Στο πώς κλαίνε τον πάπα οι συμπατριώτες του Αργεντίνοι αναφέρθηκε η Repubblica, μάλιστα έστειλε στο Μπουένος Αϊρες ρεπόρτερ για να δει με τα μάτια του τη λαϊκή συντριβή και να γράψει ένα «λυρικό» κείμενο, ασορτί με το πενθήμερο πένθος που έχει κηρύξει η Ιταλία. Μετά τον θάνατο του Μαραντόνα, έγραψε ο Μαουρίτσο Κροζέτι, ο θάνατος του Μπεργκόλιο αφήνει τη χώρα χωρίς ήρωες. «Ο αποχαιρετισμός τους στον πάπα μοιάζει με ένα τελευταίο, σιωπηλό τάνγκο, που ο Φραγκίσκος και ο Ντιέγκο μπορούν πλέον να το χορέψουν ντουέτο»…

Με το ίδιο «συναισθηματικό» ύφος ο Ιταλός περιέγραψε την «επιστροφή του Μπεργκόλιο στο Μπουένος Αϊρες». Τι σημαίνει αυτό; Οτι οι λιανέμποροι και οι μικροπωλητές τον έβαλαν «στους βωμούς των πάγκων τους, εκεί όπου συνυπάρχουν το βέβηλο και το ιερό». Αυτή η ποιητική φράση, ανομολόγητο δάνειο από τραγούδι του Φαμπρίτσο Nτε Αντρέ, μεταφράζεται ως εξής: τα σουβενίρ του πάπα πωλούνται δίπλα στα σουβενίρ του Μαραντόνα. Η περιγραφή του ρεπόρτερ θυμίζει το κλίμα στα σοκάκια των ιταλικών λιμανιών 4-5 δεκαετίες πριν, όπου το λαθρεμπόριο έδινε (λίγα) και έπαιρνε (πολλά).

Ο ιταλικός νεορεαλισμός, όμως, δεν είχε μόνο δράματα, αλλά και φίνες κωμωδίες: «Ατελείωτο πένθος, λίγη προσευχή, λίγο εμπόριο. Εδώ η μεγάλη αγάπη λέγεται με το όνομά της. Και το όνομα είναι Φραγκίσκος, το όνομα είναι Ντιέγκο. Εδώ το κλάμα διαρκεί σχεδόν πέντε χρόνια, από τότε που ‘‘έφυγε’’ ο Μαραντόνα, και τώρα η Αργεντινή αποχαιρετά τον άλλο μεγάλο αρχηγό της». Ο Μάριο Μονιτσέλι, ας πούμε, πλακατζής μέγας, που στις ταινίες του έκλαιγες από τα γέλια αλλά ο ίδιος αυτοκτόνησε όπως και ο πατέρας του, θα προσυπέγραφε τη δημοσιογραφική ανταπόκριση.

Στη γειτονιά Μπόκα, έδρα της ομάδας Μπόκα Τζούνιορς, περιοχή που κατοικείται από απογόνους ιταλών μεταναστών, Γενοβέζων κυρίως, οι τουρίστες φωτογραφίζονται δίπλα στα διάφορα ενθύμια των πάπα και Μαραντόνα, τα οποία διατίθενται προς πώληση φυσικά. «Εδώ βλέπουμε την πρόωρη κηδεία του Φραγκίσκου, προτού γίνει στο Βατικανό. Μπροστά στην εκκλησία έχουν κρεμάσει φωτογραφίες του, σχέδια φτιαγμένα από παιδιά, χάρτινα περιστέρια, φανέλες της ομάδας Σαν Λορέντσο [σ.σ.: ο ναός του αγίου στη Γένοβα τυγχάνει και duomo της], αναμμένα κεριά που λιώνουν στο έδαφος».

Τι δείχνουν όλα αυτά; «Είναι η προσευχή των παραγκουπόλεων, των Villas Miserias όπου τα παιδιά ψάχνουν στα σκουπίδια για χαρτόνια και μέταλλα». Και ρεαλισμό δείχνουν: «Δεν υπάρχει περίπτερο χωρίς φωτογραφία του πάπα, χωρίς αυτοκόλλητα, μαγνητάκια για το ψυγείο. Αν μπορούσαν, όλοι αυτοί θα πήγαιναν στη Ρώμη και θα στήνονταν στην ουρά». Και στη μητρόπολή τους «προβάλλονται βίντεο με τον Μπεργκόλιο νέο, με μαύρο ράσο, να μιλάει ζωηρά». Εβαλαν και τιμητική φρουρά: «Φυλάει μια μεγάλη εικόνα του πάπα με μαύρη κορδέλα. Οι άνθρωποι συρρέουν για να γράψουν δυο λέξεις στο βιβλίο συλλυπητηρίων».

Ο Ιταλός πήρε και μίνι συνεντεύξεις από ντόπιους. Ενας παππούς, 88 ετών, του είπε ότι με τον νεαρό παπά που αργότερα έγινε πάπας  έπαιζε ποδόσφαιρο στα νιάτα του. «Ηταν ιερέας στην καρδιά και δεν έπαψε ποτέ να είναι» είπε, αν και σίγουρα δεν έχει καν ακουστά τη σοφή ελληνική παροιμία «τα ράσα δεν κάνουν τον παπά». Ο παιδικός φίλος του πάπα είπε ότι ο Φραγκίσκος ήθελε να επισκεφθεί την Αργεντινή, αλλά δεν τα κατάφερε λόγω πανδημίας και κακής υγείας. «Ακόμη και ως πάπας απαντούσε πάντα όταν τον καλούσα στο κινητό, μάλιστα με φώναζε με το παρατσούκλι μου. Σας λέω ότι ήταν καλός άνθρωπος, στο πλευρό των ταπεινών και των εργατών».

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News