Συνεχίζοντας το πολύ σωστό κομμάτι του Ξενάκη, και εκείνο των Νέων, επειδή με τη δουλειά μου έχω άμεση γνώση του τι γίνεται και το τι θα μπορούσε να είχε γίνει με τα ελληνικά προϊόντα στην τεράστια αγορά των ΗΠΑ, θέλω να πω ότι «Με Πορδές δεν Βάφονται Αβγά,» όπως έλεγε η γιαγιά μου -σας έχω φλομώσει σε παλικαρίσια τσιτάτα- όμως δύσκολα θα βρω φράση που να περιγράφει καλύτερα το πρόβλημα.

Μη φαντάζεστε ότι η μανία των Αμερικανών για ιταλικά, και αργότερα για ισπανικά τρόφιμα και κρασιά προέκυψε ξαφνικά εξ ουρανού. Έχουν γίνει τεράστιες καμπάνιες, κρατικές και τοπικές, με εξαιρετικά οργανωμένες δημόσιες σχέσεις, άπειρες προσκλήσεις δημοσιογράφων και αγοραστών, παγκόσμια συνέδρια Μεσογειακής Διατροφής, και έχει ξοδευτεί χρήμα μπόλικο. Και βέβαια τα μισά από τα έξοδα της Ιταλίας και της Ισπανίας για προβολή των προϊόντων τους ήταν από την ΕΕ! Έκαναν καλά προγράμματα που έπαιρναν χρηματοδότηση, αλλά πλήρωναν κι άλλα τόσα ή περισσότερα οι Ιταλοί και οι Ισπανοί. Δεν έκαναν απλά κακομοίρικες «υπερτιμολογήσεις» για να κόβουν στην τσέπη τις επιδοτήσεις κάποιοι ‘έξυπνοι’, όπως κάναν οι δικοί μας για χρόνια και χρόνια. Με 2-3 σποτ για το ελληνικό ελαιόλαδο στην τηλεόραση των ΗΠΑ στις 3 τα ξημερώματα, ας πούμε (το είδα και αυτό) ποιός ξέρει ποιός ωφελήθηκε. Πάντως όχι οι πωλήσεις του εξαιρετικού μας λαδιού…

Όποιος πρόλαβε να τρέξει μόνος του, όπως ας πούμε ο Γιώργος Δημητριάδης του Biolea που χωρίς καμιά κρατική ή κλαδική βοήθεια κατάφερε, δίκαια, να είναι το λάδι του ανάμεσα στα 11 καλύτερα του κόσμου, σύμφωνα με το περιοδικό SAVEUR – το πιο έγκυρο γαστρονομικό των ΗΠΑ. Αλλά αυτό, όπως και η διασημότητα του ΦΑΓΕ, που έκανε, έστω και καθυστερημένα, εργοστάσιο στις ΗΠΑ για στραγγιστό Greek Yogurt, και μεγάλη καμπάνια, δε φέρνουν την άνοιξη για τα ομολογουμένως μοναδικά ελληνικά φαγώσιμα. Ήδη, προτού ξεκινήσει η ΦΑΓΕ, κάμποσες εταιρείες, της Νεας Υόρκης διαφήμιζαν το δικό τους σαν ‘ελληνικό γιαούρτι’ tsobanis, ikia κτλ. Και σίγουρα κάτι ανάλογο γίνεται και με τη φέτα. Οι Αμερικανοί τη γνωρίζουν, αλλά κανείς δεν ξόδεψε πραγματικό χρήμα για να εξηγήσει τί είναι η αυθεντική φέτα και γιατί πρέπει να είναι ελληνική, όπως κάναν οι Ιταλοί για το Parmigiano Reggiano, ας πούμε…

Δεν έγινε καμιά ουσιαστική μελέτη για προβολή συντονισμένη, για βοήθεια και ιδέες στους παραγωγούς προϊόντων εκλεκτών, που θα μπορούσαν να ενδιαφέρουν το γκουρμέ κοινό των ΗΠΑ και να γίνουν κράχτης και για τα υπόλοιπα, όπως έγινε με τα ιταλικά. Δείτε τώρα σε εικόνες κατ’ αρχήν το EATALY το τεράστιο Ιταλικό υπερ-σουπερμάρκετ, με εστιατόρια γνωστών σεφ, pizzeria, gellateria, εσπρέσο και ό,τι άλλο βάλει ο νούς σας από επώνυμα ιταλικά προϊόντα. Εδώ οι μεγαλύτερες εταιρίες, συν τράπεζες και οι πιο γνωστοί σεφ ιταλικών μαγαζιών συνεργάστηκαν για να προβάλλουν κάτω από την ίδια στέγη τα καλύτερα εκλεκτά φαγώσιμα, πχ. μικρές βιοτεχνίες ζυμαρικών, όχι τα μακαρόνια των πολυεθνικών, που έτσι κι αλλιώς βρίσκονται στα κοινά σουπερμάρκετ.

Κι εμείς θα μπορούσαμε άνετα να κάνουμε κάτι ανάλογο. Σας βεβαιώνω ότι έχουμε δεκάδες προϊόντα που θα λάμπανε και θα συζητιόντουσαν για καιρό στη Νέα Υόρκη. Όμως, μας λείπει τελείως η φαντασία, η διάθεση για συνεργασία και η όρεξη να κάνουμε σκληρή και συντονισμένη δουλειά, για το κοινό καλό. Άρα, θα βολοδέρνουμε, και θα αρκούμαστε στο να προσφέρουμε ως προώθηση προϊόντων ένα κιλό μαστίχα (!) στα ελληνικά εστιατόρια της Νέας Υόρκης. Κι ας είναι φανερό πως η μαστίχα, που αρέσει σε μας και τους ανατολικούς γείτονές μας, δεν θα γίνει, δυστυχώς, ποτέ στις ΗΠΑ το υποκατάστατο της βανίλιας. Είναι μια γεύση που λίγοι δυτικοί την απολαμβάνουν, πώς να το κάνουμε! (Δεν μιλάω εδώ για τα καλλυντικά Korres με μαστίχα, που σκίζουν).

 

 

 

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News