Διαβάζοντας κανείς τον ΣΥΡΙΖΑ και την κυβέρνηση με ποδοσφαιρικούς όρους, θα μπορούσε να κάνει δύο βασικές διαπιστώσεις, με βάση τα εσχάτως τεκταινόμενα: ο μεν ΣΥΡΙΖΑ είναι σαν να έχει φάει νωρίς δύο γκολ και προσπαθεί, όπως μπορεί με κάθε μέσο, να βγει στην επίθεση. Οι παίκτες του σουτάρουν απ’ όπου βρουν, με την ελπίδα ότι ένα στα τόσα σουτ θα είναι καλό. Από την άλλη, η κυβέρνηση έχει βάλει τα γκολ νωρίς και αυτό της δίνει μια αίσθηση επανάπαυσης, ότι το παιχνίδι είναι ελεγχόμενο. Αυτό οδηγεί τους παίκτες της σε λάθη, υπερεκτίμηση των δυνατοτήτων τους και σε κενά στην άμυνα, με αποτέλεσμα, ανά καιρούς, τα σουτ του ΣΥΡΙΖΑ να είναι επικίνδυνα.

Ξεκινώντας, βεβαίως, από την αξιωματική αντιπολίτευση που «καίγεται» περισσότερο, διαπιστώνει κανείς εσχάτως μια κεντρική τάση. Ενώ λεγόταν όλο το προηγούμενο διάστημα ότι το «υπόγειο» της Κουμουνδούρου ενορχηστρώνει σε καθημερινή βάση στοχευμένες επιθέσεις, περισσότερο φαίνεται σαν να πηγαίνει ο ΣΥΡΙΖΑ να «καβαλήσει» τα σποραδικά ρεύματα που αναπτύσσονται σε καθημερινή βάση στα social media. Κυνηγώντας το σοσιαλμιντιακό hype πορεύεται ο ΣΥΡΙΖΑ, χωρίς οι κινήσεις του να υπηρετούν μια κεντρική στρατηγική. Με αποτέλεσμα, εσχάτως, οι γκάφες να πολλαπλασιάζονται.

Δεν υπάρχει πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα από την ιστορία με τα self test της Siemens. Τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ διάβασαν στο Διαδίκτυο ότι τα μόνα self tests που πληρούν ορισμένες βασικές προϋποθέσεις είναι αυτά της γερμανικής εταιρείας. Δεν ήθελε και πολύ να κάνουν τη εμμονική σύνδεση: διαγωνισμός+Siemens= Μητσοτάκης, συμπέραναν στην Κουμουνδούρου και την πάτησαν μεγαλοπρεπώς, με την εταιρεία να μη συμμετέχει καν στον διαγωνισμό. Μόνο ο Κώστας Ζαχαριάδης είχε την ευθιξία από μέρους του ΣΥΡΙΖΑ να πει, έστω και μέσα από τα δόντια, ότι έγινε μια αστοχία. Ο Αλέξης Τσίπρας προσπάθησε, μάλιστα, να βγει και από πάνω, λέγοντας ότι ο ΣΥΡΙΖΑ ζήτησε συγγνώμη, κάτι που δεν έκανε ποτέ.

Δεν είναι, βεβαίως, μόνο η Siemens. Η χθεσινή ιστορία με την επιγραφή της δωρεάς του Ιδρύματος Ωνάση στην Ακρόπολη είναι χαρακτηριστική. Η «Αυγή» δημοσίευσε ένα απόσπασμα της σύμβασης που πέρυσι πήγε στη Βουλή, στο οποίο φαινόταν σαν να ήθελε η Λίνα Μενδώνη να βάλει το όνομά της στην πλάκα της δωρεάς, το θέμα έκανε τον κύκλο του στα social media, με τα σχετικά hashtag, και το απόγευμα εμφανίστηκε ο ίδιος ο Αλέξης Τσίπρας να πει ότι δεν είναι πρωταπριλιάτικο ψέμα, αλλά «η αλήθεια». Μετά, βεβαίως, εμφανίστηκε η κανονική πλάκα της δωρεάς, όπου πουθενά δεν αναφέρεται η Μενδώνη, πέρα γενικώς από το υπουργείο Πολιτισμού.

Αλλο παράδειγμα, η υπόθεση του 13χρονου παιδιού στη Λάρισα, με γονέα άλλου παιδιού να καταγγέλλει ότι αστυνομικός τού έσπασε το χέρι κατά τη διάρκεια ελέγχου. Το γεγονός δεν έχει επιβεβαιωθεί και μάλιστα τρίτος γονέας διέψευσε τη μαρτυρία του καταγγέλλοντος, αλλά αυτό ήταν αρκετό για τον εκπρόσωπο του ΣΥΡΙΖΑ, Νάσο Ηλιόπουλο, να βγει και να κάνει λόγο για αστυνομική βία στο προσφιλές Twitter.

Προβλήματα στην άμυνα

Και μπορεί ο ΣΥΡΙΖΑ να ρίχνει άδεια, μπας και πιάσει γεμάτα, η κυβέρνηση, όμως, δίνει περιθώριο με την κακή άμυνά της και τα, πολλές φορές, αργά αντανακλαστικά της. Υπάρχουν αρκετές κρίσεις τους τελευταίους μήνες, για τις οποίες στο κυβερνητικό επιτελείο δεν κατάλαβαν εγκαίρως ότι θα έπαιρναν τόσο μεγάλες διαστάσεις.

Ακόμα και η υπόθεση Φουρθιώτη, για την οποία η κυβέρνηση προσφεύγει διά του υπουργείου Εργασίας στη Δικαιοσύνη, αφέθηκε επί ημέρες να «παίζει» ως κάτι λούμπεν, που θα κάνει τον κύκλο του και θα κλείσει όπου να ‘ναι. Και μπορεί, βεβαίως, η αιχμή του ΣΥΡΙΖΑ για ανασχηματισμό του Γιάννη Βρούτση, επειδή το θέλησε ο Μένιος Φουρθιώτης, να μην αντέχει σε σοβαρή κριτική, αλλά φαίνεται ότι και στο κυβερνητικό αφήγημα υπάρχουν κενά.

Το κενό στην επικοινωνία έχει διαγνωστεί εδώ και καιρό στο Μαξίμου. Αυτό το διάστημα είναι σε εξέλιξη αλλαγές στο εσωτερικό του επικοινωνιακού επιτελείου, προκειμένου να υπάρχει μια πιο συνολική προσέγγιση, ένας καλύτερος συντονισμός και πιο γρήγορες αντιδράσεις. Δεν είναι μόνο η πύκνωση των εμφανίσεων της σταθερής Αριστοτελίας Πελώνη, αλλά και ο πιο επιτελικός ρόλος του υφυπουργού Επικρατείας Θεόδωρου Λιβάνιου και η ευρύτερη ενεργοποίηση του «συστήματος», για να παράγει πολιτικό αφήγημα. Και αυτό επειδή, από το διαρκές «πες, πες» κάτι μένει, δημιουργώντας μακροπρόθεσμα πολιτική φθορά.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News