Οι καβγάδες του με τον Θόδωρο Νικολαΐδη ήταν μυθικοί. Ελάχιστοι είχαν το ανάστημα να πάνε κόντρα στον ιστορικό εκδότη του «Φωτός», σε ό,τι αφορούσε τον Ολυμπιακό, και ο Λεωνίδας Θεοδωρακάκης υπήρξε ένας από αυτούς. Το ακροτελεύτιο επιχείρημα του Νικολαΐδη ήταν, πάντοτε, η ηλικία του. «Εμένα θα μου πεις, που έχω ζήσει τον σύλλογο από την πρώτη του μέρα;».

Ο «κυρ-Θόδωρος» είχε γεννηθεί στις 21 Φεβρουαρίου του 1925, 17 μέρες πριν από τον Ολυμπιακό, που σήμερα (10 Μαρτίου) γιορτάζει τα 95α του γενέθλια. Ενώ ο Θεοδωρακάκης, τεσσεράμισι χρόνια αργότερα: τον Σεπτέμβριο του 1929, στον Πειραιά. Αφιέρωσαν -και οι δύο- τη ζωή τους στον σύλλογο, αν και με εντελώς διαφορετικό τρόπο. Την εποχή που ο Νικολαΐδης ήταν ρεπόρτερ του Ολυμπιακού, ο Θεοδωρακάκης ήταν αθλητής του (στην κολύμβηση). Επειτα, ο ένας έγινε εκδότης και διευθυντής της αθλητικής εφημερίδας που επί δεκαετίες υπήρξε το «Ευαγγέλιο» των «ερυθρόλευκων» οπαδών, κι ο άλλος διοικητικό του στέλεχος. Από τα πιο εμβληματικά στην ιστορία του.

Το «Φως» εκδόθηκε το 1955, και ο Θεοδωρακάκης άρχισε την καριέρα του ως παράγοντας το 1964 (μέλος της εφορείας του κολυμβητικού τμήματος). Η κολύμβηση και το πόλο ήταν τα αγαπημένα του σπορ. Στη συνέχεια, όμως, τον επόμενο μισόν αιώνα, δραστηριοποιήθηκε στο βόλεϊ, τον στίβο, το μπάσκετ, τον Ερασιτέχνη Ολυμπιακό συνολικά, αλλά και στο ποδόσφαιρο.

Περισσότερο από διοικητικός παράγοντας του δαφνοστεφανωμένου εφήβου, έμοιαζε με στενό του συγγενή. Μαζί μεγάλωσαν, άλλωστε. Οσοι έτυχε να επισκεφθούν τον Θεοδωρακάκη στο σπίτι του στη Νέα Σμύρνη, έστω μια φορά, δεν θα ξεχάσουν το πορτρέτο του Νίκου Γουλανδρή πάνω από το τζάκι. Τις δεκάδες φωτογραφίες ιστορικών μορφών και στιγμών του συλλόγου στο σαλόνι – εκεί που, συνήθως, οι άνθρωποι εκθέτουν τα αγαπημένα τους πρόσωπα και τις πιο σημαντικές οικογενειακές τους στιγμές. Τα εκατοντάδες αποκόμματα που αφορούσαν τον «Θρύλο».

Συχνά οι δημοσιογράφοι ζητούσαν τη βοήθειά του για την ταυτοποίηση αθλητών, προπονητών, παραγόντων, κ.λπ, που εικονίζονταν σε φωτογραφίες τις οποίες σκόπευαν να δημοσιεύσουν. Κι εκείνος, ο… ληξίαρχος του Ολυμπιακού, πάντοτε τους έλυνε τις απορίες. Οσοι είχαν αναπτύξει φιλικές σχέσεις μαζί του, τον άκουγαν να διηγείται παλιές ιστορίες, που με το πέρασμα του χρόνου μπορούσαν, πια, να αποκαλυφθούν. Κανείς δεν γνώριζε τα μυστικά του συλλόγου, όσο ο Θεοδωρακάκης.

Ο ρόλος του, ως παράγοντας, ήταν πολυσύνθετος. Είχε μια αξιοθαύμαστη ικανότητα να εξασφαλίζει πόρους για τον σύλλογο, εκεί που υπήρχαν χρήματα (στα ωραία χρόνια των κρατικών επιχορηγήσεων), αλλά κι εκεί που δεν υπήρχαν. Στις εποχές των «ισχνών αγελάδων» έβρισκε χρηματοδότες μεταξύ των εύπορων φίλων του Ολυμπιακού, ή σκαρφιζόταν κάποιον άλλον τρόπο για να λύσει τα οικονομικά προβλήματα. Η πειθώ του «έπιανε» και στις διαπραγματεύσεις με τους αθλητές, ή τους προπονητές, με τους οποίους ο σύλλογος ήθελε να συνεργαστεί. Κάποιους από αυτούς, τους εντόπιζε ο ίδιος. Είχε φέρει στον Πειραιά αρκετούς «αστέρες» του πόλο, της κολύμβησης, του βόλεϊ, του στίβου.

Ανάμεσα στις αρμοδιότητές του ήταν και οι σχέσεις με τον Τύπο. Υπήρξε ο πρώτος που προσκάλεσε δημοσιογράφους να ταξιδέψουν με τις ομάδες του Ολυμπιακού, στην Ελλάδα ή το εξωτερικό, με τα έξοδα πληρωμένα από τον σύλλογο. Πίστευε –και δεν είχε άδικο– ότι με αυτόν τον τρόπο οι ρεπόρτερ θα αποκτούσαν μεγαλύτερο συναισθηματικό δέσιμο με τους «ερυθρόλευκους», και θα τους ήταν πιο δύσκολο να τους ασκήσουν σκληρή κριτική. Εδινε μεγάλη σημασία στα media, όμως ποτέ δεν απείλησε κάποιον, επειδή δεν του άρεσε κάτι που έγραψε, ή που είπε.

Ηταν πανέξυπνος και εξαιρετικά ευρηματικός, στην προσπάθειά του να υπερασπιστεί τα συμφέροντα της ομάδας του. Αλλά είχε κι εκείνο το ήθος των παλαιών παραγόντων που πάνε στον Παράδεισο. Πάνω απ’ όλα, έτρεφε σεβασμό για τον αντίπαλο. Ακόμη και ο Παναθηναϊκός Αθλητικός Ομιλος, που επί δεκαετίες τον έβρισκε πάντα μπροστά του, εξέφρασε τα θερμά του συλλυπητήρια για την απώλειά του.

Εζησε, ως πρωταγωνιστής, όλες τις μεγάλες στιγμές του μεταπολεμικού Ολυμπιακού. Τις ομαδάρες του Μπούκοβι, του Γουλανδρή και του Νταϊφά, τις πομπές του Κοσκωτά, του Σαλιαρέλη και των «πέτρινων χρόνων» του συλλόγου, την αναγέννησή του επί Σωκράτη Κόκκαλη (ήταν εκείνος που του παραχώρησε την ομάδα μπάσκετ), και τη γιγάντωσή του στην εποχή του Μαρινάκη (του οποίου υπήρξε σύμβουλος). Στη γραπτή του δήλωση με την οποία τον αποχαιρέτησε, ο μεγαλομέτοχος του Ολυμπιακού αναφέρει για τον Θεοδωρακάκη, μεταξύ άλλων: «Είναι ο άνθρωπος που μαζί με τον πατέρα μου, Μιλτιάδη, συνετέλεσαν τα μέγιστα στο να αγαπήσω και να ταυτιστώ με τα ερυθρόλευκα χρώματα και τα ιδεώδη του μεγαλύτερου συλλόγου της χώρας στο ποδόσφαιρο, στο μπάσκετ, στο πόλο, στην κολύμβηση και στο βόλεϊ από μικρό παιδί».

Ακολουθούσε τον Ολυμπιακό παντού, ώσπου οι δυνάμεις του τον εγκατέλειψαν. Τα τελευταία χρόνια τον καμάρωνε από την τηλεόραση. Δεν έχανε παιχνίδι για παιχνίδι, στο ποδόσφαιρο, το μπάσκετ, το πόλο, το βόλεϊ, το χάντμπολ… Σκόπευε να γράψει βιβλίο για τη ζωή του, που ταυτίστηκε με εκείνη του συλλόγου. Τον πρόλαβε, όμως, ο θάνατος, τη Δευτέρα, στα 91 του χρόνια. Η Μοίρα το θέλησε να κηδευτεί σήμερα, στα 95α γενέθλια του «αιώνιου εφήβου».

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News