Παραδόξως, θα υποστήριζαν αρκετοί, οι σεξουαλικές φαντασιώσεις εξακολουθούν ακόμα να αποτελούν θέμα ταμπού, για το οποίο δύσκολα μιλάει κάποιος, ακόμα (ή, ίσως, κυρίως) και με τον ή τη σύντροφό του. Γιατί, όμως, συμβαίνει αυτό; Γιατί, οι περισσότεροι άνθρωποι ντρέπονται να μιλήσουν για τις εικόνες και παραστάσεις σεξουαλικού περιεχομένου που σχηματίζουν με  τη φαντασία τους;

Τις απαντήσεις στα εν λόγω και πολλά ακόμα ερωτήματα δίνει ένα νέο βιβλίο που θα κυκλοφορήσει τις επόμενες ημέρες, το «Tell Me What You Want: The Science of Sexual Desire and How It Can Help You Improve Your Sex Life» του Τζάστιν Λέιμιλερ. O κοινωνικός ψυχολόγος στο ιστορικό Kinsey Institute του Πανεπιστημίου της Ιντιάνα δεν παρέλειψε, φυσικά, να ρίξει φως στο θέμα των σεξουαλικών φαντασιώσεων, προσδιορίζοντας, μεταξύ άλλων, «ποιοι τις έχουν, πόσο κοινές είναι και πώς μπορούν ακόμα και να αλλάξουν τη ζωή ενός ανθρώπου», όπως αναφέρει χαρακτηριστικά η Ελιζαμπεθ Μπέρνσταϊν, αρθρογράφος της Wall Street Journal.

Περισσότεροι από 4.000 Αμερικανοί ηλικίας 18 έως 87 ετών, από όλη τη χώρα, με διαφορετικά οικονομικά και θρησκευτικά υπόβαθρα και διαφορετικού σεξουαλικού προσανατολισμού, απάντησαν σε 369 ερωτήσεις. Το 97% των συμμετεχόντων δήλωσε ότι έχει σεξουαλικές φαντασιώσεις. Οι περισσότεροι, μάλιστα, από αυτούς, έχουν πολλές φορές την εβδομάδα, ακόμα και αρκετές φορές την ημέρα.

Οσον αφορά τις φαντασιώσεις αυτές καθαυτές των Αμερικανών, σχεδόν όλοι οι συμμετέχοντες δήλωσαν πως θα ήθελαν να κάνουν έρωτα με περισσότερους από έναν συντρόφους, να επιδοθούν σε σεξουαλικές δραστηριότητες επιβολής, ελέγχου και υποταγής και να ζήσουν νέες εμπειρίες. Λιγότερο κοινές είναι οι φαντασιώσεις που αφορούν το απαγορευμένο σεξ, την πολυγαμία, το πάθος και τα συναισθήματα και τον ομοερωτισμό. «Οι σεξουαλικές φαντασιώσεις μας είναι ποικιλοτρόπως θεραπευτικές. Σχεδιάστηκαν για να μας βοηθούν να αντιμετωπίζουμε αυτά που συμβαίνουν στη ζωή μας» επισήμανε ο δρ Λέιμιλερ.

Μπορεί να μην έχουμε όλοι τις ίδιες, αλλά αποτελεί γεγονός πως σεξουαλικές φαντασιώσεις κάνουν καλό στην ψυχική μας υγεία. Φωτογραφία: Shutterstock.

«Υπάρχει μια ατομική βόμβα κάτω από τη γερμανική πολιτική. Βρίσκεται εκεί για περισσότερο από 40 χρόνια. Και όπως όλες οι ατομικές βόμβες λειτουργεί αποτρεπτικά. Αλλά αυτήν τη φορά υπάρχει ο κίνδυνος να εκραγεί» προειδοποιεί ο Πάολο Βαλεντίνο, απεσταλμένος της Corriere della Sera στο Βερολίνο, σχολιάζοντας μια υπόθεση που, εάν επαληθευτεί, θα μπορούσε να αλλάξει άρδην το πολιτικό τοπίο τόσο στη Γερμανία όσο και στην υπόλοιπη Ευρώπη. Η ατομική βόμβα για την οποία γράφει ο ιταλός δημοσιογράφος αφορά το ενδεχόμενο οι Χριστιανοκοινωνιστές (CSU) της Βαυαρίας να εγκαταλείψουν το προπύργιό τους και να αποχωρήσουν από την κοινοβουλευτική συμμαχία με τους Χριστιανοδημοκράτες (CDU) της Μέρκελ με στόχο να αναδειχθούν εθνική (υπερ)συντηρητική πολιτική δύναμη της Γερμανίας, παρουσιάζοντας τις δικές τους εκλογικές λίστες σε όλα τα ομοσπονδιακά κρατίδια.

Στη Γερμανία κάνουν λόγο για το «πνεύμα του Κρόιτ», από το όνομα μιας τοποθεσίας στις βαυαρικές Αλπεις όπου το 1976, μετά από μια βαριά εκλογική ήττα της Ενωσης (Χριστιανοδημοκρατών και Χριστιανοκοινωνιστών), ο τότε επικεφαλής του CSU Φρανς-Γιόζεφ Στράους εξέφρασε πρώτη φορά την απειλή αποχώρησης, μόνο και μόνο, βέβαια, για να την αποσύρει στη συνέχεια. Ακουσε τον Χέλμουτ Κολ να απειλεί με τη σειρά του ότι θα παρουσιάσει υποψήφιους του CDU και στη Βαυαρία.

Σήμερα, όμως, η διαχείριση της προσφυγικής κρίσης, που έχει φέρει αντιμέτωπη την Ανγκελα Μέρκελ με τον υπουργό Εσωτερικών Χορστ Ζεεχόφερ, «επανέφερε το ατομικό σενάριο στον πυρήνα του εθνικού διαλόγου». Τα δύο κόμματα αποτελούν μια ενιαία πολιτική δύναμη στην Μπούντεσταγκ από το 1949, παρουσιάζοντας κοινή υποψηφιότητα για την καγκελαρία και έχοντας τους ίδιους πολιτικούς στόχους. Πολεμικές και συγκρούσεις υπήρχαν ανέκαθεν, καθώς το βαυαρικό κόμμα καταλάμβανε τη δεξιά πτέρυγα της κεντροδεξιάς συμμαχίας σε μια ιδανική συμβίωση. «Αλλά αυτήν τη φορά τα πράγματα είναι διαφορετικά» γράφει ο Βαλεντίνο, «η συμφωνία χάλασε γιατί στα μάτια του CSU η Μέρκελ μετατόπισε το CDU προς τα αριστερά, αφήνοντας ελεύθερο τον χώρο για το AfD», το ακροδεξιό και ξενοφοβικό κόμμα που μπήκε θριαμβευτικά στη Βουλή το 2017.

Αφορμή για την αντιπαράθεση μεταξύ των δύο αδελφών κομμάτων υπήρξε η ομολογουμένως τολμηρή απόφαση της καγκελαρίου να ανοίξει το 2015 τα σύνορα της Γερμανίας σε ένα εκατομμύριο πρόσφυγες, αλλά η σύγκρουση, όπως αυτή εξελίσσεται πλέον, αφορά τη δομή αυτή καθαυτή του Λαϊκού Κόμματος και την πολιτική του ταυτότητα. «Θα εκραγεί η βόμβα;» διερωτάται ο Βαλεντίνο, για να σημειώσει πως «σίγουρα το εν λόγω ενδεχόμενο δεν μπορεί να αποκλειστεί».

Γιατί ο Ζεεχόφερ δηλώνει ξεκάθαρα ότι εάν δεν βρεθούν οι όποιες απαραίτητες λύσεις κατά τη διάρκεια της συνόδου του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου της 28ης Ιουνίου θα εφαρμόσει όλα όσα έχει πει περί επαναπροώθησης προσφύγων που είναι ήδη καταγεγραμμένοι σε άλλες χώρες. «Το μόνο σίγουρο είναι ότι το CSU έχει επιλέξει στρατόπεδο, όπως αποδεικνύει η απόφασή του να διεξάγει την προεκλογική εκστρατεία για τις τοπικές εκλογές του Οκτωβρίου, προσκαλώντας τον αυστριακό καγκελάριο Σεμπάστιαν Κουρτς και αρνούμενο κάθε παρουσία της Μέρκελ». 

Ηρθε η ώρα μηδέν για την Ενωση Χριστιανοδημοκρατών και Χριστιανοκοινωνιστών στη Γερμανία; Φωτογραφία: Shutterstock.

«Το ζήτημα δεν είναι να μη χάσουμε τις εκλογές, αλλά -στο σημείο που βρισκόμαστε- να μη χάσουμε τους εαυτούς μας, τον λόγο ύπαρξης, την ικανότητα να εκπροσωπούμε τον κόσμο μας. Λόγω μιας ιστορικής παραδοξότητας, την ώρα που ο νέος κόσμος θέτει εν αμφιβόλω τη φιλελεύθερη σκέψη και την ίδια την ταυτότητα της Δύσης, και η Ιταλία βιώνει την πιο άγρια στροφή  των τελευταίων δεκαετιών προς τη Δεξιά, εισέρχεται σε κρίση και η ίδια η έννοια της Αριστεράς: ωσάν να ήταν ένα επίμονο κατάλοιπο του 20ουυ αιώνα, που τελείωσε μαζί με τον κόσμο των εργοστασίων και των φουγάρων και των οργανωμένων τάξεων, και όχι ένα μοναδικό ρεύμα σκέψης σε θέση να αντιτάξει μια φιλελεύθερη και δημοκρατική κουλτούρα διακυβέρνησης και υπευθυνότητας σε αυτήν την μετάλλαξη των ενστίκτων σε πολιτική».

Αυτά γράφει στο χθεσινό πρωτοσέλιδο της La Repubblica o Ετσιο Μάουρο, πρώην διευθυντής της ιστορικής ιταλικής εφημερίδας, σχολιάζοντας την πανωλεθρία του κεντροαριστερού Δημοκρατικού Κόμματος στον δεύτερο γύρο των δημοτικών εκλογών στην Ιταλία. «Δεν έπρεπε να φτάσουμε έως εδώ για να αντιληφθούμε την κατάσταση έκτακτης ανάγκης» προσθέτει ο Μάουρο. Αλλά δεν στέκεται μόνον στην περίπτωση της πατρίδας του. Αντιθέτως, η ανησυχία του αφορά το σύνολο του δυτικού κόσμου. «Η καμπάνα του θανάτου για τη Δύση και το στρατόπεδο της φιλελεύθερης δημοκρατίας χτύπησε με την εκλογή του Τραμπ, την οποία η Αριστερά δεν ερμήνευσε με τον κατάλληλο τρόπο. Δεν υπήρξε καμία αλλαγή συμπεριφοράς ενώ άλλαζε ο κόσμος» υποστηρίζει -σχεδόν απόλυτα απογοητευμένος- ο παλαίμαχος ιταλός δημοσιογράφος.

Πώς, όμως, θα μπορούσε να αντιμετωπιστεί αυτή η νέα Δεξιά, στις όποιες ανά τον κόσμο παραλλαγές της, που φέρει «το προσωπείο της αντι-πολιτικής»; Πώς θα μπορούσε  η Κεντροαριστερά να ξαναβρεί (ή μάλλον να επανεφεύρει) τον εαυτό της, τόσο στην Ιταλία όσο και στην υπόλοιπη Ευρώπη;

«Σήμερα την ιστορική ευθύνη όσον αφορά την προάσπιση της ευρωπαϊκής ταυτότητας, των δυτικών αρχών και της φιλελεύθερης και δημοκρατικής σκέψης τη φέρει η Αριστερά. Αυτό που τίθεται πρώτη φορά εν αμφιβόλω είναι η μορφή της απτής δημοκρατίας εντός της οποίας ζήσαμε κατά τη διάρκεια αυτής της μακράς μεταπολεμικής περιόδου ειρήνης. Εάν αντιταχθεί σε αυτήν τη δεξιά και υπερασπιστεί αυτές τις αξίες θα ξαναβρεί τον εαυτό της η Αριστερά και, μακάρι, κατά την πορεία, και τους χαμένους ανθρώπους της» καταλήγει ο Μάουρο.

Ο νέος ακροδεξιός υπουργός Εσωτερικών («Αστυνομίας», κατά τον Ετσιο Μάουρο) της Ιταλίας, ο Ματέο Σαλβίνι. Φωτογραφία: Reuters

Οι ισπανόφωνοι πολίτες των ΗΠΑ είναι υποχρεωμένοι να μάθουν την Αγγλική, υποστηρίζει ο Ντόναλντ Τραμπ και για τον λόγο αυτό μία από πρώτες κινήσεις της κυβέρνησής του ήταν να καταργήσει την ισπανική γλώσσα από τον ιστότοπο του Λευκού Οίκου, παραβλέποντας ή και αδιαφορώντας για το γεγονός ότι ένας στους επτά Αμερικανούς πολίτες μιλάει Ισπανικά. Από τότε έως και σήμερα η διεύθυνση whitehouse.gov/espanol που έκανε την εμφάνισή της το 2009 υπό την προεδρία του Μπαράκ Ομπάμα εξακολουθεί να είναι ανενεργός. Αυτό, ωστόσο, δεν εμποδίζει την ισπανική γλώσσα να επηρεάζει, ακόμα και να μεταλλάσσει τα Αγγλικά που ομιλούνται ΗΠΑ.

Στο Λίμπεραλ, για παράδειγμα, μια μικρή πόλη 20.000 κατοίκων στη νοτιοδυτική επικράτεια της Πολιτείας Κάνσας –μας πληροφορεί το Atlas Obscura– όπου η πλειονότητα αυτών κατάγεται από την Κεντρική και Λατινική Αμερική, οι νέοι μιλάνε τα Αγγλικά με τρόπο αισθητά διαφορετικό από τους γονείς τους, όσον αφορά κυρίως τον ρυθμό, τον τονισμό και την προφορά. 

Ειδικοί στη γλωσσολογία από το Πανεπιστήμιο του Κάνσας συνέκριναν τον τρόπο ομιλίας των κατοίκων του Λίμπεραλ με τον τρόπο ομιλίας κατοίκων από άλλες περιοχές της μεσοδυτικής Πολιτείας και «διαπίστωσαν πως εξαιτίας, κατά πάσα πιθανότητα, του αυξανόμενου αριθμού των ισπανόφωνων κατοίκων, οι άνθρωποι στο Λίμπεραλ μιλάνε τώρα τα Αγγλικά με συγκεκριμένες ισπανικές παραμορφώσεις. Και αυτό ισχύει και για τους κατοίκους που δεν γνωρίζουν την ισπανική γλώσσα». 

Σφάλμα 404. Αλλά αντί για το «page not found», ίσως, να ήταν ορθότερο το «Página no encontrada». Φωτογραφία: The White House