Αυτό που μου τη… δίνει με τον κ. Γιάνη Βαρουφάκη και τις χαρισματικές του πλευρές είναι ότι έχει κάνει έναν ολόκληρο πλανήτη (ειδικά τον θηλυκό και χαριτόβρυτο) να ξεφυλλίζει μανιωδώς τις θεωρίες των παιγνίων… Ακόμη και ο πολύς Guardian (την περασμένη Τρίτη) στην ανάλυση του οικονομολόγου Ανατόλι Καλέτσκι για πόκερ έγραφε, μπλόφες, καλό χαρτί και κάβες.

Είμαστε σε μια ατμόσφαιρα αποπλάνησης: «μωρέ λες οι Γερμανοί να βρήκαν τον μάστορή τους;». Γιατί όχι; Ο Νικ δε Γκρικ κρητικός, επίσης, ήταν και στέναξαν οι τσόχες στα καζίνο. Ευτυχώς υπάρχει και ο κ. Λαφαζάνης να μας επαναφέρει. Ο υπερυπουργός δεν είναι παίκτης· ιδεολόγος είναι. Δεν έχει καμία διάθεση να πουλήσει γοητεία στον Σόιμπλε – άμα τον είχε μπροστά του μπορεί και να του πέταγε το μικρόφωνο. Τα θέλει όλα γιατί αυτή είναι η Ελλάδα, που ονειρεύεται. Δεν τον απασχολούν τα 70-30, τα 67-37, που μπορεί να γίνουν και 80-20, και πάλι κερδισμένοι θα είμαστε. Από ταπί και ψύχραιμοι, κάτι ενθυλακώνουμε.

Ένα μεγάλο κομμάτι του ΣΥΡΙΖΑ δεν κοιτάζει πιθανότητες, δεδομένα, συσχετισμούς. Δεν τους αφορά αν στηρίζει ή δεν στηρίζει ο Μπαράκ Ομπάμα. Ό,τι και να κάνει ο αμερικανικός ιμπεριαλισμός, αναφυλαξία προκαλεί. Ούτε που ασχολούνται αν ο Φρανσουά Ολάντ είναι μαζί μας ή λίγο μαζί μας. Ο… Ολανδρέου; Τα κινήματα και η περηφάνια μας είναι το χαρτί μας και το πληρώνουμε με όποιο νόμισμα θέλουμε – ακόμη και σε δραχμές, που λέει ο λόγος. Ένα κρίσιμο μάλιστα κομμάτι του ΣΥΡΙΖΑ ονειρεύεται σαν τις τρεις του Τσέχωφ. «Στη Μόσχα αδελφές μου, στη Μόσχα». Εσχάτως και η κ. Χρυσοβελώνη (ΑΝΕΛ) βιώνει την ίδια λαχτάρα, τον ίδιο… νόστο, άσχετο που ούτε αυτός θα εκπληρωθεί, αλλά αυτό είναι από άλλο ωραίο μυθιστόρημα της κυβερνώσας παράταξης.

Περιττό να πω ότι με γοητεύει ο κ. Βαρουφάκης. Μ' αρέσει αυτό το κοσμοπολιτικό, τα ωραία αγγλικά του, το ντύσιμό του, η άνεσή του, ότι θεωρείται «γκουρού της θεωρίας των παιγνίων». Και η αύρα ισοτιμίας που βγάζει με τους συνομιλητές του (όπως στο Βερολίνο), δείχνει αυτοπεποίθηση. Ακούω γύρω μου μάλιστα ότι και ο άλλος ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να γίνει κρυφό χαρτί. «Ρε παιδιά, δεν μπορώ να υποχωρήσω σε όλα, θα γίνουμε χίλια κομμάτια, θα πέσει η κυβέρνηση». Απασχολεί όμως αυτό το χαρτί τους εταίρους μας (π.χ. τους Γερμανούς) ή τους αφήνει παγερά αδιάφορους; Μήπως, δηλαδή, δεν είναι οι οικονομικές απώλειές τους, που είναι υπέρ μας, αλλά οι πολιτικές, που ενδέχεται να είναι εναντίον μας; Μήπως τελικά παίζουμε σε λάθος τραπέζι;

Η κυρίαρχη εκτίμηση είναι ότι το grexit φέρνει τρόμο, κόστος σε χρήμα και αδιέξοδα στην ευρωζώνη. Τεράστια η χασούρα και μεγάλη αναταραχή, αφού ξηλώνεται το πουλόβερ. Δεν μπορείς να οδηγήσεις έναν λαό στην αυτοκτονία και μια χώρα με γεωστρατηγικά προτερήματα στην καταστροφή. Μετά πρέπει να σκύψεις να καθαρίσεις τα αίματα και δεν είναι εύκολη δουλειά. Αυτή η εκτίμηση νομίζω μας οδηγεί στον δρομο της μετωπικής με το Βερολίνο. Ουσιαστικά βάζουμε το πιστόλι στον δικό μας κρόταφο για να αναλογιστούν τι θα γίνει αν τελικά πατήσουμε τη σκανδάλη, παρότι μας προειδοποιούν ότι είναι πιο έτοιμοι πλέον να αντιμετωπίσουν την έξοδό μας.

Μόνο που δεν ενσωματώνουμε τις προειδοποιήσεις, που γίνονται όλο και πιο πυκνές, πέραν και δώθε του Ατλαντικού. Θυμίζω το σενάριο, που αποκάλυψε προεκλογικά η WSJ. «Το Βερολίνο, προκειμένου να σώσει την Ισπανία, μπορεί να θυσιάσει την Ελλάδα». H τιμωρία μας ως παράδειγμα, αφού θρίαμβος με λίγα λόγια του Αλέξη Τσίπρα επί της… «προτεστάντισσας», μπορεί να κάνει αεριωθούμενο τον Ιγκλέσιας και τους Podemos στην Ισπανία, αλλά και τη Μάρι Λεπέν στη Γαλλία. Εκρηκτικό το ρίσκο.

Ο Έλληνας πρωθυπουργός στη συνάντησή του με τον Αυστριακό καγκελάριο το είπε από την ανάποδη. «Αν γίνουμε Ιφιγένεια της Ευρώπης, παίζουν με τη φωτιά του ευρωσκεπτικισμού». Κι αν θεωρούν ότι δεν παίζουν με τη φωτιά, αλλά αντιθέτως τη σβήνουν; Όταν μάλιστα η δική μας απάντηση σε αυτόν τον γύρο ήταν συγκυβέρνηση με ό,τι πιο ακραίο, δεξιό και ευρωφοβικό κυκλοφορεί στην πολιτική μας σκηνή. Ο κ. Καμμένος δεν κρατιέται. Έχει κατεβάσει τα Σόδομα του Ντε Σαντ για να βρει τι θα κάνει στους Γερμανούς. Και ψάχνει να βρει πού ψεκάζουν τεστοστερόνη…

Μεταξύ μας, από  θεωρία των παιγνίων έχω πλήρη άγνοια… Παίζω ωστόσο ψιλο-πόκα για να περνά η ώρα. Έχω χάσει άπειρα παιχνίδια εκεί που νόμιζα ότι είμαι από πάνω. Κι έχω μάθει κάτι. Όποιος έχει την κάβα μαζεύει και το χρήμα. Και εμείς κάβα δεν έχουμε. Ταπί και ψύχραιμοι είμαστε.

Υπάρχει, θέλω να πω, η εκδοχή σε αυτό το παίγνιο να μην έχουμε όσους άσσους καμωνόμαστε – απλώς να περιφέρουμε την απόγνωσή μας. Σε μια τέτοια περίπτωση δεν κερδίζει ο κ. Βαρουφάκης, αλλά ο κ. Λαφαζάνης. Κι αυτό μέσα στη ζωή είναι. Στον πόλεμο, ωστόσο, υπάρχουν στρατιώτες, που δεν θέλουν να υποχωρούν, βγαίνουν μπροστά. Και να τους βρει κατάστηθα, που λέει ο λόγος, έχουν εξασφαλίσει μετάλλιο τιμής. Γούστο έχει να βγούμε από την Ευρώπη για ένα μετάλλιο, για να μπορεί ο (στα 93 του, ζωή να έχει…) σεβαστός Μανώλης Γλέζος να θυμάται τις επιστολές του Νίκου Ζαχαριάδη το 1940…

ΥΓ. Έχω μια κόρη 15 χρονών. Δεν ξέρω πώς θα ορίσει τη ζωή της. Όσο πιο χεσμένες πάντως έχει τις επιστολές Ζαχαριάδη και μπορεί να περιφέρεται ελεύθερα στην ενωμένη Ευρώπη, να διεκδικεί τη γνώση, την καινοτομία, τη σύγχρονη πραγματικότητα, τόσο πιο ήσυχος θα είμαι…

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News