφόροι αποφασίσουν να ακολουθήσουν την αντίθετη «πορεία».

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News