Η Αργεντινή έπαιζε για την επιβίωσή της σε αυτό το Παγκόσμιο Κύπελλο. Για να μην υποχρεωθεί σε μια ταπεινωτική επιστροφή στο Μπουένος Αϊρες, αποκλεισμένη από τη δεύτερη κιόλας αγωνιστική των ομίλων. Χρειαζόταν τη νίκη – η ισοπαλία δεν ήταν αρκετή. Αλλά στην πρώτη ώρα του αγώνα της με το Μεξικό δεν είχε κάνει ούτε μία φάση της προκοπής. Ούτε ένα σουτ.

Το άγχος που την έπνιγε καθώς ο χρόνος κυλούσε έβγαλε… αναμνηστική φωτογραφία στα πρώτα λεπτά του δεύτερου 45λεπτου. Η απογοητευτική εκτέλεση ενός φάουλ, καθώς έστησε την μπάλα σε ιδανική θέση για το «μαγικό» αριστερό του πόδι, μαρτυρούσε ότι το ασφυκτικό μαρκάρισμα των Μεξικανών δεν ήταν το μεγαλύτερο πρόβλημα του Λιονέλ Μέσι. Ηταν το βάρος της ευθύνης. Τα βλέμματα εκατομμυρίων ανθρώπων πάνω του.

Δεκαπέντε λεπτά αργότερα, ο αργεντινός σούπερσταρ απέδειξε, για ακόμη μια φορά, γιατί αξίζει τα τέσσερα Τσάμπιονς Λιγκ, τους 11 τίτλους πρωταθλήματος, το Κόπα Αμέρικα και τις επτά «Χρυσές Μπάλες» που έχει κατακτήσει. Την πρώτη φορά στο παιχνίδι που βρήκε λίγο χώρο μπροστά του –πέντε μέτρα όλα κι όλα– εξαπέλυσε ένα άπιαστο σουτ, στέλνοντας την μπάλα να περάσει από το τεντωμένο αριστερό χέρι του μεξικανού γκολκίπερ Γκιγιέρμο Οτσόα και να καταλήξει στο τέρμα του. Από απόσταση 25 μέτρων και με ένα τσούρμο παικτών να του κρύβουν τη θέα, ο «Λίο» σημάδεψε τη γωνία λες και εκτελούσε πέναλτι. Ηταν ένα υπέροχο, προσωπικό γκολ. Από τα πιο σημαντικά που έχει πετύχει στη μυθική του καριέρα. Ιστορικό, καθώς με αυτό έφτασε τα οκτώ σε Παγκόσμια Κύπελλα, ισοφαρίζοντας την επίδοση του Ντιέγκο Μαραντόνα. Μα πάνω απ’ όλα, λυτρωτικό.

Το ξέσπασμα χαράς των Αργεντινών στις εξέδρες έμοιαζε με ηφαιστειακή έκρηξη. Ο «Πούλγκα» είχε αρχίσει να πανηγυρίζει προτού καν η μπάλα αναπαυθεί στα δίχτυα. Ετρεξε κοντά τους με τα χέρια του ανοιγμένα, όπως το συνηθίζει, σαν να ήθελε να τους χωρέσει όλους στην αγκαλιά του. Ηξερε τι σήμαινε γι’ αυτούς. Ηξεραν τι σήμαινε για εκείνον. Ενα δεύτερο –αριστουργηματικό– γκολ του 21χρονου Εντσο Φερνάντες στο 87’ έδιωξε οριστικά κάθε μαύρη σκέψη για το τι θα μπορούσε να συμβεί αυτό το σαββατόβραδο στη χώρα που έχει για θρησκεία της την μπάλα. Το κλάμα του θρυλικού Αϊμάρ στον πάγκο, που σήμερα είναι βοηθός του κόουτς Σκαλόνι, ήταν η εικόνα της ανακούφισης που ένιωσε ένα ολόκληρο έθνος.

«Σήμερα έπρεπε να νικήσουμε και τα καταφέραμε. Ενας ακόμη τελικός έρχεται την Τετάρτη και πρέπει να συνεχίσουμε να παλεύουμε όλοι μαζί… Πάμε Αργεντινή!!!», έγραψε ο Μέσι στον προσωπικό του λογαριασμό στα social media, λίγο μετά τη λήξη του αγώνα. Αλλά, κακά τα ψέματα. Η Αργεντινή είναι ο ίδιος, και μόνον αυτός. Πριν από την έναρξη του τουρνουά, αναλυτές, δημοσιογράφοι και μπουκμέικερ την είχαν χρίσει φαβορί για το τρόπαιο, μαζί με τη Βραζιλία, τη Γαλλία, την Αγγλία και την Ισπανία. Κι όμως, με όσα μας έδειξε στα δυο πρώτα παιχνίδια της στο Κατάρ, θα είναι τεράστια έκπληξη αν πλησιάσει τον τελικό. Είναι αργή, χωρίς ανάπτυξη από τις πτέρυγες, χωρίς καλές συνεργασίες, με μέσους που στερούνται φαντασίας και αμυντικούς που ξέρουν μόνο να διώχνουν την μπάλα «όπου να ‘ναι». Οχι, βεβαίως, ομάδα επιπέδου Τσάμπιονσιπ, όπως δήλωσε στο BBC Sports ο πικρόχολος Ρόι Κιν, όμως σίγουρα μια από τις χειρότερες εκδόσεις στην ιστορία της. Διαθέτει δυο-τρεις εξαιρετικές μονάδες κι έναν Μέσι που μπορεί να κάνει τα πάντα. Αλλά όχι όλα μόνος του μέχρι το τέλος του δρόμου.

Οπως ανακοινώθηκε από τη FIFA, δεν έμεινε κενό ούτε ένα από τα 88.966 καθίσματα του «Λουσαΐλ». Το ματς Αργεντινή – Μεξικό κατέγραψε τη δεύτερη μεγαλύτερη προσέλευση θεατών στα χρονικά του Παγκοσμίου Κυπέλλου, πίσω από τον τελικό του 1994 στην Πασαντίνα των ΗΠΑ (94.194). Κυρίως για αυτούς τους οπαδούς, που δίνουν παλμό σε μια διοργάνωση «αποστειρωμένη», με μισοάδειες και υποτονικές εξέδρες, θα είναι κρίμα να γυρίσει σπίτι της νωρίς η «Αλμπισελέστε». Γι’ αυτούς, αλλά και για τον Μέσι, τον οποίο δεν θα ξαναδούμε σε Μουντιάλ.

Η τελευταία αγωνιστική του ομίλου θα διεξαχθεί την προσεχή Τετάρτη, με όλες τις ομάδες του να έχουν πιθανότητες πρόκρισης. Η Αργεντινή θα αναμετρηθεί με την Πολωνία, με στόχο την πρώτη θέση, ώστε να αποφύγει το αντάμωμα με τη Γαλλία στους «16». Ο Ρόμπερτ Λεβαντόφσκι και η «παρέα» του αναμένεται να είναι δυσκολότερος αντίπαλος από ό,τι το Μεξικό. Αλλά όπου υπάρχει Μέσι, υπάρχει ελπίδα.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News