Είναι η ζωή από τον «βρώμικο» αμερικανικό Νότο των στριπ κλαμπ ως την Τζαμάικα αυτή που αποτυπώνει στον φακό του ο Ιβαρ Γουίγκαν. Και είναι μια συλλογή στην οποία, όχι τυχαία, έδωσε το όνομα «Θεοί» – Θεοί στους οποίους ο φωτογράφος έδωσε μια σχεδόν μυθολογική αύρα.

Γεννημένος πριν από 39 χρόνια στα Χάιλαντς της Σκωτίας, απ’ όπου κατάγεται η μητέρα του, ο Γουίγκαν έζησε πολύ στο Λονδίνο και αρκετά ακόμη ταξιδεύοντας. «Η γιαγιά μου είχε καταγωγή από το Ναϊρόμπι και η μητέρα μου πέρασε ένα μέρος της ζωής της στη Τζαμάικα και τον Άγιο Βικέντιο. Αυτές είναι οι κουλτούρες με τις οποίες μεγάλωσα και τις οποίες αγάπησα, πολύ πριν με καλέσει η φωνή του φωτογράφου. Έγινα καλλιτέχνης αναλαμβάνοντας ως καθήκον να αποτυπώσω την ομορφιά και τη δύναμη αυτού του κόσμου» λέει στη Libération.

«Όλοι οι άνθρωποι που εμφανίζονται στη συλλογή, είναι άνθρωποι με τους οποίους έχω περάσει χρόνο, ακόμα και φίλοι. Έκανα τους “Θεούς” επιστρέφοντας ξανά και ξανά στον αμερικανικό Νότο. Στη συνέχεια, το 2015, με κάλεσε στην Τζαμάικα η οικογένεια του φίλου μου Κεμ ΜακΛέοντ, ο οποίος μόλις είχε σκοτωθεί. Μου ζητήθηκε να πάω να φωτογραφήσω την ταφή, όπως είναι το έθιμο. Τελικά, έμεινα εκεί δύο χρόνια».

Φωτό: Μια σύγχρονη Θεά δίπλα στις αρχαίες. Πηγή: ivarwigan.com

Μετά το πρόστιμο ύψους σχεδόν ενός δισεκατομμυρίου ευρώ που επιβλήθηκε στον κολοσσό Qualcomm επειδή πλήρωσε την Apple για να εξασφαλίσει ότι θα είναι ο αποκλειστικός της προμηθευτής των βασικών τσιπ στα έξυπνα κινητά και τα τάμπλετ, η συζήτηση άνοιξε ξανά: Μα ποια νομίζει ότι είναι η Μαργκρέτε Βεστάγκερ, η Επίτροπος της ΕΕ για τον ανταγωνισμό; Σούπερ ήρωας; Ή ίσως ένας Δον Κιχώτης;

Το βέβαιο είναι ότι δεν έχει ανάγκη από συνηγόρους υπεράσπισης, γράφει το Politico. Γιατί η δανέζα επίτροπος ξέρει να υπερασπίζεται τον εαυτό της: «Δεν ψάχνουμε να βρούμε ανθρώπους για να σώσουμε», δήλωσε σε ένα συνέδριο του Παγκόσμιου Κέντρου Δίκαιου Ανταγωνισμού στις Βρυξέλλες. «Μιλώντας για δικαιοσύνη και ισότητα δεν γίνεται κανείς Δον Κιχώτης».

Για να εξηγήσει το έργο της, η Βεστάγκερ αξιοποίησε το χόμπι της:

«Στο έργο μας για τον ανταγωνισμό, όπως κάθε καλή εργάτρια στο πλέξιμο, έχουμε μια δομή που ακολουθούμε». Η δομή είναι αυτή της ευρωπαϊκής νομοθεσίας και νομολογίας.

Και, για να υπογραμμίσει τη σημασία του σεβασμού των κανόνων, δεν ανέφερε τίποτα άλλο από τον κώδικα του βασιλιά της Βαβυλώνας Χαμουραμπί: «Για χιλιετίες, οι κυβερνώντες θεωρούσαν μέρος της αποστολής τους να διασφαλίσουν ότι οι αγορές λειτουργούσαν δίκαια για όλους. Ήξεραν ότι είναι επικίνδυνο να αποτύχουν σε αυτό το πεδίο που είχαν την ευθύνη. Επειδή όταν οι άνθρωποι αισθάνονται εξαπατημένοι από τις αγορές, χάνουν εύκολα την εμπιστοσύνη σε ολόκληρη την κοινωνία».

Πες το ψέματα.

Φωτό: Ο Τιμ Κουκ της Apple ξέρει από σταυροβελονιά; Πηγή: Politico

«Το όνομά μου είναι Τζον Ανγκλιν και το έσκασα από το Αλκατράζ». Είναι αυτή η φράση η απόδειξη ότι ο άνθρωπος που, μαζί με τον αδελφό του Κλάρενς και τον Φρανκ Λι Μόρις ενσαρκώνουν την πιο διάσημη απόδραση στην Ιστορία, είχε καταφέρει να βγει ζωντανός από τα νερά του κόλπου του Σαν Φραντσίσκο τον Ιούνιο του 1962;

«Είμαι 83 ετών και πεθαίνω από καρκίνο» έγραφε σε εκείνο το γράμμα που έφτασε στα χέρια της οικογένειας και από εκεί στην αστυνομία του Σαν Φραντσίσκο το 2013 και που κρατήθηκε μυστικό ως σήμερα.

Ο Ανγκλιν, όπως και οι συγκρατούμενοί του, θεωρούνται νεκροί από τις αρχές – υποτίθεται ότι πνίγηκαν στα νερά του κόλπου παρασυρμένοι από τα ισχυρά ρεύματα ή παγωμένοι από τους δέκα βαθμούς Κελσίου. Στην πραγματικότητα, όμως, η US Marshals, η υπηρεσία που κυνηγάει τους δραπέτες, δεν έπαψε ποτέ να τους κυνηγάει.

Ηταν τη νύχτα της 11ης Ιουνίου του 1962 όταν οι αδελφοί Ανγκλιν και ο Μόρις, ο εγκέφαλος της επιχείρησης που στην ταινία «Απόδραση από το Αλκατράζ» ερμήνευσε ο Κλιντ Ιστγουντ, προσπάθησαν να κάνουν κάτι που κανένας πριν από αυτούς στο παρελθόν δεν είχε καταφέρει. Από τους 36 βαρυποινίτες που επιχείρησαν το αδιανόητο, μόνο ένας είχε καταφέρει να φτάσει στις ακτές – κι αυτός συνελήφθη αμέσως.

Οι τρεις τους σχεδίαζαν την απόδραση έξι ολόκληρους μήνες. Είχαν φτιάξει ομοιώματα κεφαλής από σαπούνι και χαρτί υγείας που έβαλαν στα κρεβάτια τους, είχαν μαζέψει αδιάβροχα από συγγενείς, είχαν φτιάξει ένα ηλεκτρικό τρυπανάκι με το μοτέρ μιας χαλασμένης ηλεκτρικής σκούπας, ο ένας τους έπαιζε φυσαρμόνικα για να καλύψει τους θορύβους.

Σε οποιαδήποτε άλλη ομοσπονδιακή φυλακή, γράφει η Repubblica, αυτή και μόνο υπερκατανάλωση σαπουνιού και χαρτιού υγείας θα είχε σημάνει συναγερμό. Όχι στο Αλκατράζ όπου οποιαδήποτε τέτοια σκέψη φαινόταν αδιανόητη. Τα τρία χιλιόμετρα της παγωμένης θάλασσας μαζί με τα ρεύματα ήταν τα κάγκελα που κανένας δεν μπορούσε να πριονίσει.

Αλλά το πρωί της 12ης Ιουνίου σε στεριά και θάλασσα δεν υπήρχε ούτε μισό ίχνος των τριών τους. Ο μύθος είχε πλέον γεννηθεί. Που τον έκανε ακόμη πιο ισχυρό το γεγονός ότι η κόρη του διευθυντή των φυλακών λάμβανε κάθε χρόνο ευχές με την υπογραφή του ενός από τους τρεις.

«Εάν μου δώσετε τα φάρμακα που χρειάζομαι, θα παραδοθώ» έγραφε ακόμη σε εκείνο το γράμμα. «Και να σας πω επίσης ότι τα καταφέραμε και οι τρεις παρά τρίχα».

Φωτό: Τα απομεινάρια μιας φυλακής υψίστης ασφαλείας. Πηγή: Shutterstock

Για τα δεδομένα μιας χελώνας αυτό ήταν ένα πραγματικό ταξίδι – ή  μήπως μια οδύσσεια; Σε κάθε περίπτωση, γράφουν οι Times, φαίνεται πως η Ταλουλάχ δεν ήταν ικανοποιημένη από την ηλιοθεραπεία ένα απόγευμα του περασμένου καλοκαιριού κι  όταν είδε μια τρύπα στο φράκτη αποφάσισε να κάνει ένα διάλειμμα προς την ελευθερία.

Η χελώνα θα ξεκινούσε ένα ταξίδι – που θα μπορούσε να είναι θανατηφόρο- σε ένα πολυσύχναστο δρόμο στην αρχή της αναζήτησής της για μια νέα ζωή πέρα από τον κήπο της στην Οξφόρδη. Οι ιδιοκτήτες της, η Ντανιέλ Μόρις, 50 ετών, και η κόρη της Λεάνα, 29 ετών, ξεκίνησαν αμέσως μια εκστρατεία για να βρουν την Ταλουλάχ, τοποθετώντας αφίσες  για την εξαφάνιση της χελώνας και με εκκλήσεις στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης για πληροφορίες.

Την Τετάρτη, έξι μήνες μετά την εξαφάνιση, η χελώνα βρέθηκε ζωντανή και σε απόσταση μόλις 322 μέτρων, από μαθητές στο γρασίδι του σχολείου Τσένεϊ. Χρειάστηκαν 4.368 ώρες για να καλύψει την απόσταση αυτή: η μέση ταχύτητα υπολογίστηκε στα 0.8 μέτρα/ώρα.

Το προσωπικό στο σχολείο κάλεσε την Βασιλική Εταιρεία Προστασίας Ζώων και η Ταλουλάχ που είχε μικροτσίπ, επέστρεψε στην οικογένεια Μόρις. Η Ντανιέλ Μόρις είπε ότι η εννέα ετών μεσογειακή χελώνα ήταν ευτυχισμένη στον κήπο εδώ και πολλά χρόνια, πριν τη φυγή της. Και δεν έκρυβε την έκπληξή της για το γεγονός ότι πέρασε τον δρόμο χωρίς να γίνει κομμάτια από τα διερχόμενα αυτοκίνητα.

Κάτι τέτοια βλέπει ο λαγός.

Φωτό: Θα χει να διηγηθεί από το ταξίδι ε; Πηγή: The Times