Κάθομαι στην ίδια θέση στο γραφείο μου, όπως και εκείνο το μεσημέρι τον Αύγουστο του 2012, όταν μας έπεσε κατακέφαλα η είδηση από την ΄Υδρα. Αντιγράφω από το κείμενο που έγραψα τότε εδώ στο protagon:

“…οι ελεγκτές έχουν το θράσος να ζητήσουν από τον υπεύθυνο του καταστήματος, να τους ακολουθήσει στο αστυνομικό τμήμα, γιατί το ποσό των εισπράξεων χωρίς αποδείξεις είναι αυξημένο και προβλέπεται αυτόφωρη διαδικασία. Και τότε μερικές δεκάδες αδούλωτοι Υδραίοι (όσοι αισθάνονται ότι αδικούνται, επειδή τιμωρείται η φοροδιαφυγή) συνειδητοποιούν ότι καταλύεται το κράτος (τους) και ξεσπούν…”

Τρία χρόνια και δύο μνημόνια αργότερα, αλλά ένα ολόιδιο ζεστό μεσημέρι Αυγούστου, αποδεικνύεται ότι… ο χρόνος μπορεί να γυρίσει πίσω! Τετάρτη βράδυ, στη Ρόδο, στο πανηγύρι των Μαριτσών (που μέχρι προχθές ήταν άγνωστο στο πανελλήνιο, αλλά απέδειξε πανηγυρικά πως είμαστε γενικώς για τα πανηγύρια…) τρεις ελεγκτές του υπουργείου Οικονομικών βρέθηκαν αντιμέτωποι με την “οργή” μικροπωλητών, οι οποίοι έκαναν εμπόριο δίχως άδεια. Πού πας ρε κακομοίρη ελεγκτή;

Χρειάστηκε, λέει, να φυγαδεύσει ένα περιπολικό τους τρεις αδίστακτους ελεγκτές, που νόμισαν ότι θα περάσει το δικό τους! Σας θυμίζει τίποτα; To ίδιο ακριβώς συνέβη και πριν από τρία καλοκαίρια στην Ύδρα, με τους ταβερνιάρηδες – εκδικητές, που τα έβαλαν τότε με το ΣΔΟΕ και πολιόρκησαν το αστυνομικό τμήμα, μέχρι να εξασφαλίσουν ότι θα…διωχθούν από το νησί τους οι ελεγτές…

Και κοίταξε σύμπτωση: ακριβώς την επόμενη ημέρα, στην Αίγινα, το ελληνικό δαιμόνιο έκανε ένα ακόμη “θαύμα”: στο μισό νησί, έπεσε “σύρμα” λίγο πριν εμφανιστεί επί τόπου κλιμάκιο του ΣΔΟΕ για έλεγχο σε ταβέρνες και καφετέριες. Τραπεζοκαθίσματα, προφανώς απλωμένα όπου γούσταρε του καθενός, μαζεύτηκαν άρον-άρον, ενώ οι ταμειακές μηχανές ξεσκονίστηκαν και άρχισαν να κόβουν αποδείξεις – σε μία έκτακτη…παράσταση – αφού όλες τις προηγούμενες ώρες συνέβαινε αυτό που φαντάζεστε.

Πρώτον, δεν γράφω (για μία ακόμη φορά) για να καταγγείλω τους καταστηματάρχες της Ύδρας, ή της Ρόδου, ή της Αίγινας, ότι είναι γενικώς φορο-κλέφτες και απατεώνες. Γιατί σίγουρα δεν είναι όλοι. Αυτοί γνωρίζουν ποιός είναι τί. Μικρές,  κλειστές κοινωνίες. Αν θέλουν, προστατεύουν και τα χειρότερα “κουμάσια”.

Δεύτερον, δεν ανακαλύπτω την πυρίτιδα. Σε μία οικονομία που έχει σχεδόν καταστραφεί ολοσχερώς, τί περιμένεις; Ο σώσων εαυτόν σωθείτο. Το μόνο που παρατηρώ, είναι ότι η σωτηρία αυτού του τόπου, αυτής της οικονομίας, αυτών των επιχειρήσεων, αυτών των ανθρώπων, γίνεται πολύ – πολύ δυσκολότερη, όσο παρατείνεται η απραξία των κυβερνήσεών μας και η σκόπιμη προστασία συμφερόντων κάθε…καρυδιάς, προς όφελος της εκάστοτε εξουσίας.

Αυτοί που τότε φώναζαν υπέρ (!) των φοροφυγάδων της Ύδρας, είναι που σήμερα κάνουν καμπάνια κατά της φοροδιαφυγής. Αποτέλεσμα μηδέν. Αλλά συνυπεύθυνοι όλοι – για να μην παρεξηγούμαστε. Φοβάμαι πολύ πλέον, ότι πλησιάζουμε στο σημείο, όπου εξουσιάζοντες και εξουσιαζόμενοι δεν θα έχουμε άλλη σωτηρία, παρά μόνο αν διδαχθούμε το σκληρότερο μάθημα, μέσα από την απόλυτη καταστροφή όλων μας. Απέχουμε μισό σκαλοπάτι από αυτό το σημείο. Πρέπει να το πάρουμε αλλιώς και να αρχίσουμε να ανεβαίνουμε ξανά τα σκαλοπάτια. Είναι πολλά και πολύ ανηφορικά…

ΥΓ: Σκέψεις που μπαίνουν στο χαρτί μία ζεστή ημέρα του Αυγούστου του 2012 και ξανα-γράφονται τον Αύγουστο του 2015. Ή μήπως…και '16,  '17, '18…

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News