Η περίεργη αυτή επιλογή της κυβέρνησης Τσίπρα – Βαρουφάκη (όπως κάποτε λέγαμε Σαμαρά – Στουρνάρα, υπό την έννοια ότι ο Πρωθυπουργός σύρεται πίσω από μια διαπραγματευτική νοοτροπία του ΥΠΟΙΚ «του»), να αφήνει την οξύτητα να κυριαρχεί σε συνεχή διαδοχή με διακηρύξεις καταλλαγής και συνεργασίας, έχει καταφέρει να προκύψει ένας παράξενος αυτοτραυματισμός. Kαι μάλιστα σε δυο επίπεδα.

Οι προτάσεις για μια ουσιαστική προσέγγιση του –παραδεδεγμένου, πλέον, μπροστά στην διεθνή κοινή γνώμη!– μη βιώσιμου ελληνικού χρέους, με την «λελογισμένη αναδιάρθρωση χρέους» στο τραπέζι (που ενσωματώνει σύνδεση των χρεολυσίων με τον ρυθμό ανάπτυξης του ΑΕΠ, αλλ' ήδη προνοεί και για «συνδιαπραγμάτευση» επενδύσεων μέσω Ευρωπαϊκής Τράπεζας Επενδύσεων/Σχεδίου Γιουνκέρ), έχουν σπάσει το φράγμα της αδιαφορίας και της άρνησης των «εταίρων».

Εκείνο που ξεκίνησε ως βαρουφακικός ερασιτεχνισμός –ή έστω σαν μπουκέτο προτάσεων της Lazard/του Μatthieu Pigasse– είχε σταδιακά ενσωματωθεί στην διαπραγματευτική πλατφόρμα του «μετά την συμφωνία-γέφυρα», του «Τρίτου Πακέτου Στήριξης 2015-18» (όπως κι αν αυτό βαφτιστεί κατά την ΣΥΡΙΖέικη πρακτική). Μπορούσε συνεπώς να λειτουργήσει σαν διαδικασία ενσωμάτωσης των ελληνικών θέσεων (δηλαδή του ελληνικού αδιεξόδου) σε μια «συνολική λύση» του Ιουνίου, που θα εκτόνωνε τα τωρινά αδιέξοδα.

Ήδη όμως και η αμεσοτέρη, η τωρινή διαπραγμάτευση για το κλείσιμο του προηγούμενου Προγράμματος («5η επιθεώρηση»), μέσα από τα μέτρα της συμφωνίας-γέφυρα και όχι με την συλλογή αδιεξόδων, είχε κατορθωθεί να ενσωματώσει τόσο την παραδοχή ότι το πρωτογενές πλεόνασμα θα κινηθεί στο 1-1,5% του ΑΕΠ (με προσγείωση από τον παραλογισμό του συμφωνημένου 3% για φέτος και 4,5% του ΑΕΠ εν συνεχεία), όσο και έναν πειστικότερο ρεαλισμό σχετικά με το επιτεύξιμο επίπεδο αύξησης του ελληνικού ΑΕΠ. Εδώ, η προσγείωση απο τις προβολές που έκαναν και οι «εταίροι» και οι προηγούμενες Κυβερνήσεις προκειμένου να… βγαίνουν τα νούμερα βιωσιμότητας, ήρθαν να δέσουν με την αυτοτρικλοποδιά που έβαλε στην ελληνική οικονομία η αβεβαιότητα των εκλογών και της μετεκλογικής πορείας. Απλά: το ΑΕΠ απειλεί να αρχίσει να πέφτει σαν βαρίδι.

Ε, λοιπόν, το σκωτσέζικο ντους που ζούμε, με τον Γιάνη Βαρουφακη να διαδηλώνει την προθυμία της κυβέρνησης να αναδεχθεί το πολιτικό κόστος ενός συμβιβασμού την στιγμή που ο Νϊκος Θεοχαράκης περιγράφει τα δυσάρεστα όρια συζήτησης με τους «θεσμούς», με την Ζωή να στήνει την ένδοξη Επιτροπή Αποκήρυξης του Επαχθούς/Απεχθούς Χρέους (μια πρόσθετη ιδέα θα ήταν να στηθούν σωροί αναθέματος όπως επι Διχασμού, προκειμένου να λιθοβολούν το χρέος οι πιστοί) την ώρα που το Μαξίμου διακηρύσσει την απόφαση να εξυπηρετούνται οι εξωτερικές υποχρεώσεις της Ελλάδος (σύμφωνα με τον Βαρουφάκη, δε, «εις το διηνεκές»), όλο αυτό υπόσχεται/απειλεί να διώξει και την τωρινή προσδοκία προσγείωσης και την «συνολική λύση» του Ιουνίου.

Θα την μελετούν για καιρό αυτήν την περίοδο οι ιστορικοί μελλοντικών γενεών. Όμως έχει τόση ομορφιά το να ρίχνεις το ανάθεμα!

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News