To  σκέφτηκαν καλά οι Δημοκρατικοί το πράγμα; Μπας και έκαναν γκάφα και έβαλαν «αυτογκόλ»; Μήπως με την παραπομπή του νυν προέδρου των ΗΠΑ διέπραξαν ένα μοιραίο λάθος που θα τους στοιχίσει (και) τις προεδρικές εκλογές του επομένου έτους;

Η εφημερίδα που πολεμά τη διακυβέρνηση Τραμπ όσο καμιά άλλη στις ΗΠΑ, οι New York Times, σε εκτενές κείμενό της με τίτλο «Μήπως ο Τραμπ επιθυμεί να είναι διωκόμενος;» γράφει ότι χατίρι τού κάνουν οι διώκτες του, αφού αυτοί έχουν έλλειμμα δημοφιλίας ενώ εκείνος πλεόνασμα –αυτά τα στοιχεία δείχνουν προς το παρόν τα γκάλοπ-, έτσι η παραπομπή του καθίσταται από μόνη της πράξη μη δημοφιλής. Και οι εκλογές πλησιάζουν.

Εξάλλου, είναι «ψημένος» σε αυτή την πίεση. Οπως επισημαίνει το άρθρο, αναφερόμενο στη ρωσική παρέμβαση στις προηγούμενες προεδρικές εκλογές των ΗΠΑ, μιλάμε για «έναν πρόεδρο ο οποίος κατάφερε να διαφύγει από τη διερεύνηση της συμπαιγνίας της εκστρατείας του με μια ξένη κυβέρνηση». Ενα, λοιπόν, το κρατούμενο.

Βέβαια, η εφημερίδα σημειώνει ότι με τον καιρό, όσο θα προχωρά «η ιστορία της Ουκρανίας», οι δημοσκοπήσεις ενδέχεται να ενισχύσουν τους Δημοκρατικούς, πάντως σήμερα ο Τραμπ, υπολογίζοντας και στην άνθηση του οικονομικού τομέα, μοιάζει να βιάζεται να τεθεί στη βάσανο της διαδικασίας παραπομπής περισσότερο από όσο η ίδια η Πελόζι ήθελε να τον παραπέμψει!

Ο Τραμπ, με εφόδιο έναν κλασικό επιχειρηματικό πραγματισμό, πλασάρει τον εαυτό του ως εκφραστή μιας ειλικρίνειας και ενός κυνισμού που από πολλούς ψηφοφόρους κρίνεται προτιμητέος σε σχέση με τα πεπραγμένα της πολιτικής ελίτ της Αμερικής. Αυτό «δεν πρέπει να εκπλήσσει» λένε οι ΝΥΤ, συμβαίνει επειδή διανύουμε περίοδο «δυσπιστίας και απελπισίας» και η «τραχιά» πολιτική, θεωρείται «αποτελεσματική εναλλακτική λύση απέναντι σε μια σιωπηρή, υποκριτική ελίτ». Ο Τραμπ ίσως παίξει το χαρτί της «συγκριτικά προτιμητέας διαφθοράς». 

Ως (κακά) προηγούμενα υπάρχουν όμως και οι εκτός τόπου και χρόνου εκτιμήσεις, η αμετροέπεια και ο κομπασμός. Οσο διαρκούσε η έρευνα Μιούλερ, τονίζει το άρθρο των ΝΥΤ, «παράγοντες των Δημοκρατικών έθρεφαν φιλελεύθερες και NeverTrump φαντασιώσεις» για τον υποτιθέμενο φόβο του. Ομως η πραγματικότητα ήταν ότι ο Τραμπ απολάμβανε τον αγώνα που έδινε με τις απαντήσεις του τύπου «κυνήγι μαγισσών», κ.λπ. Και θα το κάνει ξανά, με την ίδια απόλαυση, ιδιαίτερα τώρα που «δεν μιλάμε για νομική έρευνα –που σημαίνει και φυλακή-, αλλά για πολιτική δίκη η οποία φαίνεται να τον πιέζει λιγότερο».

Από τη δική της πλευρά, μία εφημερίδα που αντιμετωπίζει τη διακυβέρνηση Τραμπ λιγότερο επικριτικά, η Wall Street Journal, γράφει με σαφώς σκωπτική διάθεση ότι «οι Δημοκρατικοί πρέπει να αποφασίσουν πώς θα χειριστούν τη σύγκρουση συμφερόντων του Μπάιντεν όταν, ως αντιπρόεδρος, ζήτησε από τον ουκρανό εισαγγελέα να διερευνήσει την εταιρεία στην οποία εργάστηκε ο γιος του». Και εξηγείται (και το απολαμβάνει): «Τι θα κάνουν; Θα υπερασπιστούν τις ενέργειες του Μπάιντεν σαν να ήταν οι κατάλληλες καθώς εκ παραλλήλου παραπέμπουν τον Τραμπ επειδή ζήτησε να διερευνηθεί η υπόθεση Μπάιντεν; Α, αυτό θα ήταν ένα συναρπαστικό δίλημμα…»

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News