Ξεχάστηκε σχεδόν παντελώς η περίφημη Θεωρία των Παιγνίων, στην οποία είχε βασίσει -κατά τα λεγόμενα- μετά τις εκλογές ο ΥΠΟΙΚ μας τη διαπραγμάτευση της Ελλάδας με τους δανειστές. Τόσο εφήμερη είναι άραγε μια στρατηγική, στα χέρια ενός Έλληνα αξιωματούχου, η οποία έχει αναμφισβήτητα σοβαρή επιστημονική βάση και εφαρμογές στην πράξη (βλέπε «η Θεωρία Παιγνίων στην πράξη»), ή στράβωσε κάτι άλλο κατά την πορεία;

Ας ρίξουμε μια ματιά στους παίκτες.

Από τη μία η Ελλάδα, με νέα κυβέρνηση και με νωπή εντολή, απορρέουσα από τις εκλογές. Μια κυβέρνηση, η οποία όμως είχε άγνοια του τι πράγματι παρέλαβε, αλλά και άγνοια απο άποψης διοίκησης ενός κράτους. Είχε όμως πρόγραμμα, θα αντιτείνετε. Αυτό της Θεσσαλονίκης! Λοιπόν, αυτό δεν ήταν πρόγραμμα κυβερνητικό, ηταν επιλεκτικές ιδέες σε γενικές γραμμές με έλλειψη κοστολόγησης, όπως σήμερα γνωρίζουμε. Έχουν τοποθετηθεί επ' αυτού αρνητικά ακόμα και στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ.

Ποιο ήταν άραγε το πρόγραμμα του κυβερνητικού συνεταίρου, των ΑΝΕΛ; Σε αυτό το σημείο δεν έχουν σταθεί πολλοι αναλυτές. Στην ουσία δεν γνωρίζω ποιο ήταν και αν υπήρχε το οικονομικό πρόγραμμα των ΑΝΕΛ. Είχε συμφωνηθεί εκ των προτέρων μεταξύ αρχηγών μια πολιτική σύμπλευσης, που αν και… ιδεολογικώς περίεργη, έδεσε ταχύτατα με άξονα τις αντιμνημονιακές τοποθετήσεις των συνεταίρων. «Αντιμνημονιακή» εδώ σημαίνει πολιτική χωρίς ΤΑ συγκεκριμένα μέτρα ΤΗΣ ΤΡΟΪΚΑΣ. Τα οποία έχουν προσυπογράψει οι προηγούμενες κυβερνήσεις, όπως ορθώς επισημαίνει διαρκώς ο Γ.Γ. του ΚΚΕ, κ. Κουτσούμπας, και εξακολουθούν να ισχύουν νομικώς. Η κορωνίδα αυτής της πλεύσης ήταν η δημιουργική ασάφεια! Με αυτήν την παντιέρα πορεύτηκε ο ΥΠΟΙΚ, ο κατ εξοχήν υπεύθυνος κάθε κράτους για αριθμούς και κοστολογήσεις! Το ότι χάθηκαν μήνες πολύτιμοι το γνωρίζουμε. Ήταν επόμενο.

Από την άλλη μεριά, έχουμε στο τραπέζι πολλούς παίκτες και μάλιστα ανομοιόμορφους, πράγμα που καθιστά την εφαρμογή της Θεωρίας των Παιγνίων πολύ δύσκολη. Από τη μια παίκτες σαν τη Γερμανία και τη Γαλλία, απο την άλλη το Λουξεμβούργο, τη Φινλανδιά, την Ιταλία, τη Μάλτα. Μια προσπάθεια της ελληνικής κυβέρνησης να δημιουργήσει αντιπολιτευτικό μπλοκ κατά της λιτότητας μέσα στη Ευρωζώνη απέτυχε παταγωδώς. Τα πράγματα περιπλέκονται ακόμα περισσότερο, αν λάβουμε υπ' όψη και άλλους σοβαρούς παίκτες εκτός της Ευρωζώνης, τη Δανία και την Αγγλία π.χ., ή ακόμα πιο πέρα, τις ΗΠΑ και… τη Ρωσία ή την Κίνα, την οποία έβαλε στο παιχνίδι η κυβέρνηση. Το αποτέλεσμα της πολυπλοκότητας και της περίπλοκης(1) διάταξης των παικτών (εδώ προσέξτε, οι όροι δεν είναι συνώνυμοι) ήταν περαιτέρω απώλεια χρόνου.

Εάν ήταν αυτό το ζητούμενο στο παιχνίδι, να χαθεί χρόνος, τότε αυτός ο στόχος επετεύχθη. Ήταν όμως αυτός ο στοχος; Αμφιβάλλω, μπροστά στις ζημιές που έχουν συσωρευτεί στην πραγματική οικονομία. Η μανούβρα, να δοθεί έστω ένα τμήμα των δανεικών, δεν απέδωσε. Η διαρκής αναφορά στελεχών της κυβέρνησης στους μισθούς και τις συντάξεις, μάλιστα με την υπογράμμιση ότι η καταβολή τους είναι πράγμα… ιερό, καταδεικνύει άγνοια περί της πραγματικής οικονομίας, αυτή είναι πια η πλέον λανθασμένη και έσχατη γραμμή άμυνας. Διότι αγνοεί ολόκληρο τον υπόλοιπο κόσμο και τον άνεργο λαό η τους εργαζόμενους που δεν είναι στο δυναμικό των δημοσίων υπαλλήλων. Πράγμα που δεν πέρασε απαρατήρητο από τους άλλους παίκτες στο τραπέζι. Θα γίνει η εκμετάλλευσή του, αυτό είναι σίγουρο.

Άλλη μια στοχευμένη κίνηση των Ελλήνων παικτών έπεσε στο κενό: Επίθεση σε έναν κύριο παίκτη που κάθεται στο τραπέζι, στη Γερμανία, με επιδεικτική δε περιφρόνηση των μικρών παικτών, αποτελεί ένα σοβαρό λάθος κατά τη συνθέτη θεωρία των παιγνίων. Και όμως, ακριβώς αυτό έκανε η κυβέρνηση.

Θα τολμήσω μια πρόβλεψη περί της συνέχειας, συνάδουσα με τη Θεωρία σύνθετων Παιγνίων. Ο μεγάλος παίκτης θα «κατέβει» λίγο, ούτως ώστε να φανεί συγκαταβατικός. Οι μικροί άλλοι παίκτες θα επιτεθούν πιθανώς στην ελληνική κυβέρνηση. Η συνθηκολόγηση θα οδηγήσει σε πολιτική λύση αλλά με πρόγραμμα κοστολογημένο. Σε νέο δηλαδή μνημόνιο. Δυστυχώς, ξεχάσαμε το αρχικό νόημα της λέξης αυτής. Το μνημόνιο είναι ένα… χαρτί, όπου αναφέρουμε τι συμφωνήσαμε για να μην τα ξεχνάμε. Ας το πούμε λοιπόν συμβόλαιο.

Τελείωσε το παιχνίδι σύμφωνα με την ΘΕΩΡΙΑ των Παιγνίων; Όχι βέβαια. Διότι η όποια συμφωνία πρέπει να επικυρωθεί απο εθνικά κοινοβούλια. Εκεί, στο δικό μας, έχουμε ΣΤΗΝ ΠΡΑΞΗ και τις συνιστώσες αλλά και την αντιπολίτευση ως παίκτες. Ακόμα πιο περίπλοκη κατάσταση. Ενδεχομένως με διαπλοκή. Η πιο εύκολη λύση για να μην υπάρχουν μέτρα είναι… οι εκλογές. Και η πιο ζημιογόνα.

(1) η περιπλοκότητα αναφέρεται συνήθως σε συνδέσεις και σχέσεις εκτός των ορίων ενός συστήματος. Όταν αυτές είναι αδιαφανείς, εντός ή εκτός συστήματος και ασκούν επιρροή μιλάμε για διαπλοκή. Πολύπλοκο μπορεί να είναι και ένα τεχνικό σύστημα, όπως ένα κιβώτιο ταχυτήτων αυτοκινήτου.
(2) συνιστώ ενα σχετικό βιβλίο στελέχους της Αριστεράς, του μακαρίτη Κώστα Φιλίνη: Θεωρία των Παιγνίων και Πολιτική Στρατηγική, εκδόσεις Θεμέλιο, 2008.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News