Ο Κωνσταντίνος Ρήγος εδώ και εβδομάδες δημιουργεί μια ιδιαίτερη «αρχιτεκτονική» πάνω στη σκηνή του θέατρου Ολύμπια. Μέσα στο σκηνικό της οπερέτας «Βαφτιστικός» που παρουσιάζει η Εθνική Λυρική Σκηνή, ο σκηνοθέτης και χορογράφος συνθέτει μια ιστορία με πρωταγωνιστές λυρικούς τραγουδιστές, χορευτές και τη μόδα. Την έννοια και τον αντίκτυπο της μόδας. «Φανταστείτε ότι συνομιλούν τρία εντελώς διαφορετικά στοιχεία», λέει στο Protagon στο περιθώριο των προβών για το «Dammi I Colori». Είναι η φετινή παραγωγή του «Οπερα και Μόδα» που έγινε θεσμός από την πρώτη στιγμή που συνέλαβε την ιδέα η δημοσιογράφος Ισμα Τουλάτου, ψυχή του πρότζεκτ της Λυρικής.

Φέτος αποφάσισαν να τολμήσουν ακόμα περισσότερο. Να πατήσουν σε πιο ριψοκίνδυνα νερά, χωρίς το σχετικό δίχτυ ασφαλείας που προσέφερε έως τώρα η συνεργασία με σχεδιαστές μόδες. Στην εκδήλωση της Πέμπτης 19 Μαΐου θα δούμε τη μόδα να εκφράζεται μέσω του μακιγιάζ σώματος με την επιμέλεια του γνωστού μακιγιέρ Αχιλλέα Χαρίτου. «Η μόδα είναι κάτι πολύ ιδιαίτερο. Κάτι πολύ συγκεκριμένο» εξηγεί ο Κωνσταντίνος Ρήγος καθώς βλέπουμε τη χορογράφο Μαρκέλλα Μανωλιάδη να δουλεύει με τους χορευτές. «Οτιδήποτε μπορεί να είναι μόδα αρκεί να φορεθεί με συγκεκριμένο τρόπο, μια συγκεκριμένη στιγμή και να έχει την αίσθηση του catwalk. Να υπάρξει μέσα σε μια ειδική συνθήκη. Ακόμα και το πιο μοντέρνο ρούχο να πάρεις, πάνω στη σκηνή αποκτά μια θεατρικότητα και χάνει τη διάσταση της μόδας. Υπερισχύει η σκηνή. Αρα το πρότζεκτ είναι πιο δύσκολο. Αυτό που θεωρείται μόδα υποχωρεί».

Πέρυσι, οπότε για πρώτη φορά ο Κωνσταντίνος Ρήγος ανέλαβε τη σκηνοθεσία και τη σκηνογραφία, είδαμε συνειρμικές στιγμές ονείρων. Φέτος τα πράγματα είναι διαφορετικά. Πιο αφαιρετικά. «Επειδή χρησιμοποιούμε το ντεκόρ του “Βαφτιστικού” θέλω να το κάνω σαν ένα στοιχειωμένο περιβάλλον στο οποίο εισβάλει η μόδα.  Πώς κάνει ο Λάγκερφελντ που δημιουργεί ολόκληρα περιβάλλοντα, ολόκληρο σκηνικά για τις επιδείξεις του; Βέβαια, ό,τι και να κάνεις αν δεν το φορέσει μοντέλο το ρούχο δεν είναι μόδα», επιμένει. Η σκηνική συνθήκη κυριαρχεί και καθώς εισβάλει αυτή η πλήρης μορφή τέχνης που είναι η όπερα, η μόδα μοιάζει να υποχωρεί όλο και πιο πολύ. Κάτι που ο Κωνσταντίνος Ρήγος δεν θέλει. Επιχειρεί σε αυτό το πρότζεκτ να υλοποιήσει την ιδέα της Ισμας Τουλάτου κάνοντας όμως ισότιμη τη μόδα με την όπερα. Είναι αυτό εφικτό;

«Αυτή τη φορά θα εστιάσουμε στην εικαστική πλευρά της μόδας, αυτήν που έχει να κάνει με σύνθετες κατασκευές, με layers πολλά χρησιμοποιημένα πράγματα. Για παράδειγμα ο Γιώργος Σεγρεδάκης που επιμελείται το ενδυματολογικό μέρος αποφάσισε να φορέσουν όλοι οι χορευτές μαύρες φούστες, με λεπτομέρειες από κοστούμια σε κάθε μία από τα δράσεις. Κρατάμε το χρώμα σε πρόσωπο και σώμα», εξηγεί ο Κωνσταντίνος Ρήγος. Μπροστά μας, μια «μαύρη στιγμή». Ακούγεται η άρια της πρώτης πράξης «La Wally» του Καταλάνι ενώ η Μαρία Κουσουνή με τον Βαγγέλη Μπίκο και η Ευριδίκη Ισαακίδου με τον Ντανίλο Ζέκα χορεύουν θριαμβικά υπό το άγρυπνο βλέμμα της Μαρκέλλας Μανωλιάδη.

Στη σκηνή, όλοι βαμμένοι σε ένα χρώμα, με τζιν, φουρό, ψηλοτάκουνα, καπέλο και μια υπερκαταστευή. «Οπως θα έκανε ο Αλεξάντερ ΜακΚουίν ή η Βίβιαν Γουέστγουντ. Ξεπερνάμε το street style,  ξεπερνάμε το couture και πάμε σε πιο εικαστική μορφή», συνεχίζει ο Κωνσταντίνος Ρήγος καθώς η πρόβα συνεχίζεται μπροστά μας. Το περισσότερο υλικό που θα χρησιμοποιηθεί προέρχεται από το πολύτιμο βεστιάριο της Εθνικής Λυρικής Σκηνής. «Στόχος μας είναι η εικαστικότητα της μόδας να φτάσει στα όρια του γλυπτού», εξηγεί.

Φέτος, φέρνει στη σκηνή έναν κοσμοναύτη. Εναν κοσμοναύτη που φτάνει σε ένα αρχοντικό της Αθήνας και ξαφνικά τα άβαταρ (χορευτές και μονωδοί) έρχονται και ζωντανεύουν στιγμές, μελωδίες, ήχους. Θα εμφανιστούν στα μπαλκόνια, σε ένα άλλο κομμάτι μια κοπέλα κοιμάται και την μεταφέρουν στο χώρο… «Υπάρχει μια αίσθηση φαντασμάτων στο χώρο αλλά όχι με ρεαλισμό. Δεν θέλω να το επιβεβαιώσω στο τέλος, γιατί ουσιαστικά το event δεν έχει αυτό το νόημα, δεν θέλουμε να κάνουμε μια ρεαλιστική απεικόνιση».

Ο Κωνσταντίνος Ρήγος επιμένει πως ο χαρακτήρας του πρότζεκτ πρέπει να παραμείνει πειραματικός, «δεν παρουσιάζουμε τάσεις». Πιστεύει επίσης ότι αν συνεχιστεί η δράση, θα πρέπει από του χρόνου να ανέβουν στη σκηνή και μοντέλα. Δεν τον φοβίζει αυτό, αντιθέτως πιστεύει στην πληρότητα και στη συνάντηση όλων των συνθηκών ισότιμα. Δεν φοβάται ότι μπορεί να είναι πολύ τολμηρό αυτό για την Εθνική Λυρική Σκηνή, αφού «δεν σκέφτομαι ότι πρέπει να κάνω κάτι διαφορετικό επειδή είμαι στη Λυρική. Μετά από 25 χρόνια στον χώρο δεν με απασχολεί αν αυτό που θα κάνω είναι τολμηρό ή όχι, αν θα είναι επιτυχημένο ή όχι. Δεν με αφορά αυτό. Δεν με απασχολεί η ανταπόκριση με την έννοια της αγωνίας πάνω στη δημιουργία. Και έτσι, αυτό που κάνω είναι πιο απελευθερωμένο», λέει. «Θέλω μόνο να ολοκληρώνεται μια σκέψη που έχω. Αυτό μου δίνει την ελευθερία να μη χρειάζεται να αποδείξω κάθε φορά κάτι».

Πριν από περίπου ένα μήνα ολοκληρώθηκαν οι παραστάσεις του «Ρωμαίος και Ιουλιέτα» στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά, το καλοκαίρι έχει αποφασίσει να ξεκουραστεί, ενώ τον Δεκέμβριο θα ανέβει ένα νέο έργο του (σύλληψη, σκηνοθεσία, χορογραφία) στη σκηνή Κοτοπούλη του Εθνικού Θέατρου. «Εχει σχέση με την εισβολή του τυχαίου στη ζωή μας, και όχι δεν θα πω τώρα κάτι παραπάνω λέει. Εχει εργαστεί στις μεγαλύτερες σκηνές της χώρας, στο Εθνικό Θέατρο, στο Φεστιβάλ Αθηνών, στη Λυρική με μεγάλα διαλλείματα μεταξύ των παραστάσεων. Δεν αισθάνεται αδικημένος, δεν αισθάνεται προνομιούχος. Είναι αυτό που λέμε χορτάτος.

«Δεν αισθάνομαι αποκλεισμένος. Ούτε νιώθω πως πρέπει να διεκδικήσω κάτι» λέει ο Κωνσταντίνος Ρήγος. «Δεν διεκδικώ κάτι. Βρισκόμαστε σε μια χώρα που αισθάνεσαι πως κανείς δεν έχει κατακτήσει κάτι. Ζούμε μέσα σε απόλυτη ρευστότητα. Μπορεί να είσαι απόλυτα επιτυχημένος και να εξαφανιστείς, ή να σε αποκλείσουν. Μπορεί να μην αξίζεις, να είσαι ακόμα και αποτυχημένος και να σε αναδείξουν. Δεν υπάρχει αξιολόγηση, υπάρχει μόνο γκρεμός που κινδυνεύεις ανά πάσα στιγμή να πέσεις μέσα», λέει. Δεν μπορεί να ζήσει με αυτό το άγχος της επιτυχίας, γιατί νιώθει πως θα του στερήσει τη δημιουργικότητα.

Τον ενοχλεί ο τρόπος με τον οποίο αντιμετωπίζουμε σημαντικά, καθοριστικά για τη ζωή μας πράγματα που συμβαίνουν κάθε μέρα, σαν να είναι ασήμαντα. Με μια ελαφρότητα. «Δεν καταλαβαίνεις που βρίσκεται εσύ, τι θέση έχει η τέχνη στην Ελλάδα; Είναι η τέχνη πολιτική; Είναι διασκεδαστική;» αναρωτιέται. «Είναι σαν η αγωνία του κοινού και των καλλιτεχνών να είναι τόσο διαφορετικές. Δεν υπάρχει σημείο επαφής. Βρισκόμαστε σε μια δήθεν περίοδο όπου αυτό που θεωρούμε πρωτοπορία είναι ξεπερασμένο από το ’60. Ξαφνικά ανακαλύπτουμε πράγματα σαν καινούρια, η αφήγηση απειλείται να ακυρωθεί υπέρ μιας abstract κατάστασης και είμαστε καλλιτεχνικά τόσο ανασφαλείς που μοιάζουμε με τουρίστες στη χώρα μας. Πραγματικά είναι σοκαριστικό αυτό. Πρέπει να πάρεις μια θέση προσωπική αυτή τη στιγμή: αν θες να ζήσεις με την αγωνία ή να προσπαθήσεις να δημιουργήσεις».

Ιnfo
ΟΠΕΡΑ ΚΑΙ ΜΟΔΑ «Dammi I colori…»/ «Δώσ’ μου τα χρώματα»
19 Μαΐου 2016, Θέατρο Ολύμπια
Μονωδοί: Τάσος Αποστόλου, Ινές Ζήκου, Βασιλική Καραγιάννη, Τσέλια Κοστέα, Δημήτρης Πακσόγλου

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News