Με αφορμή την επαναφορά των ιδιωτικοποιήσεων αλλά και σχόλια που έχω λάβει σε προηγούμενα άρθρα μου που αφορούν την οικονομία και την βιομηχανία, επικεντρώνω σήμερα την προσοχή στον όρο «κέρδος». Η χρόνια διαστρέβλωση της οικονομικής πραγματικότητας που έφτασε στο ζενίθ με τις δημιουργικές ασάφειες του πρώην ΥΠΟΙΚ, χτυπάει κόκκινο στην Ελλάδα. Το επάρατο κέρδος φταίει για την κατάντια μας. Θαυμάζαμε τα κάθε λογής λαμόγια που κυκλοφορούσαν με ιδιωτικά αεροπλάνα πριν από μερικά χρόνια. Όχι, δεν ήταν ο ΣΥΡΙΖΑ στην κυβέρνηση. Το κακό έχει πολύ βαθιές ρίζες. Ας θυμηθούμε τον λαοπλάνο Ανδρέα Παπανδρέου που έσπειρε και εφάρμοσε τις ιδέες της κοινωνικοποίησης των επιχειρήσεων, τους πρασινοφρουρούς των κλαδικών, τον συνδικαλισμό που μόχλευσε επιστημονικά για να επικρατήσει και αυτός τότε με αμερικανικές περγαμηνές περί τα οικονομικά, σαν κάτι άλλους, που μας έχουν φλομώσει με τις σοφίες τους σήμερα. Ξεχάσαμε τον…«Τρίτο δρόμο προς τον Σοσιαλισμό», ίσως, αλλά αυτός και άλλα πολλά, από τον Μαρξισμό διαφόρων αποχρώσεων, από το ΚΚΕ, την ΚΝΕ το ΚΚΕ εσωτερικού μέχρι τις συνιστώσες, έχουν βγάλει υπουργούς και στελέχη που αποφασίζουν για τις τύχες μας. Και υποβόσκουν και σε άλλα κόμματα της συντηρητικής αντιπολίτευσης. Τελικά, μόνο ο κ. Μιχαλολιάκος ανέφερε με επιτακτικό τόνο στη Βουλή την ανάγκη δημιουργίας δυναμικού ελληνικού τομέα της παραγωγής. Δεν ξεκαθάρισε τον δημόσιο η ιδιωτικό χαρακτήρα του προγράμματος.

Η Δεξιά, μια ζωή κουτσαίνοντας περί τα ιδεολογικά θέματα, με προσήλωση σε λαμογιές διαφόρων αποχρώσεων, έκανε και αυτή ό,τι μπορούσε για να διαστρεβλωθεί η επιχειρηματικότητα, ο ανταγωνισμός, ο εκσυχρονισμός της δημόσιας διοίκησης. Στις λίστες της Λαγκάρντ είναι μέσα πολιτικοί και επιχειρηματίες. Επιχειρηματίες είναι και οι καναλάρχες της διαπλοκής με τις προσωρινές τους άδειες, σύστημα μεγάλης κερδοφορίας για τους λίγους, παρέα με τις κομματικές λαμογιές όλων των αποχρώσεων που μας έφεραν στο… «μαζί τα φάγαμε». Η κοινωνικοποίηση της παρανομίας μοίρασε τις αμαρτίες σε όλους, αλλού λιγότερο, αλλού περισσότερο. Με τις μεθοδεύσεις αυτές δεν έχει τόπο ο επιχειρηματίας που δεν κλέβει, που προσπαθεί να επιβιώσει με το σπαθί του, που έχει μεράκι με τη δημιουργία, που αναλώνει τη ζωή του. Τώρα με τις ευλογίες του ΔΝΤ αυξάνονται οι φόροι! Αν είχαμε πιάσει τους φοροκλέφτες τόσα χρόνια, δεν θα είχαμε φτάσει σε τέτοιο σημείο παραλογισμού. Ούτε στους ελέγχους κεφαλαίων, με τις αναλήψεις όπως τις βλέπουμε κάθε μέρα. Σε τέτοια οικτρή κατάντια ως κράτος.

Απέτυχε παταγωδώς η ελίτ της ελληνικής κοινωνίας, οι καθηγητές των πανεπιστημίων, έστω και αν ακούστηκαν τελευταία θέσεις διαφοροποίησης στα κανάλια. «Δεν είμαστε όλοι… Βαρουφάκηδες», φώναξε ένας καθηγητής των οικονομικών. Ήταν προφανώς μειοψηφία ή δεν άντεξε να υψώσει τη φωνή του έγκαιρα. Δύσκολο βέβαια, διότι όποιος κυκλοφορεί με τον Μαρξ υπό μάλης σε πολλά κανάλια, είναι σεβάσμιος εξ ορισμού. «Κάνουμε κοινωνική πολιτική», μου είχε πει πριν από πολλά χρόνια ο αρμόδιος ενός κοιμητηρίου σε δήμο της Αττικής. Που σημαίνει… σε μετάφραση, ότι ο μηχανισμός λειτουργούσε με διάφορες ταχύτητες και τιμές, με αδιαφάνεια και με πελατολόγιο. Ένα μικρό, άκρως προσοδοφόρο φέουδο, σαφώς μη κερδοσκοπικού χαρακτήρα, σε κλειστό κύκλωμα, με μαύρες εισπράξεις. Άνευ ελέγχου. Με τον μανδύα του «μη κερδοσκοπικού» στήθηκαν βαρβάτες επιχειρήσεις επί ΓΑΠ, οι πολύκροτες ΜΚΟ. Διότι κέρδος, φτου κακά… Τις αποκαλύψεις γύρω από αυτές τις ΜΚΟ τις μάθαμε αργότερα. Όσες τέλος πάντων παρουσιάσθηκαν. Να σημειώσω την επιτυχή συσκότιση δια της γλώσσας, αγγλιστί αυτοί οι οργανισμοί λέγονται NGO, non governmental organization.

Πάμε από τον μικρόκοσμο των δήμων και από τις ΜΚΟ σε πολύ μεγάλες δημόσιες επιχειρήσεις, στη ΔΕΗ και στον ΟΣΕ. Πάγια σχεδόν παντού η αντίληψη, ότι ένας κερδοσκόπος επιχειρηματίας ή διευθύνων σύμβουλος επιχείρησης ή οργανισμού δεν έχει καμία θέση σε δημόσια επιχείρηση. Διότι το έργο αυτών των οργανισμών ούτως η άλλως περνάει στο κοινωνικό σύνολο. Οπότε, τι να το κάνουμε το κέρδος; Όταν χρειάσθηκε όμως, όπως στην ΕΡΤ, παρουσιάστηκε, επί Σαμαρά για να μην κλείσει και επί Τσίπρα για να επαναλειτουργήσει. Δεν μας ενδιαφέρει ότι οι εισπράξεις για την ΕΡΤ είναι υποχρεωτικές, διότι κατοχυρώνονται μονοπωλιακά, δια νόμου. Η ανταγωνιστική δομή και η ποιότητα του προγράμματος δεν τίθενται σε δημοψήφισμα, για εύλογους λόγους. Όχι, δεν ήμουν σύμφωνος με το κλείσιμο της ΕΡΤ, διαφωνώ όμως ριζικά με την κομματική και την αξιακή τοποθέτηση της πρώην ΕΡΤ καθώς και με τον αναγκαστικό χαρακτήρα των εισπράξεων.

Η ΔΕΗ ευρίσκεται σε προνομιούχο θέση από διάφορες οπτικές γωνίες. Λογικό να προχωρήσει η ιδιωτικοποίηση ενός κομματιού της, για να μπούν έσοδα, που δυστυχώς θα πάνε κυρίως προς αποπληρωμή των χρεών μας και όχι για να βελτιωθεί η θέση της επιχείρησης με επενδύσεις. Αλλά, μάλλον λανθασμένα θα πουληθεί ο ΑΔΜΗΕ, άλλα κομμάτια, π.χ. μονάδες παραγωγής ρεύματος, είναι κατά τη γνώμη μου πιο κατάληλα για την ιδιωτικοποίηση από τα δίκτυα. Ως μέτοχος της ΔΕΗ θέλω να ανέβει η αξία της εταιρείας, που από τα μέσα του 2014 και μετά έχει μειωθεί δραματικά, αν παρακολουθήσετε την πορεία της μετοχής. Η αξία μιας επιχείρησης αντανακλά και την αξιοπιστία της διοίκησης αλλά και την πολιτική του κύριου μετόχου. Αξίζει πάντως να σημειωθεί, ότι ένα ομόλογο της ΔΕΗ με λήξη το 2017, εκτινάχθηκε στην αγορά της Φρανκφούρτης πάνω από 30%, μόλις έγινε πράξη η αλλαγή πλεύσης της κυβέρνησης και η ψήφιση των νέων νόμων από τη Βουλή. Δείγμα τυπικό της προνομιούχου τάξης των ΔΕΗτζήδων είναι η κραυγαλέα και χρόνια επιδότηση των συντάξεων της ΔΕΗ από τα κρατικά ταμεία. Ποια θα μπορούσε να είναι η αξία της εταιρείας αυτής, εάν λυτρωνόταν από τους κομματικούς δεσμούς; Επιτέλους, κινήθηκε ο εισαγγελέας κατά δεκάδων στελεχών και συνδικαλιστών με βαρύτατες κατηγορίες, διότι προξένησαν ζημιές εκατομμυρίων, για δικό τους κέρδος, που πρέπει να οδηγήσουν κάποιους στη φυλακή, παρέα με τον Ακη.

Υπερχρεωμένος ο ΟΣΕ, τίθεται και αυτός προς πώληση. Για χρόνια σύμβουλοι διαφόρων… ειδικοτήτων έφαγαν εκατομμύρια για να τον εξυγιάνουν. Ματαίως. Ζημιογόνος λόγω της σύλληψής του ως άντρο βολέματος κομματικών στελεχών, και προσβάσιμος εδώ και δεκαετίες σε παντός είδους διασπάθιση δημοσίου πλούτου, από τις προμήθειες μέχρι την κλοπή χαλκού και μετάλλων… απ' όλα έχει ο μπαξές. Ζηλεύω του γερμανικούς σιδηροδρόμους, που αν και σε δημόσιο νομικό καθεστώς, είναι υποχρεωμένοι να παρουσιάζουν σημαντικά κέρδη, και να τα αποδίδει ο οργανισμός κάθε έτος στο γερμανικό υπουργείο οικονομικών. Αρκετές γραμμές έχουν ήδη ιδιωτικοποιηθεί, όχι όμως τα δίκτυα. Με ανάλογο σκεπτικό, όπως αυτό που ανέφερα για τον ΑΔΜΗΕ.

Το κέρδος δεν είναι αυτοσκοπός. Είναι όμως ένας κύριος δείκτης της χρηστής λειτουργίας μιας επιχείρησης. Στην Ελλάδα αποζητούσαμε σχεδόν τις ζημιές σε δημόσιες επιχειρήσεις. Τώρα μας ήρθαν οι λογαριασμοί. Με τους τόκους τους μαζί. Για όλο το κράτος.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News