Μοιάζει με θεωρία συνωμοσίας, ή θα μπορούσε να είναι άλλη μία κίνηση πανικού ενός καπιταλισμού που έχει απωλέσει την μπάλα εδώ και καιρό. Ο καπιταλισμός αρχίζει να χτυπά έναν από τους βασικούς πυρήνες της ηθικής του- την ατομική μικροϊδιοκτησία. Το σπιτάκι, το εξοχικό, το αυτοκίνητο, την άδεια ταξί, την άδεια φορτηγού… Αυτά που μας έταζε για να τον αγαπήσουμε. Δεν του βγαίνει πια. Το ιδανικό τώρα για αυτόν θα ήταν να ανήκουν όλα σε ελάχιστες μεγάλες εταιρίες και να τα νοικιάζουμε όλα από αυτές. Οι μικροϊδιοκτησίες μάς έκαναν «ανυπάκουους» και «αυθάδεις».

Δεν παραγνωρίζω βέβαια και το παράδοξο ότι μας έκαναν ταυτόχρονα και περισσότερο πειθήνιους απέναντι σε ένα σύστημα που μας ντάντευε με έντοκα όνειρα. Οι «ιδιοκτήτες» δεν αντιμιλάνε γιατί έχουν πια να χάσουν κεκτημένα. Έχοντας όμως ο καθένας την μικροκαβάντζα του, μπορούσε να μείνει ακόμη κι εκτός του κύκλου παραγωγής. Άρα και εκτός ελέγχου.

Αυτή η ψευδεπίγραφη «ασφάλεια» και η υποτυπώδης «ελευθερία» (σιχάθηκα πια τα τόσα εισαγωγικά), μάς έκανε περισσότερο ανεξάρτητους από όσο επιθυμεί πια η παγκοσμιοποίηση των Αγορών. Το να μας επιπλήττουν συνεχώς για το μεγάλο ποσοστό ιδιοκατοίκησης στην Ελλάδα (μάλλον εννοούν τα σπίτια των τραπεζών, γιατί τα ξεχρεωμένα σπίτια είναι πολύ λιγότερα)  είναι σαν μας τιμωρούν επειδή μάθαμε καλά το μάθημά μας. Εκείνο το «δούλεψε σκληρά και όλα αυτά θα είναι δικά σου.» Ούτε οι ίδιοι δεν περίμεναν τόσους πολλούς καλούς «μαθητές». Τα θέλουν πίσω. Δεν λέγεται βέβαια αυτό, γιατί όταν πριονίζεις θεμελιώδεις αρχές του παραμυθιού σου, το παραμύθι σου κινδυνεύει να ξεγυμνωθεί και από νεράιδες και από δράκους.
       
Τώρα, θα μου πεις  «γιατί ψάχνεις να βρεις κεντρικές πολιτικές κατευθύνσεις σε μία κίνηση τρέλας του Βενιζέλου να βρει λεφτά; Δεν υπάρχει σχέδιο παρά μόνο σάλεμα μυαλών». Πιθανόν. Αλλά πολύ φοβάμαι πως τώρα που τελειώνει το «αμερικάνικο όνειρο» και οι υποσχέσεις τού καπιταλισμού απέκτησαν την αξία κρατικού ομόλογου της Μπουρκίνα Φάσο, η επόμενη υπόσχεσή του θα είναι απλά ένα πιάτο φαϊ…
 

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News