Η ήττα (2-1) στην Κομοτηνή το απόγευμα της Κυριακής από την πιο αδύναμη ομάδα του πρωταθλήματος, ήταν η εσχάτη ταπείνωση. Ο ΠΑΟΚ δημιούργησε 23 τελικές προσπάθειες για γκολ, είχε κατοχή μπάλας 70% και 15-0 κόρνερ, προηγήθηκε στο σκορ, αλλά έχασε. Από τον «τελειωμένο» Πανθρακικό, που ούτε αυτός ο ανέλπιστος θρίαμβος τον σώζει.

Αυτά είναι τα κακά νέα. Αλλά υπάρχουν και χειρότερα. Σε συνδυασμό με την πιθανολογούμενη αφαίρεση βαθμών για τα επεισόδια της Τούμπας, στο ματς Κυπέλλου που διακόπηκε, ο στόχος των play-off τίθεται -πλέον- σε αμφιβολία. Το ότι ο Ιγκορ Τούντορ «απάντησε» στο χάλι της ομάδας του μαντρώνοντας τους παίκτες στο ξενοδοχείο μετά τον αγώνα, σημαίνει οτι η (προπονητική) επιστήμη σηκώνει τα χέρια ψηλά – και ο Θεός να βάλει το χέρι του. Εκτός αν πιστεύει κάποιος ότι τέτοια καψόνια μπορούν να λύσουν το πρόβλημα σε έναν επαγγελματικό σύλλογο…

Ο κροάτης τεχνικός έχει ένα δίκιο – και ένα άδικο. Μετά τον αγώνα έθεσε, πάλι, θέμα ποιότητας του ρόστερ. Είπε οτι ο Πέλκας και ο Μυστακίδης δεν είναι (ακόμη) Φορτούνης και Ιντέγε. Ούτε συζήτηση. Μόνο που, αυτή η δήλωση θα έστεκε αν είχε χάσει από τον Ολυμπιακό. Εχασε από τον Πανθρακικό. Και -στη διάρκεια της σεζόν- από ένα σωρό ομάδες που πολύ θα ήθελαν να διαθέτουν, έστω έναν Πέλκα ή έναν Μυστακίδη.

Η συγκεκριμένη φράση του προπονητή του συνοψίζει το δράμα του ΠΑΟΚ. Τη σύγχυση που επικρατεί στον σύλλογο, για το τι είναι επιτυχία και τι αποτυχία. Για το ποιος ακριβώς ήταν ο στόχος της φετινής επανεκκίνησης. Να ανταγωνιστεί στα ίσα τον Ολυμπιακό και να του αρπάξει το Πρωτάθλημα ή το Κύπελλο; Να είναι η δεύτερη καλύτερη ομάδα της χώρας και να τερματίσει πρώτη στα play-off; Να θεμελιώσει τις μελλοντικές επιτυχίες δημιουργώντας έναν κορμό νέων, ταλαντούχων ποδοσφαιριστών, αναλαμβάνοντας το κόστος της απειρίας τους; Τα καλά αποτελέσματα, χωρίς καμία υποχρέωση για καλή μπάλα; Η καλή μπάλα, χωρίς καμία υποχρέωση για καλά αποτελέσματα; Γιατί, όλα αυτά μαζί, δεν γίνονται. Ούτε στον ΠΑΟΚ, ούτε πουθενά.

Αυτό το «κάλλιο πλούσιος και υγιής, παρά φτωχός και άρρωστος» πληρώνει σήμερα -με δεκάδες εκατομμύρια στον βρόντο- ο Ιβάν Σαββίδης. Και, δυστυχώς γι’ αυτόν, το προσεχές καλοκαίρι θα πρέπει να αρχίσει πάλι από την αρχή. Αυτή τη φορά, με αταλάντευτο σχέδιο, οργανόγραμμα με ξεκάθαρες αρμοδιότητες (και ευθύνες), και πρόσωπα κατάλληλα να το υπηρετήσουν.

Στα σχεδόν τέσσερα χρόνια που κρατάει το τιμόνι του ΠΑΟΚ, ο Σαββίδης δοκίμασε τα πάντα. Προπονητές φθηνούς (Δώνης, Αναστασιάδης), αλλά και πανάκριβους (Στέφενς). Τσάρους του πάγκου, αλλά και τεχνικούς υπό επιτροπεία (όπως ο Τούντορ). Στελέχη με βαθιά γνώση της ομάδας (όπως ο Βεζυρτζής, ο Γκαγκάτσης, ή ο Πουρλιοτόπουλος), αλλά και ουρανοκατέβατους. Οπως ο Λούμπος Μίχελ, που αν τον αφήσεις στην Αριστοτέλους, θα δυσκολευτεί να βρει τον Λευκό Πύργο. Αυτοδίδακτους παράγοντες (Βεζυρτζής), αλλά και ακραιφνείς τεχνοκράτες (Γκοντσάρεβα, Αγγελίδης, Νταβιντιάν, Αρνεσεν). Πανίσχυρους διοικητικούς ηγέτες που ήταν το alter ego του, αλλά και επιτροπές υπαλλήλων περιορισμένης ευθύνης.

Ο τελευταίος προπονητής του ΠΑΟΚ που έβγαλε ολόκληρη χρονιά, ήταν ο Λάζλο Μπόλονι το 2011-2012. Ο «εγωιστής» Δώνης πήρε πόδι σε 8 μήνες, ο «τουρίστας» Στέφενς σε 7, ο «εμμονικός» Αναστασιάδης σε 7. Απολύθηκαν και οι τρεις μεταξύ 29 και 16 Μαρτίου, με την ιστορία να επαναλαμβάνεται σαν φάρσα: τον Ιανουάριο εμφανίζονται τα πρώτα σύννεφα, τον Φεβρουάριο… στηρίζεται ο προπονητής και τον Μάρτιο αναλαμβάνει -υπηρεσιακός- ο Γιώργος Γεωργιάδης. Αραγε, ο «ανεπαρκής» Τούντορ θα σπάσει την παράδοση; Πάντως, ο Μάρτιος έφτασε και ο Γιώργος Γεωργιάδης είναι ελεύθερος…

Ακόμη και ο ίδιος ο Σαββίδης βαρέθηκε να διώχνει τους προπονητές. Είδε οτι όλο αυτό το πήγαιν’ – έλα δεν οδηγεί πουθενά, και αποφάσισε να ακολουθήσει τα ευρωπαϊκά πρότυπα. Προσέλαβε ένα μεγάλο όνομα του ποδοσφαίρου -τον Φρανκ Αρνεσεν- ως τεχνικό διευθυντή, και τον χρυσοπλήρωσε. Με 950.000 ευρώ για κάθε χρόνο συμβολαίου. Μόνο ο “πολύς” Μπερμπάτοφ έχει υψηλότερες αποδοχές στον φετινό ΠΑΟΚ. Φυσικά, του έδωσε τα κλειδιά του ποδοσφαιρικού τμήματος. Κάποιοι τον έπεισαν ότι με αυτόν τον τρόπο θα μπορούσε να συνδυάσει τη δημιουργία ανταγωνιστικής ομάδας με την ανάδειξη ταλέντων, ώστε να αρχίσει να κάνει απόσβεση της -τεράστιας- επένδυσής του στον ΠΑΟΚ. Ατύχησε.

Από τις οκτώ μετεγγραφές που έκανε ο δανός (Ολσεν, Λέοβατς, Τσίμιροτ, Ροντρίγκες, Αντόνις, Σάμπο, Ζάιρο και Μαλεζάς), είναι ζήτημα αν του βγήκαν δυο. Μαζί με τον Χαρίση και τον Κοροβέση, που τους έφερε στη Θεσσαλονίκη ο Ζήσης Βρύζας, και τον Ντίμιταρ Μπερμπάτοφ που ήταν δώρο – έκπληξη του Ιβάν Σαββίδη, δαπανήθηκαν συνολικά 20 εκατ. ευρώ. Τα μισά από τον φετινό προϋπολογισμό της ΠΑΕ. Για να εμφανιστεί η ομάδα πολύ χειρότερη από πέρυσι.

Κι αν μερικοί μήνες δεν αρκούν για να κριθεί ένας τεχνικός διευθυντής, φτάνουν λίγες ώρες και δυο τρία τηλεφωνήματα για να καταλάβει κάποιος οτι ο Αρνεσεν ήταν πολύ large στις συμφωνίες του. Η περίπτωση του Λέοβατς είναι χαρακτηριστική: Πέντε χρόνια στην Αούστρια Βιέννης, με 52 συμμετοχές. Δηλαδή, δέκα ματς τον χρόνο. Αδυνατώντας να βρει άλλη ομάδα να τον χωρέσει, καταλήγει στη Ριέκα (λόγω κροατικής καταγωγής). Η Ριέκα τον αγόρασε από την Αούστρια με δυόμισι κατοστάρικα. Ο Αρνεσεν πλήρωσε γι’ αυτόν 1,3 εκατ. ευρώ. Και έδωσε στον ίδιο τον παίκτη 400.000 ευρώ ετησίως, για τέσσερα χρόνια. Μαζί με την Εφορία, η πρόσθεση βγάζει σχεδόν 4 εκατ. ευρώ. Πολλά λεφτά για αριστερό μπακ. Αν τον δεις να παίζει κιόλας, σιγουρεύεσαι οτι σε έπιασαν κορόιδο.

Οι υπερκοστολογήσεις ήταν, ανέκαθεν, η μεγάλη αδυναμία του Αρνεσεν. Στην Τσέλσι, στην Αϊντχόφεν, παντού. Δεν είναι μυστικό. Το είχε γράψει και η Bild, την εποχή που δούλευε στο Αμβούργο. Με στοιχεία, μάλιστα, γύρω από έναν φίλο του μάνατζερ, τον Βλάντο Λέμιτς, με τον οποίο είχαν κάνει χρυσές δουλειές στη Γερμανία. Κατά σύμπτωση (;), ο Λέμιτς ήταν ο μεσολαβητής, τόσο στην πρόσληψη του Τούντορ όσο και στην αγορά του Λέοβατς. Θα έχει ενδιαφέρον να μάθουμε -κάποτε- ποιος πρότεινε τον δανό στον Σαββίδη. Μάλλον δεν θα διάβαζε Bild…

Αν απέτυχες στη νύφη, δεν σου φταίει ο γάμος. Αλλά είναι φανερό -πια- οτι ο ιδιοκτήτης του ΠΑΟΚ νιώθει πως δεν μπορεί να εμπιστευτεί κανέναν, για περισσότερους από μερικούς μήνες. Κι εδώ αρχίζει η Βαβέλ. Τοποτηρητές, επόπτες, συλλογικές αποφάσεις, επικαλυπτόμενες αρμοδιότητες. Ο,τι χειρότερο για ένα σύλλογο.

Στην αρχή, ο Αρνεσεν χρειαζόταν απλώς την (οικονομική) έγκριση του Σαββίδη για τις κινήσεις του. Επειτα, είχε από πάνω του έναν επόπτη (Νίκος Βεζυρτζής), που προοριζόταν για πρόεδρος. Αλλά, όχι. Μετά τοποθετήθηκε ένας τοποτηρητής (Λούμπος Μίχελ), για να ελέγχει συνολικά τη λειτουργία της ομάδας. Και τον ίδιο τον Βεζυρτζή, ο οποίος παραιτήθηκε. Οπως αποχώρησε και ο πρόεδρος που θα διαδεχόταν (ο Αγγελίδης).

Στο μεταξύ, δημιουργήθηκε μια πενταμελής επιτροπή ποδοσφαιρικού τμήματος και μετεγγραφών. Εκτός του Αρνεσεν και του Βεζυρτζή, είχαν λόγο ο Μίχελ, ο Αγγελίδης και ο Γιώργος Κούδας. Κάποια στιγμή, τίθεται θέμα απόλυσης του Τούντορ. Το αφεντικό ζητάει την εισήγησή τους. Ο Κούδας απουσιάζει, ο Αρνεσεν και ο Αγγελίδης (που τον έφεραν) ψηφίζουν να μείνει ο προπονητής – και ο Βεζυρτζής με τον Μίχελ να φύγει. Το σκορ 2-2 και το… μπαλάκι πίσω στον Σαββίδη.

Κάποια στιγμή, στον ΠΑΟΚ βρέθηκαν να έχουν θέση ευθύνης, ένας κροάτης (Τούντορ), ένας δανός (Αρνεσεν), ένας κύπριος (Αγγελίδης), μία ρωσίδα (Γκοντσάρεβα), ένας σλοβάκος (Μίχελ), ένας αρμένιος (Νταβιντιάν) και δυο έλληνες (Βεζυρτζής, Γκαγκάτσης). Πώς να συννενοηθούν; Δεν ήταν θέμα γλώσσας, αλλά νοοτροπίας. Αλλος ο κόσμος του Νίκου Βεζυρτζή -που έχει γράψει ιστορία στον ΠΑΟΚ αλλά ήταν ήδη έφορος στο ποδόσφαιρο το 1975, την εποχή των σπίρτων- και άλλος του αυστηρού τεχνοκράτη Μίχελ.

Η πορεία του σλοβάκου πρώην διαιτητή στην ιεραρχία της ΠΑΕ είναι ενδεικτική της σύγχυσης. Στις 21 Δεκεμβρίου 2015 παρουσιάστηκε -μαζί με τον Αρτούρ Νταβιντιάν- ως νέο μέλος του ΔΣ, αναλαμβάνοντας υπεύθυνος Διεθνών Σχέσεων. Λίγες μέρες μετά ήρθε για μόνιμη εγκατάσταση στη Θεσσαλονίκη και άρχισε να παίρνει αρμοδιότητες του Αρνεσεν. Την 1η Φεβρουαρίου διορίστηκε πρόεδρος. Εκτός από τα καθήκοντα του προέδρου και διευθύνοντος συμβούλου της ΠΑΕ, έχει αναλάβει να «τρέξει» θέματα που αφορούν το αγωνιστικό τμήμα, τα τηλεοπτικά και το μάρκετινγκ…

Αλλά υπάρχουν κι άλλοι άνθρωποι, εκτός ΠΑΟΚ, με τους οποίους ο Σαββίδης συζητά τακτικά και τους συμβουλεύεται για την ομάδα. Οπως ο Θόδωρος Ζαγοράκης και ο Ζήσης Βρύζας, ο απόστρατος στρατηγός Φραγκούλης Φράγκος ή ο Πάνος Ραπτόπουλος, πρώην μέλος της διοίκησης. Με αυτό τον τρόπο, ο μεγαλομέτοχος επιδιώκει να καλύψει την απόσταση που χωρίζει το Ροστόφ από τη Θεσσαλονίκη – και τον ίδιο από την καθημερινότητα της ομάδας. Αλλά μπερδεύεται περισσότερο.

Μέσα σε αυτό το χάος, ένας άπειρος προπονητής (ο οποίος δεν είχε δουλέψει εκτός Κροατίας) προσπαθεί να βοηθήσει την ομάδα και την καριέρα του. Με αποτέλεσμα, στα πρώτα 28 επίσημα παιχνίδια του ΠΑΟΚ να έχει παρατάξει την ίδια ενδεκάδα μόνο σε δύο διαδοχικά ματς, χρησιμοποιώντας συνολικά 32 παίκτες. Ο Τούντορ «ψαχνόταν» προτού ακόμη η ομάδα του αποδεκατιστεί από τους τραυματισμούς. Διότι κι αυτός, τώρα μαθαίνει τη δουλειά. Κι άρχισε από τα πιο δύσκολα. Από τη Θεσσαλονίκη, όπου η ισοπεδωτική κριτική έχει διαλύσει πολύ μεγαλύτερες προσωπικότητες από εκείνον.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News