Το ρεπορτάζ από την Αβάνα ξεκίνησε με μια νέα γυναίκα που εξομολογήθηκε στον ιταλό δημοσιογράφο Πάολο Μαστρολίλι της Repubblica πως τα βράδια κάνει «πιάτσα» «στα μισογκρεμισμένα σοκάκια», ατυχώς δίχως και πολύ μεγάλη πέραση διότι «είναι δύσκολο να βρεις πελάτες, επειδή οι τουρίστες δεν έρχονται πια κατά δω». Ο Μαστρολίλι έγραψε ότι στα ίδια σοκάκια «δεν είναι σπάνιο να δεις ανθρώπους να ψαχουλεύουν μέσα στους κάδους απορριμμάτων αναζητώντας φαγητό».

Αφορμή για το εφιαλτικό ρεπορτάζ αποτέλεσαν «οι νέες διαμαρτυρίες της 17ης Μαρτίου», οι οποίες όμως «δεν είναι γενικευμένες όπως εκείνες του 2021, διότι η καταστολή έχει εξελιχθεί και είναι καλύτερα οργανωμένη». Κατά τον Ιταλό δημοσιογράφο που υπογράφει αυτές τις «ταξιδιωτικές εντυπώσεις», ο βασικός λόγος της λαϊκής αγανάκτησης είναι «οι διακοπές ρεύματος που διαρκούν μισή ημέρα καθημερινώς», αλλά και «η έλλειψη φαγητού». Δεν έχει σημασία που ο κουβανός πρόεδρος Ντίας-Κανέλ κατηγορεί για αυτά τα συγκεκριμένα προβλήματα τις ΗΠΑ, αφού «αυτό κάνει συνήθως».

Η Repubblica έγραψε ότι οι αριθμοί λένε την αλήθεια και παρέθεσε ορισμένους. «Τον περασμένο μήνα, για πρώτη φορά στην ιστορία της, η Κούβα ζήτησε από το Παγκόσμιο Επισιτιστικό Πρόγραμμα του ΟΗΕ βοήθεια, δηλαδή γάλα σε σκόνη για τα παιδιά. Η παραγωγή ζάχαρης ήταν χειρότερη από κάθε άλλη φορά, ενώ τον περασμένο Δεκέμβριο η κυβέρνηση δρομολόγησε μέτρα λιτότητας, μάλιστα πενταπλασίασε τις τιμές της βενζίνης. Απολύθηκε ο αρμόδιος για την οικονομία υπουργός, ενώ ο μέσος μισθός ενός δημοσίου υπαλλήλου είναι 5.000-10.000 πέσος, δηλαδή περί τα 15-30 δολάρια.

»Το δελτίο τροφίμων δεν επαρκεί πλέον και 17.000 δάσκαλοι λείπουν από τις σχολικές αίθουσες. Χώρια οι δυσκολίες του συστήματος περίθαλψης. Ο ιδιωτικός τομέας, από την άλλη πλευρά, ευημερεί, αφού υπάρχουν περισσότερες από 10.000 εταιρείες με λιγότερους από 100 υπαλλήλους, ωστόσο καλύπτει μόνο το 35% της εθνικής οικονομίας, ενώ το καθεστώς απειλεί να τον περιορίσει και να βάλει χέρι στα κέρδη του.

»Τα λεφτά της Σοβιετικής Ενωσης έχουν τελειώσει προ πολλού, όμως τώρα σώθηκαν και αυτά της ‘‘τσαβιανής’’ Βενεζουέλας. Η Κούβα έχει προσχωρήσει στη νέα αντιδυτική συμμαχία με επικεφαλής τους Πούτιν και Σι Τζινπίνγκ. Εχει παραχωρήσει στην Κίνα και μια γωνιά για  κατασκόπευση των ΗΠΑ, η οποία φημολογείται ότι εδρεύει στη στρατιωτική βάση Μπεχούκαλ (Bejucal), όμως οι ΗΠΑ δεν θέλουν καινούργια Κρίση των Πυραύλων, τύπου 1962».

Φυσικά, λόγω των υπερτέρων γεωπολιτικών ζητημάτων, ειδική μνεία έκανε ο Μαστρλίλι στη σχέση της Κούβας με τη Ρωσία: «Η Κούβα υποστηρίζει τη Ρωσία, στέλνοντάς της ακόμη και στρατιώτες. Σε αντάλλαγμα λαμβάνει κάποια βοήθεια, η οποία όμως δεν επαρκεί. Ο Ντίας-Κανέλ είναι στριμωγμένος, μάλιστα καλά ενημερωμένες πηγές αποκαλύπτουν ότι ο Ραούλ Κάστρο και το πολιτικό προσωπικό της γενιάς του αρχίζουν να ανακτούν τα ηνία της εξουσίας».

Ο Μαστρολίλι γράφει στη συνέχεια για τη νέα κουβανική μετανάστευση προς τις ΗΠΑ. «Η απόδραση από το νησί κινδυνεύει να βάλει το καθεστώς σε μεγάλους μπελάδες. Τα τελευταία δύο χρόνια οι ΗΠΑ δέχτηκαν μισό εκατομμύριο Κουβανούς, οι οποίοι ως επί το πλείστον δεν φτάνουν πλέον από τη θάλασσα με σχεδίες, αλλά περνούν από τη Νικαράγουα, όπου εισέρχονται χωρίς βίζα, και μετά εντάσσονται στα καραβάνια των άλλων μεταναστών. Υπολογίζεται ότι άλλο μισό εκατομμύριο βρήκε καταφύγιο σε άλλες χώρες, όπως στο Μεξικό, και συνολικά αυτό σημαίνει ότι η Κούβα έχει χάσει σχεδόν το 10% του πληθυσμού της, ειδικά νέους παραγωγικής ηλικίας».

Κατόπιν ο δημοσιογράφος μίλησε με εκπροσώπους της ομάδας Damas de Blanco, η οποία απαρτίζεται από άτομα που ζητούν «απελευθέρωση των φυλακισμένων αντιφρονούντων». Αυτοί του είπαν ότι δεν πρέπει οι Ευρωπαίοι να έχουν κάποια ρομαντική εικόνα για την πατρίδα τους, διότι η πραγματικότητα είναι στυγνή: «Ξεχάστε τον κομμουνισμό, τον σοσιαλισμό, τον Τσε Γκεβάρα. Εδώ υπάρχει μόνο το δολοφονικό καθεστώς μαφίας που σκοτώνει τους αντιπάλους του και προσπαθεί απεγνωσμένα να προσκολληθεί στην εξουσία εις βάρος του λαού». Πώς το καθεστώς τα καταφέρνει όλα αυτά, το εξήγησαν οι ίδιοι.

«Τα τρόφιμα και τα φάρμακα δεν περιλαμβάνονται στο εμπάργκο, συνεπώς η κυβέρνηση θα μπορούσε ελεύθερα να τα αγοράζει. Δεν το κάνει, επειδή θέλει να μεταφέρει τις ευθύνες στις ΗΠΑ. Μπορεί και να τα αγοράζει κρυφά και να τα βγάζει στη μαύρη αγορά για να πλουτίσει. Μέλη του καθεστώτος και του ιδιωτικού τομέα μπορούν να αντέξουν οικονομικά, αλλά για τους άλλους μένει μόνο το συσσίτιο, με το οποίο δεν μπορούν να τραφούν ολόκληρο τον μήνα». Εξ ου, λοιπόν, και οι διαμαρτυρίες, σχολίασε ο ιταλός απεσταλμένος: «Ηταν αυθόρμητες, διότι με το υπάρχον επίπεδο καταστολής είναι απίστευτο κάποιος να έχει το θάρρος να βγει στους δρόμους».

Και η κατακλείδα του ρεπορτάζ της Repubblica: «Η κουβανική κυβέρνηση επιθυμεί την επιστροφή του Ντόναλντ Τραμπ στον Λευκό Οίκο, έτσι ώστε αυτός να ενισχύσει το εμπάργκο και να δώσει στον καστρισμό την απαιτούμενη δικαιολογία για να συνεχίσει στην πεπατημένη επ’ αόριστον», δηλαδή «χωρίς να κάνει μεταρρυθμίσεις τύπου Βιετνάμ, οι οποίες έφεραν την ευημερία».

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News