Ο, μέντορας μου, Παύλος Τσίμας απορεί που συγκροτείται εξεταστική των πραγμάτων επιτροπή για το σκάνδαλο των Greek statistics στα χρόνια 2007-2009. «Τι λόγο έχουμε να ψάχνουμε για πλασματικά στοιχεία και κρυμμένους αριθμούς», αναρωτιέται, «όταν όλη την αλήθεια για το οικονομικό έγκλημα που συντελέστηκε, την λένε απλά και καθαρά τα ήδη δημοσιευμένα στοιχεία και οι γνωστοί σε όλους αριθμοί;».

Κανέναν; Λάθος. Αν και είναι κατευθυνόμενη η ερώτηση, «έχουμε πολλούς λόγους να ψάξουμε», είναι η απάντηση.

Πρώτον, δεν γνωρίζουμε αν όντως συντελέστηκε οικονομικό έγκλημα. Είχαμε απλά ατυχείς οικονομικές επιλογές της κυβέρνησης Καραμανλή , ή συνειδητή, κεντρικά οργανωμένη παραποίηση ή πλαστογράφηση των στοιχείων; Επρόκειτο με λίγα λόγια για διαφορά λογιστικού στυλ ή για μία συνειδητή απάτη; Κι αν ήταν κυριολεκτικά έγκλημα, ποινικό αδίκημα, ποιο ήταν ακριβώς αυτό και ποιος το τέλεσε; Ο Αλογοσκούφης, ο Παπαθανασίου ή και οι δύο; Ο Κοντοπυράκης ως εκτελεστικό όργανο ή ο Καραμανλής ως ιθύνων νους; Καμία απάντηση σε αυτά ως τώρα. Να ένας λόγος για να ψάξουμε, να ψάξει το Κοινοβούλιο μας, πρώτα με Εξεταστική και έπειτα, αν απαιτηθεί, με Προανακριτική.

Δεύτερον, αν «την αλήθεια την λένε απλά και καθαρά τα ήδη δημοσιευμένα στοιχεία», γιατί δεν έχουμε μάθει ακόμη το ακριβές ύψος του ελλείμματος για το 2009; Θα είναι 15%, 15,2% ή ακόμη και 15,5%; Και πόσο σίγουροι μπορούμε να είμαστε για την ακρίβεια των επιμέρους στοιχείων, πχ για τα χρέη και τις δαπάνες των ΔΕΚΟ, όταν και εκεί είναι γνωστό πως η δημιουργική λογιστική, συχνά εν αγνοία του Γενικού Λογιστηρίου του Κράτους, βασιλεύει; Καμία απάντηση σε αυτά ως τώρα, να και ένας δεύτερος λόγος για να τα ψάξουμε, με Εξεταστική και Προανακριτική αν χρειαστεί.

Το τρίτο επιχείρημα κατά της Εξεταστικής είναι επί της διαδικασίας. Εν ολίγοις, να μην ψάξουμε γιατί το πόρισμα δεν θα είναι ένα αλλά πολλά και γιατί θα παρακολουθήσουμε «κλοτσοπατινάδες στα τηλεοπτικά παράθυρα» με «πιπεράτους καβγάδες»!

Ενδιαφέρον. Το πρόβλημα εμφανίζεται ως τηλεοπτικό. Η χώρα πτωχεύει, τα Greek statistics γίνονται λήμμα στους New York Timesντροπιάζοντας μας ως Έλληνες, και δεν θα ψάξουμε το πώς και το γιατί;

Για να καταλάβω: στην τηλεδημοκρατία που ζούμε, λέμε δηλαδή πως επειδή δεν μπορούμε να διαχειριστούμε ένα τόσο δύσκολο ζήτημα στο τηλεοπτικό πεδίο, να μην ασχοληθούμε καθόλου με αυτό. Να μην ασχοληθεί ο κατεξοχήν αρμόδιος σε μία κοινοβουλευτική δημοκρατία, ο λαός, μέσω των εκλεγμένων αντιπροσώπων του.

Δεν ξέρω αν προδίδει περισσότερο κυνισμό, έναν ιδιότυπο τηλεοπτικό ωχαδερφισμό το σκεπτικό αυτό. Ή αν επιβεβαιώνει τους μύχιους φόβους μας, πως αν η τηλεόραση γινόταν ποτέ η νέα Εκκλησία του Δήμου (αν δεν είναι ήδη), ένα από τα πρώτα πράγματα που θα εξόριζε θα ήταν η Μνήμη.

Για να εξηγούμαστε: θα προτιμούσα η Βουλή και οι επιτροπές της να μην χειραγωγούνται από την κυβερνητική πλειοψηφία; Σίγουρα. Να είχαμε ίσως καλύτερα μία ανεξάρτητη, εξωκοινοβουλευτική ad hoc επιτροπή που να ερευνήσει απρόσκοπτα τη μεγαλύτερη μεταπολεμική περιδίνιση της χώρας; Ναι, θα ήταν καλύτερα. Πάντως, όπως και να έχει, «έχουμε λόγο να ψάχνουμε». Έστω και με εξεταστικές και με προανακριτικές και με πολλά πορίσματα. Να ψάχνουμε και να θυμόμαστε. Για να μην τα ξαναπάθουμε.

 

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News