Όταν έκλεισε, στο Eurogroup της 14ης Αυγούστου, η συμφωνία της Ελλάδας με τους "εταίρους" – συμφωνία που είχε ήδη ψηφιστεί αργούτσικα το πρωί της ίδιας μέρας (παρά τις προσπάθειες της Ζωής να την εκτροχιάσει) από την Βουλή των Ελλήνων – το μόνο, μα μόνο σωστό το είπε ο Ευκλείδης Τσακαλώτος: "από την κοινωνία θα κριθεί αν είναι καλή η συμφωνία". Και πιο διεξοδικά, από το αν η κοινωνία επιλέξει/μπορέσει να αξιοποιήσει τα όποια θετικά αφέθηκε να περιλάβει η βαρύτατη σε υποχρεώσεις και αμφίβολη σε εφαρμοσιμότητα συμφωνία (Εδώ ο Βαρουφάκης έκανε έξυπνη κατάθεση προβλέποντας αστοχία – και φορώντας στην Βουλή κατάλευκο, σεμνοπρεπές πουκάμισο και προσπαθώντας να εξασφαλίσει "κάλυψη" Τσίπρα δια τα περαιτέρω, παρά την τάση του προεδρεύοντος Αλέξη Μητρόπουλου να τον ταπώσει).

Επειδή όμως αυτή η επώδυνη – για την Ελλάδα, για τους Έλληνες, για τον κοινό άνθρωπο που πάλι θα πληρώσει! – φάση στο ξεκίνημά της, ας πούμε μέχρι τον Μάρτιο, είχε χαρίσει την αίσθηση αξιοπρέπειας μέσα από την διαπραγμάτευση (θυμάστε;) αξίζει να σταθούμε λίγο περισσότερο σ' αυτήν την πολιτικά χρήσιμη έννοια. Η αξιοπρέπεια συνεχίζει να είναι το ζητούμενο, μα και το εφικτό.

Όμως… ποια αξιοπρέπεια; Μάλλον όχι η αξιοπρέπεια που διεκδικείται με τσογλανισμούς και με σώου: έχουν κι αυτές οι προσεγγίσεις (οι βαρουφακισμοί) την αφυπνιστική χρησιμότητά τους κάποια στιγμή, όχι όμως ως μόνη/μόνιμη στάση. Ασφαλώς δε όχι με την επίκληση – όπως π.χ. από τον εφευρέτη του "στα τέσσερα!" ως πολιτικής αξίας Πάνο Καμμένο: είναι και γιορτή του σήμερα – του Κουγκιού ή του Ζαλόγγου. (Στο Κούγκι και στο Ζάλογγο όσοι ακολούθησαν τον μοναχό Σαμουήλ, ή πάλιν όσες γυναίκες έσυραν τον χορό, το έκαναν εκούσια, με αίσθηση της θυσίας. Όχι ακολουθώντας πολιτικά προτάγματα σιγουρατζήδων ηγετών).

Αξιοπρέπεια γνήσια, αξιοπρέπεια με κόστος και όχι με φούμαρα ή με τζάμπα μαγκιά είναι εκείνη που μπορεί να κατακτηθεί τώρα με μιαν αληθινή μεταρρύθμιση της Κοινωνικής Ασφάλισης, που θα καταστήσει το σύστημα βιώσιμο και όχι "ό,τι αρπάξω εγώ, κι ας βουρλίζονται οι άλλοι!" Αξιοπρέπεια θα είναι ένα αληθινό σύστημα συλλογικών διαπραγματεύσεων, και μάλιστα σε φάση ακραίας κρίσης στις εργασιακές σχέσεις , και όχι "έχουμε τις άκριες μας στον ΟΜΕΔ".
Κυρίως όμως, αξιοπρέπεια είναι εκείνο που κερδίζεται άμα σταματήσει να αντιμετωπίζεται η δημόσια περιουσία σαν θησαυρός που τον φυλάει ως άγρυπνος δράκος η άρνηση κάθε πώλησης ή αξιοποίησης. Αξιοπρέπεια κερδίζεται με την ταχύτατη, με την απόλυτα διαφανή και εξωστρεφή αξιοποίηση του εθνικού πλούτου, χωρίς αναστολές, από ένα "μετά-ΤΑΙΠΕΔ" που θα φέρει αληθινούς πόρους και για να στηριχθούν οι συντάξεις, και για να σηκωθεί το πελώριο βάρος της ανακεφαλαιοποίησης των τραπεζών που βουλιάζουν κάτω από τους βαρουφακισμούς και για να δοθούν (και) δικοί μας πόροι στην ανάπτυξη – δηλαδή σε επενδύσεις.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News