Μετά τη ρωσική εισβολή στην Ουκρανία, τον Φεβρουάριο, για τους χορευτές της Εθνικής Λυρικής Σκηνής του Κιέβου οι βραδιές μπαλέτου σταμάτησαν ξαφνικά. Οι τέσσερις μήνες που ακολούθησαν ήταν εφιαλτικοί. Και γιατί δεν μπορούσαν να κάνουν αυτό που λατρεύουν και γιατί πολλοί από αυτούς αναγκάστηκαν να ξεχάσουν τις πιρουέτες και τις αραμπέσκ και να φορέσουν τις χακί στολές του στρατιώτη για να μπουν στο πεδίο της μάχης και να πολεμήσουν τον εχθρό.

Την Παρασκευή 24 Ιουνίου, σχεδόν 120 μέρες μετά την εισβολή των Ρώσων στην Ουκρανία, οι χορευτές κλήθηκαν να φορέσουν ξανά τα tutu και τα κολάν τους για να λικνιστούν στη μαγική μουσική του Γαλάζιου Δούναβη του Στράους. Είχε περάσει, πραγματικά, πολύς καιρός, από τότε που οι μπαλαρίνες ασχολούνταν αποκλειστικά με τις σκληρές προπονήσεις που απαιτεί ο κλασικός χορός.

Το ενθουσιώδες χειροκρότημα του κοινού, πάντως, απέδειξε ότι κανείς δεν παρατήρησε πως η παράσταση δεν είχε την τελειότητα κάθε άλλης φοράς. Οι χορευτές στην πρεμιέρα του Στράους στην Εθνική Λυρική Σκηνή του Κιέβου δεν είχαν την ακρίβεια των κινήσεων μιας μπαλαρίνας, στην περφόρμανς δεν ήταν όλα στην εντέλεια, όπως προστάζουν οι κανόνες στον κλασικό χορό, αλλά τους θεατές δεν τους ένοιαξε, μάλλον, καθόλου. Τους αρκούσε που η Ουκρανία ανέπνευσε ξανά, τους έφτανε που τα μεγαλεία δεν ήταν πια περασμένα, ήταν ευτυχισμένοι που στο θέατρο άνοιξαν πάλι οι προβολείς και ξανακούστηκαν νότες και οι ήχοι των ζετέ. Ποιος νοιάζεται για μικρολάθη όταν η ίδια η ζωή είναι το μόνο μεγάλο σωστό;

Η παράσταση της Παρασκευής ήταν για πολλούς χορευτές σαν μία πρόβα, αφού είχαν να κάνουν ακόμη και τις βασικές τους ασκήσεις στη μπάρα από τότε που οι Ρώσοι εισέβαλαν στην πατρίδα τους.

Η μπαλαρίνα Ολσέια Βορατνιούκ, για παράδειγμα, τον τελευταίο καιρό έχει συνηθίσει να φοράει περισσότερο στρατιωτικές μπότες παρά να χορεύει στις πουέντ, αφού έχει ενταχθεί εθελοντικά στην πολιτοφυλακή του Κιέβου. Οπως είπε στην Telegraph πριν ανέβει στη σκηνή, ο χορός σε καιρό πολέμου έχει άλλες απαιτήσεις.

«Αυτή είναι η πρώτη μου παράσταση μετά τον πόλεμο. Είναι πολύ δύσκολο να ανταποκριθώ σωματικά, γιατί τους τελευταίους τρεις μήνες δεν έκανα καμία προπόνηση. Είναι όμως πολύ δύσκολο και ψυχικά γιατί ο πόλεμος συνεχίζεται», είπε. «Αλλά όλα αυτά είναι μέρος της δουλειάς μας, οφείλουμε να βοηθήσουμε τον λαό της Ουκρανίας να αισθανθεί καλύτερα».

 

View this post on Instagram

 

A post shared by Леся Воротнюк (@lesiavorotnyuk)

Η πρώτη παράσταση εν καιρώ πολέμου στο κτίριο της Οπερας, που μετράει 150 χρόνια χορού, μουσικής και ομορφιάς, ήταν ένα ακόμη σημάδι ότι η ζωή στην ουκρανική πρωτεύουσα επιστρέφει σταδιακά στους κανονικούς ρυθμούς, παρά το γεγονός ότι οι ρωσικές δυνάμεις συνεχίζουν να χτυπούν μια στο τόσο την πόλη. Τα καταστήματα άνοιξαν ξανά, τα πάρκα γέμισαν με κόσμο και τα μπαρ και τα εστιατόρια ξαναβρήκαν επιτέλους τους θαμώνες τους – μέχρι τις 23:00, οπότε απαγορεύεται η κυκλοφορία.

Στη Λυρική, βέβαια, υπάρχει ένας περιορισμός: από τις 1.700 θέσεις μόνο οι 300 μπορούν αν χρησιμοποιηθούν, για την περίπτωση που πρέπει να γίνει εκτάκτως μια γρήγορη εκκένωση κατά τη διάρκεια αεροπορικής επιδρομής. Ωστόσο, ο 74χρονος βετεράνος σκηνοθέτης Βίκτορ Λιτβίνοφ που σκηνοθέτησε το «We dance Strauss» ήταν ενθουσιασμένος που επέστρεψε στη σόουμπιζ. «Σε όλους αρέσει να νιώθουν απαραίτητοι και να έχουν έναν σκοπό», είπε στην Telegraph.

Χτισμένη σε αναγεννησιακό στιλ –όταν η Ουκρανία βρισκόταν υπό τσαρική κυριαρχία– η Λυρική Σκηνή του Κιέβου ήταν ένας από τους κορυφαίους χώρους τέχνης της ρωσικής αυτοκρατορίας, όπως και τα Μπαλσόι στη Μόσχα. Το 1911 συνέβη εκεί κάτι τραγικό: Ο ρώσος πρωθυπουργός, Πιότρ Αρκάντιεβιτς Στολίπιν, δολοφονήθηκε κατά τη διάρκεια μιας παράστασης. Ο φονιάς του, ένας εβραίος αριστερός επαναστάτης, τον πυροβόλησε όταν ο σωματοφύλακάς του πρωθυπουργού είχε βγει για λίγο έξω για να καπνίσει. Οταν ανέλαβαν οι Μπολσεβίκοι, υπήρξαν προσπάθειες να σταματήσει το Θέατρο να λειτουργεί ως ελιτίστικο ίδρυμα, αλλά τελικά «επέζησε» για να γίνει το πολιτιστικό ορόσημο της χώρας.

Στον απόηχο της εισβολής του Πούτιν, οι καλλιτεχνικοί διευθυντές της Εθνικής Λυρικής Σκηνής έχουν απαγορεύσει τα καλλιτεχνικά δρώμενα που έχουν ρωσική ταυτότητα. Αν άλλες χώρες στην Ευρώπη σκέφτηκαν το ίδιο τον πρώτο καιρό του πολέμου, η Ουκρανία είχε κάθε λόγο και να το σκεφτεί και να το πράξει. Η Βορατνιούκ δεν ήταν η μόνη μπαλαρίνα που ένιωσε την παράσταση της Παρασκευής σαν μια μεγάλη πρόκληση ύστερα από τόσον καιρό απραξίας. Η κορυφαία μπαλαρίνα Ράισα Μπάτενκορτ τραυματίστηκε στο πόδι όταν χόρευε γιατί είχε να προπονηθεί πολύ καιρό.

Στο τέλος της βραδιάς, πάντως, και αφού ολοκλήρωσαν τον Γαλάζιο Δούναβη του Στράους, οι χορευτές ζήτησαν –σαν νεαροί σπουδαστές του φυτωρίου– με αγωνία, τη γνώμη του Λιτβίνοφ, ενός πρώην χορευτή, πολύ απαιτητικού στην τεχνική του χορού. Η «ετυμηγορία» του για αυτή την πρώτη βραδιά μπαλέτου; «Οχι τέλειο ακόμα, αλλά πολύ καλό για πρώτη φορά μετά από τόσον καιρό. Βέβαια, δεν θα γινόταν να είναι όλα τέλεια», είπε. «Αλλά γενικά είμαι πολύ χαρούμενος».

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News