Δεν είναι καινούργιο το φαινόμενο, ούτε όμως υπάρχει και πιθανότητα να γλυτώσουμε απ' αυτό: κάθε τόσο, σε κάθε στροφή – τώρα της διαπραγμάτευσης-που-μόνο-διαπραγμάτευση-δεν-είναι με τους "εταίρους"· πρωτύτερα ας πούμε της πορείας προς την Προεδρική εκλογή και τις κάλπες· αύριο προς τις εσωτερικές διαδικασίες του ΣΥΡΙΖΑ ή εκείνες της αλήστου μνήμης Ν.Δ. – βλέπουμε ένα χρονικό ορόσημο να αναγορεύεται σε "κρίσιμη ημερομηνία".
Άντε και το επόμενο Eurogroup της 11ης Μαΐου, που μπορεί να έχει πρώτα ένα άτυπο στις 4 Μαΐου, όχι, αυτό μας ξέφυγε, αν δεν είναι και με τηλεδιάσκεψη. "Κρίσιμο για τις αποφάσεις".

Άντε η κρίσιμη Τετάρτη 6η Μαΐου της ΕΚΤ/του Μάριο Ντράγκι, που τυχαίνει να είναι και η κρίσιμη ημερομηνία αποπληρωμής μιας δόσης των οφειλόμενων τόκων προς το ΔΝΤ (εκ μεταφοράς απο την κρίσιμη Πρωτομαγιά), αν και η αληθινά κρίσιμη είναι η 12η Μαΐου όπου έχουμε πολύ μεγαλύτερη αποπληρωμή του κυρίως δανείου ΔΝΤ – που κι αυτή όμως είναι πταίσμα μπροστά στην δίδυμη υπερ-κρίσιμη ημερομηνία Ιουλίου/Αυγούστου όπου λήγουν τα (δεκαπλάσιου συνολικού ύψους) ομόλογα εις χείρας ΕΚΤ. Αν και θάχει τότε περάσει η θεσμικά κρίσιμη ημερομηνία του τέλους Ιουνίου, οπότε λήγει η 4μηνη παράταση που δόθηκε στο τρέχον Πρόγραμμα/διευθέτηση με το κρίσιμο Eurogroup της 20ης Φεβρουαρίου, όπως αυτό διορθώθηκε/προσαρμόστηκε απο την κρίσιμη Κορυφή και την κρίσιμη Τετραμερή (που απέβη Επταμερής).

Τρίχες!
Τίποτε δεν είναι κρίσιμο. Καμιά ημερομηνία δεν αποτελεί αληθινό όριο. "Ο καλός ο μύλος όλα τα αλέθει" – όσο το θέλουν και όσο το επιλέγουν (ποιοι; κατά την λαϊκή θυμοσοφία όποιος έχει μαχαίρι τρώει πεπόνι· κατά την βαρουφακική ορθοδοξία όποιος το παίξει πιο έξυπνα/πονηρά/γρήγορα) εκείνοι που οδηγούν τα παιχνίδι, και ο χρόνος ξετεντώνεται, και οι ρυθμίσεις τη μια χαλαρώνουν και τη μια ξανασφίγγουν.
Ανοησία, λοιπόν, η αναφορά σε κρίσιμες ημερομηνίες. Μόνον… μια στιγμή! Μήπως η ανοησία αυτή είναι σοφή;

Διότι έτσι και εμείς – τα πάντα πρόθυμα να διαβουκοληθούν ώστε με την σειρά τους να παραπλανήσουν, μίντια- έχουμε κάτι να κάνουμε! Και η κοινή γνώμη -που ζει με το όνειρο και την προσδοκία να ξαναγίνει σε κάποια παρακάτω στροφή "κυρίαρχος λαός" και να ψηφίσει- μέσα απο το σασπένς των κρίσιμων κ.λπ. συνηθίζει. Και συνειδητοποιεί. Και ωριμάζει. Και -πώς το λένε;- υποτάσσεται. Άρα, σοφή η ανοησία της "κρίσιμης ημερομηνίας", εκτός απο βολική.
[Όλη η συμπαθητική ανάλυση που προηγείται δεν έχει νόημα, αν αποδειχθεί ότι η με πηγή το Μαξίμου ενημέρωση περί "μεσοπρόθεσμης γέφυρας", δηλαδή συμφωνίας για το 2015-16, ψήνεται, είναι έτοιμη, τελειώνει κοκ. Επειδή δεν είναι ούτε η πρώτη ούτε η τελευταία φορά που παρόμοιες προσδοκίες μένουν κάπου στη μέση, συνεχίζουμε να πιστεύουμε ότι η ανάγνωση της ανάλυσης αυτής έχει κάποιο ενδιαφέρον].

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News