«Αν οι Ευρωπαίοι φαίνεται να μην πιστεύουν πια στο ευρωπαϊκό μοντέλο, γιατί να πιστεύει σ’ αυτό ο υπόλοιπος κόσμος;»
Κουρτ Βόλκερ, πρώην πρεσβευτής των Ηνωμένων Πολιτειών στο ΝΑΤΟ.

Ελα ντε, τι να συμβαίνει στην Ευρώπη; -που ρωτούσε χθες και το κεντρικό post του Protagon. Mάλλον Θα τρίζουν τα κόκκαλα του Ρομπέρ Σουμάν και του Ζαν Μονέ, των ρομαντικών οραματιστών της ευρωπαϊκής ενοποίησης. Από τους οραματιστές και τους μεγάλους ηγέτες, Ντε Γκωλ, Σμιτ, Κολ, Μιτεράν κ.α., φτάσαμε σταδιακά στους μικρούς και μοιραίους, για να καταλήξουμε στην Αγκελα Μέρκελ, ένα ιδιότυπο κράμα επαρχιωτισμού, εθνικισμού, και ενδοτισμού στην γερμανική και τις υπερεθνικές ελίτ.

Η κ. Μέρκελ ζήτησε την συμμετοχή ιδιωτών στον μηχανισμό στήριξης των κρατών που βρίσκονται στη δίνη οικονομικών κρίσεων, για να παραδώσει χώρες ολόκληρες στο ιδιωτικό γερμανικό και στο υπερεθνικό κεφάλαιο. Η ιδέα της ευρωπαϊκής αλληλεγγύης τσάκισε τα φτερά της στις συμπληγάδες των γραφειοκρατών, των μικρόνοων ηγετών που έγιναν εντολοδόχοι και διεκπεραιωτές της βουλιμίας και της αρπακτικότητας του διεθνοποιημένου κεφαλαίου, της παγκοσμιοποίησης που άνοιξε τις αγορές, στερώντας πόρους από τις ασθενέστερες ευρωπαϊκές οικονομίες. Η πρόταση Μέρκελ δίνει συντριπτικό πλήγμα στις πλέον αδύναμες από αυτές, με αποτέλεσμα να βρίσκονται στο χείλος του χάους.

Η αρχή έγινε με την Ελλάδα, ενώ στο χορό του Ζαλόγγου μπήκε και η Ιρλανδία. Σειρά, κατά πως φαίνεται, έχουν η Πορτογαλία και η Ισπανία – για πρώτη δόση. Με την πρόταση Μέρκελ κονιορτοποιείται η ιδέα της αλληλεγγύης πάνω στην οποία οικοδομήθηκε η Ε.Ε. Η εθνική ανεξαρτησία των κρατών της, η δημοκρατία των λαών της υποθηκεύεται στα χαρτοφυλάκια συμφερόντων του διεθνικού κεφαλαίου. Η συμμετοχή των ιδιωτών εγκυμονεί κινδύνους για ιδιοποίηση εκ μέρους τους των πλουτοπαραγωγικών πηγών κάθε χώρας που θα πέσει στην ανάγκη τους, ή μάλλον στα νύχια τους (σ.σ. στο μνημόνιο υπάρχει η πρόβλεψη, άρθρο 14, παρ. 5, ότι ο δανειολήπτης (Ελλάδα) αμετάκλητα και άνευ όρων παραιτείται από κάθε ασυλία που έχει ή πρόκειται να αποκτήσει, όσον αφορά τον ίδιο ή τα περιουσιακά του στοιχεία, από νομικές διαδικασίες σε σχέση με την παρούσα σύμβαση». Οπότε τα ιδιωτικά κεφάλαια θα μπορούν άνετα να αρπάξουν κερδοφόρες επιχειρήσεις της χώρας, τα μεγάλα ακίνητα, τα νησιά ή τον ορυκτό της πλούτο…

Η μεγάλη – ελπίζουμε να είναι «αιματηρή» – μάχη, για το ποια μορφή θα έχει το μέλλον της Ευρώπης θα γίνει στην σύνοδο Κορυφής της Ε.Ε. στα μέσα Δεκεμβρίου(15-16). Θα αφορά αυτό ακριβώς, την θεσμοθέτηση της συμμετοχής των ιδιωτών στον μηχανισμό. Η Ελλάδα πηγαίνει στη σύνοδο άβουλη, απροετοίμαστη, απογυμνωμένη από κάθε διαπραγματευτική δυνατότητα, όπως άλλωστε ο κάθε χρεωμένος ή, σωστότερα, όπως κάθε ένας που έχει παραδοθεί στους δανειστές του… Η χώρα μας έχασε το συγκριτικό πλεονέκτημα πριν την υπογραφή του μνημονίου, όταν οι ευρωπαίοι τραπεζίτες είχαν χάσει τον ύπνο τους από το ελληνικό πρόβλημα, επειδή τα ελληνικά ομόλογα που είχαν στα χαρτοφυλάκιά τους κινδύνευαν να γίνουν σκουπίδια, ή να τα κάνουν οι τραπεζίτες … ταπετσαρία (για να χρησιμοποιήσουμε μια έκφραση του ντόπιου αλογομούρικου καζινοκαπιταλισμού). Στο μόνο που μπορεί να ελπίζει πλέον είναι η αλληλεγγύη των μελλοντικών «επί σφαγή» προβάτων- χωρών.

Αυτό προσπάθησε να κάνει από το βήμα της Σοσιαλιστικής Διεθνούς στο Παρίσι, ο έλληνας πρωθυπουργός Γ. Παπανδρέου, όταν επιτέθηκε με υψηλούς τόνους κατά της γερμανίδας καγκελαρίου. Προσπάθησε να βρεθεί στην πρωτοπορία ενός «θύλακα αντίστασης» που θα περιελάμβανε τους ευρωπαίους σοσιαλιστές, την Ισπανία την Πορτογαλία, την Ιρλανδία, ενδεχομένως και την Γαλλία. Όμως η πολιτική αυτή, ήταν σύλληψη της στιγμής, δεν είχε καλλιεργήσει το έδαφος, δεν υπήρχε προγραμματικό βάθος, με αποτέλεσμα να μείνει μετέωρη, με τους ευρωπαίους ηγέτες ξαφνιασμένους και ενοχλημένους, και μόνο κάποιες σοβαρές ευρωπαϊκές εφημερίδες, financial times, Zei-tung, κ.α. να του απονέμουν εύσημα και να του αναγνωρίζουν το δίκαιο! Όντως η επιθετική παρέμβαση Παπανδρέου δημιούργησε σκεπτικισμό, αλλά εκτιμάται πως δεν φτάνει να μετατρέψει καταστάσεις που, ναι μεν ακόμη δεν είναι παγιωμένες αλλά, προωθούνται από πανίσχυρα συμφέροντα, τα οποία ορέγονται να εντάξουν τις τύχες των ευρωπαϊκών λαών, ως παράμετρο κέρδους στα επιχειρηματικά τους σχέδια.

Αυτές τις ημέρες σε όλες τις πρωτεύουσες της Ευρώπης εξελίσσεται ένα πρωτοφανές διπλωματικό παρασκήνιο – θρίλερ, ενόψει της Συνόδου Κορυφής. Η αλλαγή της Συνθήκης της Λισσαβόνας θα αλλάξει την εικόνα της Ευρώπη για τις επόμενες δεκαετίες! Γι’ αυτό και ίσως θα επισκεφθεί την Αθήνα σύντομα ο πρόεδρος της ΕΕ Β. Ρομπάι. Αλλά εδώ στην χώρα μας ουδόλως συζητάμε. Κυβέρνηση, αντιπολίτευση και μήντια ασχολούνται με τα …άρθρα της Κατσέλη, και αν εξέφρασε γι’ αυτά …δυσαρέσκεια το Μαξίμου! Ε, δεν θα είναι παράξενο αν το πληρώσουμε ακριβά αυτή την αβελτηρία μας, για μια φορά ακόμη…

 

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News