Θυμίζουν τα βήματα της Κυβέρνησης Τσίπρα/Βαρουφάκη (όπως λέγαμε κάποτε: Κυβέρνηση Σαμαρά/Στουρνάρα, έως ότου μεταπέσαμε σε Κυβέρνηση Σαμαρά/Βενιζέλου, και να δούμε μην κάποτε προσγειωθούμε σε Κυβέρνηση Τσίπρα/Καμμένου!…) κάτω από τις συνθήκες αντιπαραθετικής διαπραγμάτευσης που κάνει, του Αντόνιο Ματσάδο τον στίχο: Se hace camino al andar (Ο δρόμος χαράζεται περπατώντας). Πιο αναλυτικά: «Ταξιδιώτη, ο δρόμος/δεν είναι παρά των βημάτων σου τα ίχνη/Αυτό ειν' όλο: ταξιδιώτη, δρόμος δεν υπάρχει/Ο δρόμος χαράζεται περπατώντας/Ο δρόμος χαράζεται περπατώντας/Κι αν πίσω κοιτάξεις μια μέρα/Βλέπεις το μονοπάτι/που δεν θα ξαναπατήσεις».

Τι εννοούμε; Το βλέπουμε -άμα και όσο το αντέχει ο καθένας- με την πορεία της Ελληνικής θέσης στο εξωτερικό, στην Ευρωπαϊκή και διεθνή σκηνή. Αν προτιμάτε, με την περπατησιά Γιάνη Βαρουφάκη στο πάμφωτο προσκήνιο. Σιγά-σιγά το βλέπουμε -πάλι όσο αντέχεται, με τις δηλώσεις και με τα non-papers και τις αναδιπλώσεις…- στο εσωτερικό, όπου η Κυβέρνηση Τσίπρα/Βαρουφάκη έχει κερδίσει την στιγμή αυτή ευρύτερη (θα λέγαμε «ευρύτατη», αλλά ας μην παρασυρόμαστε) συναίνεση από στρώματα και χώρους πολύ πέρα από το 36,34% της κάλπης (άντε και το 4,7% των ΑνΕλληνων). Και η συναίνεση αυτή πάει να αποτελέσει το μεγάλο πρόβλημα της Κυβέρνησης, μεγαλύτερο ίσως κι από την θηλιά που βάζουν στον λαιμό της -δηλαδή στον δικό μας τον λαιμό!- οι «εταίροι» μας.

Ξεκίνησε η Κυβέρνηση Τσίπρα/Βαρουφάκη με μια προσέγγιση (με ένα concept, σε καλά Ελληνικά) διαπραγμάτευσης που λέει: «Δείξε τις θέσεις σου στην πιο σαφή εκδοχή τους, και άσε τον άλλο να έρθει προς αυτές». Ο Γιάνης Βαρουφάκης, one-man orchestra, τον έπαιξε τον ρόλο αυτό μοναδικά. «Ο άλλος», η Ευρώπη/η Γερμανία περιήλθε σε απορία, ίσως σε σοκ, πάντως σε διαπραγματευτική αμηχανία. Και… δεν κινήθηκε. Η δική μας αντίδραση, τι ήταν; Πρόσθετο ζουζούνισμα ανά την Ευρώπη (και ανά τα διεθνή Media), πρόσθετο σκοράρισμα στην εσωτερική κοινή γνώμη (όπου, παραζαλισμένος, ο Σαμαράς και το ταλαιπωρημένο ασκέρι της ΝΔ δεν τολμούν καλά-καλά να διαφωνήσουν γιατί κι ο δικός τους κόσμος αναφωνεί «Επιτέλους, διαπραγματευόμαστε!»), αλλά το συγκεκριμένο μένει για πίσω.

Το Ελληνικό αίτημα είναι βαθιά Βαρουφακικό: «Give us time and give us space», ας μας επιτραπεί μια πιο ελεύθερη μετάφραση: «Δώστε μας χρόνο να σκεφθούμε τι θέλουμε, δώστε μας περιθώρια μέχρις ότου εσείς σκεφθείτε τι θα μπορούσατε να δώσετε/πού και πώς θα μπορούσατε να χαλαρώσετε ένα κακοσχεδιασμένο και εκ  του αποτελέσματος αποτυχημένο Πρόγραμμα, στο οποίο εμείς ζούμε και πνιγόμαστε εδώ και 5 χρόνια». Εκείνοι, πάλι, ζητούν… νούμερα. Εμείς, αντιπαρατάσσουμε διαβεβαιώσεις, όπως για δημοσιονομική ισορροπία, ή πάλι για (ήπιο) πρωτογενές πλεόνασμα. Έτσι, λοιπόν, φθάσαμε στις Προγραμματικές Δηλώσεις -που κινδυνεύουν να είναι το πιο αστραπιαία μεταφραζόμενο κείμενο στην διεθνή σκηνή!- με το καημένο το «Πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης» να επιχειρείται να αποκτήσει περιεχόμενο που και τους «έξω» να μην συνταράξει περισσότερο, κι εμείς τους «μέσα» να κρατήσει σε ενθουσιασμό.

Αυτό, όμως, πάει να γίνει το -κατά Ματσάδο- μονοπάτι που δεν θα ξαναπατήσουμε. Το ποιον δρόμο έχουμε πάρει, θα το δούμε από του πού θα βρεθούμε. Ποιητικά ωραίο. Πρακτικά επικίνδυνο.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News