Ποιοι είναι οι στόχοι των ΗΠΑ στην Ουκρανία έπειτα από δύο μήνες πολέμου; Τις πρώτες ημέρες μετά τη ρωσική εισβολή (η οποία είχε προβλεφθεί σε μεγάλο βαθμό από τις αμερικανικές μυστικές υπηρεσίες) η κυβέρνηση Μπάιντεν ακολουθούσε μια συνετή γραμμή, συνδράμοντας κατά το δυνατό την ουκρανική αντίσταση, επιβάλλοντας βαρύτατες κυρώσεις στη Μόσχα και, κυρίως, αποτρέποντας μια άμεση αντιπαράθεση μεταξύ του ΝΑΤΟ και της Ρωσίας. Ωστόσο πλέον η αμερικανική γραμμή έχει αλλάξει σημαντικά.

Οι εξαιρετικές αντοχές και επιδόσεις των ουκρανικών ενόπλων δυνάμεων στα πεδία των μαχών και η αποχώρηση των Ρώσων από την περιφέρεια του Κιέβου έπεισαν τους Αμερικανούς να επανεξετάσουν τη στρατηγική τους για την Ουκρανία. Πλέον δεν επιδιώκουν να συνδράμουν τους Ουκρανούς μόνο για να συνεχίσουν να αμύνονται, σήμερα επιθυμούν να βοηθήσουν τους Ουκρανούς ούτως ώστε να μην ηττηθούν, παρέχοντάς τους βαρέα όπλα που θα τους επιτρέψουν να παρασύρουν τις ρωσικές δυνάμεις σε έναν μακροχρόνιο πόλεμο φθοράς που αναπόφευκτα θα πλήξει ανεπανόρθωτα τη Ρωσία.

«Ενδέχεται η Ουκρανία να μην νικήσει, αλλά η Ρωσία του Πούτιν θα πρέπει να αποχωρήσει ηττημένη», συνοψίζει σε άρθρο της στην La Repubblica η ιταλίδα πολιτειολόγος και πολιτικός (πρώην υφυπουργός Εξωτερικών στην κυβέρνηση του Μάριο Μόντι) Μάρτα Ντασού.

Την Κυριακή μετέβησαν στο Κίεβο δύο εκ των κορυφαίων αξιωματούχων της κυβέρνησης Μπάιντεν, ο υπουργός Εξωτερικών Αντονι Μπλίνκεν και ο υπουργός Αμυνας των ΗΠΑ Λόιντ Οστιν. Και την επομένη ο επικεφαλής του Πενταγώνου δήλωσε από την Πολωνία πως «θέλουμε να δούμε τη Ρωσία αποδυναμωμένη σε βαθμό που να μην μπορεί να κάνει τα πράγματα που έκανε, εισβάλλοντας στην Ουκρανία». Ερωτηθείς από τους δημοσιογράφους ποιοι είναι οι στόχοι των ΗΠΑ στην Ουκρανία ο Λόιντ Οστιν σημείωσε πως η Ουάσιγκτον επιδιώκει καταρχάς να συνεχίσει να είναι η Ουκρανία μια χώρα κυρίαρχη, δημοκρατική και σε θέση να υπερασπίζεται την επικράτειά της.

Η πρώτη σύγκρουση του  Β’ Ψυχρού Πολέμου

Η σκλήρυνση της στάσης των ΗΠΑ και η δέσμευση για περαιτέρω στρατιωτική βοήθεια (η οποία ξεπερνά, συνολικά, τα τρία δισεκατομμύρια δολάρια) καταδεικνύει, οπότε, πως μέσα στη δίνη του πολέμου στην Ουκρανία δεν διακυβεύεται μόνον το μέλλον της της χώρας και των πολιτών της αλλά και η έκβαση της πρώτης αντιπαράθεσης ανάμεσα στις ΗΠΑ του Τζο Μπάιντεν που ηγούνται ενός αναζωογονημένου ΝΑΤΟ και στη Ρωσία του Πούτιν. «Στην Ουκρανία, και μέσω της Ουκρανίας, διεξάγεται η εναρκτήρια μάχη του Ψυχρού Πολέμου του 21ου αιώνα», αναφέρει η Μάρτα Ντασού.

Αποτελεί γεγονός, όπως έχουν επισημάνει ήδη αρκετοί αναλυτές, πως η στάση των ΗΠΑ και οι στόχοι τους επανεξετάζονται και επανακαθορίζονται με βάση την εξέλιξη του πολέμου, οπότε δεν είναι απόλυτα ξεκάθαρο πως η Ουάσιγκτον ορίζει την επιτυχία στην Ουκρανία. Λαμβάνοντας, ωστόσο, υπόψη πως οι ΗΠΑ κάνουν λόγο ανοιχτά, πλέον, για την ανάγκη αποδυνάμωσης της Ρωσίας, η ιταλίδα πολιτειολόγος προβαίνει σε τρεις παρατηρήσεις όσον αφορά τις αμερικανικές επιλογές.

Πρώτον, στην παρούσα φάση η Ουάσιγκτον θεωρεί πως δεν υπάρχουν περιθώρια διαπραγμάτευσης και πως ο πόλεμος θα συνεχιστεί. Αλλωστε ούτε ο Πούτιν εμφανίζεται διατεθειμένος να καταλήξει σε μια συμφωνία με πηγές προσκείμενες στο Κρεμλίνο να αναφέρουν στους Financial Times πως μετά τη βύθιση του «Moskva» ο ρώσος πρόεδρος εξοργίστηκε τόσο που απέκλεισε κάθε ενδεχόμενο τερματισμού της σύρραξης δια της διπλωματικής οδού και έθεσε ως στόχο του την κατάληψη όσο το δυνατόν περισσότερων ουκρανικών εδαφών.

Δεύτερον, η αμερικανική κυβέρνηση, λαμβάνοντας υπόψη τις επιδόσεις των ρωσικών ενόπλων δυνάμεων στα πεδία των μαχών κατά την πρώτη φάση του πολέμου, δείχνει να μην ανησυχεί ιδιαίτερα για το ενδεχόμενο γενίκευσης του πολέμου με τη Μόσχα να στρέφεται κατά χωρών-μελών του ΝΑΤΟ. Το ότι πλέον δεν γίνεται διάκριση μεταξύ αμυντικών και επιθετικών όπλων (την οποία τις προηγούμενες εβδομάδες δεν παρέλειπε να αναδεικνύει ο αμερικανός υπουργός Αμυνας) είναι ενδεικτικό των αμερικανικών εκτιμήσεων.

Τρίτον, εάν κατά τις πρώτες ημέρες ο πόλεμος στην Ουκρανία εκλαμβανόταν ως ένα τεστ αντοχής για τη Δύση, σήμερα θεωρείται ευρέως πως αποτελεί ναι μεν ένα τεστ αντοχής αλλά σχεδόν αποκλειστικά για τη Ρωσία ή μάλλον για τη Ρωσία του Πούτιν. Μέσα σε δύο μήνες οι ΗΠΑ πέρασαν από την άμυνα στην επίθεση, από την αντίδραση στη δράση, προκαλώντας σχεδόν ανοιχτά τη Μόσχα.

«Προκεχωρημένο φυλάκιο»

«Το μήνυμα που έρχεται σήμερα από την Ουάσιγκτον είναι ότι, ακόμη και σε περίπτωση μερικών στρατιωτικών επιτυχιών της Ρωσίας κατά τη δεύτερη φάση του πολέμου στην Ουκρανία, η δυτική υποστήριξη προς το Κίεβο θα συνεχιστεί. Και σε κάθε περίπτωση, η γραμμή περιορισμού της Ρωσίας θα περνά από την Ουκρανία», εξηγεί η Μάρτα Ντασού, αναφέροντας σχετικά πως ο Φίλιπ Μπρίντλοβ, στρατιωτικός διοικητής του ΝΑΤΟ την περίοδο 2013-2016 έφτασε στο σημείο να κάνει λόγο μέχρι και για προκεχωρημένο φυλάκιο της Βορειοατλαντικής Συμμαχίας στη δυτική Ουκρανία για την παροχή στρατιωτικής και ανθρωπιστικής βοήθειας.

Ολοκληρώνοντας την ανάλυσή της η ιταλίδα ειδικός αναγνωρίζει πως είναι πολύ νωρίς ακόμη για προβλέψεις όσον αφορά την έκβαση της μάχης ανάμεσα στην Ουκρανία που αμύνεται και τη Ρωσία που επιδιώκει να πραγματώσει τις νέο-ιμπεριαλιστικές επιδιώξεις του Βλαντίμιρ Πούτιν. Αναφέρει πως μια πιθανή έκβαση είναι ο ντε φάκτο διαμελισμός της Ουκρανίας και η συνέχιση ενός ήπιου πολέμου αορίστου χρόνου.

Ωστόσο θεωρεί πως υπάρχει ένα ιστορικό προηγούμενο που έχει ιδιαίτερη σημασία, ο Πόλεμος της Κορέας που άρχισε τον Ιούνιο του 1950 και ολοκληρώθηκε τον Ιούλιο του 1953. «Ηταν μετά τον τερματισμό του πολέμου, ενός θερμού πολέμου κατά τη διάρκεια του πρώτου ψυχρού πολέμου, που το ΝΑΤΟ μετατράπηκε από ένα αμυντικό σύμφωνο στα χαρτιά σε μια ενεργή στρατιωτική συμμαχία, με την ένταξη της Ομοσπονδιακής Δημοκρατίας της Γερμανίας», εξηγεί.

Το ΝΑΤΟ και η Ευρώπη

Σήμερα το ΝΑΤΟ εμφανίζεται ιδιαίτερα ενισχυμένο εξαιτίας των λαθών και των φρικαλεοτήτων του Βλαντίμιρ Πούτιν και προετοιμάζεται εκ νέου, δεδομένης και της πιθανής ένταξης της Φινλανδίας και της Σουηδίας, για μια μακρά περίοδο περιορισμού και συγκράτησης της Ρωσίας.

Ομως ζήτημα εξακολουθεί να αποτελεί και σήμερα, όπως και πριν από σχεδόν εβδομήντα χρόνια, η πολιτική σταθερότητα της Ευρώπης, καθώς καλείται να καταβάλει πολύ βαρύτερο (σε σχέση με τις ΗΠΑ) τίμημα για τη ρήξη με τη Μόσχα. Εκκρεμεί η ευρωπαϊκή άμυνα, θέμα που σχετίζεται άμεσα με την επανεκλογή του Εμανουέλ Μακρόν αλλά και τους γερμανικούς ενδοιασμούς, με το Βερολίνο να αυξάνει τις αμυντικές του δαπάνες αλλά να διστάζει να στηρίξει στρατιωτικά την Ουκρανία. Επιπρόσθετα η ευρωπαϊκή συνοχή πρόκειται να δοκιμαστεί από τον πληθωρισμό και τα όποια ενεργειακά προβλήματα ενδεχομένως προκύψουν στο μέλλον.

«Μέχρι ποίου σημείου η Ευρώπη, που πάντα έχει την τάση να κρατά ανοιχτό έναν δίαυλο επικοινωνίας με τη Μόσχα παρά να επιθυμεί την αποδυνάμωση της Ρωσίας, είναι διατεθειμένη να στηρίξει την αλλαγή της αμερικανικής στρατηγικής;», διερωτάται η Μάρτα Ντασού, επισημαίνοντας πως η απάντηση θα είναι καθοριστική για τη συνοχή της Δύσης και, κατ’ επέκταση, την εξέλιξη του ψυχρού πολέμου κατά τον 21ο αιώνα.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News