Ηταν Απρίλιος του 2021, όταν ο Βασίλης Σπανούλης πάτησε το παρκέ του Σταδίου «Ειρήνης και Φιλίας» για τελευταία φορά με την ιδιότητα του παίκτη. Ο Ολυμπιακός αντιμετώπιζε τη Χίμκι στην Ευρωλίγκα, και το γήπεδο ήταν άδειο από κόσμο, λόγω της πανδημίας. Αγωνίστηκε 18 λεπτά, πέτυχε μόλις έναν πόντο (με ελεύθερη βολή), αλλά μοίρασε 9 ασίστ. Μόλις πήγε στα αποδυτήρια, έβγαλε τη φανέλα με το «7» και, έκτοτε, δεν τη φόρεσε ποτέ ξανά.

Αδειο ήταν το ΣΕΦ και το απόγευμα της 27ης Σεπτεμβρίου 2021, όταν οι Αγγελόπουλοι τον κάλεσαν στο γήπεδο στο οποίο μεγαλούργησε, για να τον τιμήσουν για την προσφορά του στην ομάδα. Στη συνέντευξη Τύπου που ακολούθησε, αποκάλυψε, εμμέσως πλην σαφώς, τα σχέδιά του για την «επόμενη μέρα», λέγοντας ότι «η προπονητική έχει περάσει από το μυαλό μου». Για όσους τον γνωρίζουν, δεν ήταν έκπληξη. Η αγάπη του εμβληματικού πρώην αρχηγού των «ερυθρόλευκων» για την πορτοκαλί μπάλα δεν μπορεί να χωρέσει στο γηπεδάκι που έχει φτιάξει στον κήπο του σπιτιού του.

Ο σπουδαιότερος παίκτης στην ιστορία της ομάδας μπάσκετ του Ολυμπιακού αποχώρησε από την ενεργό δράση στα βουβά. Αδοξα, με τρόπο που δεν άξιζε στη μυθική του καριέρα. Οι «φαν» του το έφεραν βαρέως, όλον αυτόν τον καιρό. Ετσι, χθες (Κυριακή), που επέστρεψε στο φαληρικό στάδιο, έστω ως αντίπαλος (κόουτς του Περιστερίου), στις εξέδρες συγκεντρώθηκαν, περίπου, 7.500 θεατές. Οχι, βεβαίως, για να παρακολουθήσουν ένα ματς με (σχεδόν) βέβαιο αποτέλεσμα, αλλά για να αποθεώσουν τον αθλητή που τους χάρισε αλησμόνητους θριάμβους, και πρωταγωνίστησε στην αναγέννηση της αγαπημένης τους ομάδας. Τόσο κόσμο σε αγώνα πρωταθλήματος, που δεν ήταν ντέρμπι, το ΣΕΦ είχε να δει από την εποχή του Γιάννη Ιωαννίδη, στη δεκαετία των ‘90s.

Οι εκδηλώσεις λατρείας για τον «V-Span» άρχισαν από τη στιγμή που κατέβηκε από το πούλμαν του Περιστερίου. Αγκαλιές, χειροκροτήματα, αυτόγραφα… Κάτι η συγκίνηση, κάτι η συνήθεια, ο Σπανούλης έστριψε σε λάθος κατεύθυνση (αριστερά), έτοιμος να πάρει το δρόμο που οδηγεί στα αποδυτήρια του Ολυμπιακού. Είχε πολλά χρόνια να κάνει τον γύρο για να μπει στα αποδυτήρια των φιλοξενούμενων. Την τελευταία φορά, το ημερολόγιο έγραφε 5 Ιουνίου 2010. Φορούσε τα πράσινα του Παναθηναϊκού, έπαιξε 29 λεπτά και βοήθησε καθοριστικά την -τότε- ομάδα του να πάρει τη νίκη (76-69) στον 4ο τελικό της Μπάσκετ Λιγκ, που δεν ολοκληρώθηκε, λόγω επεισοδίων. Ενα μήνα -και κάτι- μετά, ο παίκτης που οι Ολυμπιακοί μισούσαν, θα προσχωρούσε στο δικό τους «στρατόπεδο», για να αλλάξει τους συσχετισμούς δυνάμεων στο ελληνικό μπάσκετ.

Η εμφάνισή του στην κεντρική σάλα του ΣΕΦ, 15 λεπτά πριν από την έναρξη του αγώνα, προκάλεσε… σεισμό. Ο Γιώργος Μπαρτζώκας τον υποδέχτηκε με μια ζεστή αγκαλιά, μέσα σε πανδαιμόνιο. Ο «υπαρχηγός» του στον Ολυμπιακό, Γιώργος Πρίντεζης, τον τίμησε με την παρουσία του, ως θεατής, πλέον. Παρακολούθησε το ματς από τις καρέκλες που βρίσκονται κοντά στο παρκέ. Ο Σπανούλης, που σπανίως προδίδει τα συναισθήματά του, δεν έκρυψε τη συγκίνησή του. Στη συνέχεια, όμως, συγκεντρώθηκε στον στόχο. Οπως όταν έπαιζε, ακριβώς με το ίδιο… τελετουργικό. Σκυφτός στο κάθισμά του πριν από το τζάμπολ, και ύστερα, στο παιχνίδι εκδηλωτικός με όλο του το «είναι».

Το σκηνικό ήταν πρωτόγνωρο, σουρεαλιστικό. Ο Σπανούλης προσπαθούσε με φωνές και με τη «γλώσσα του σώματος» να δώσει ώθηση στους παίκτες του Περιστερίου – γι’ αυτόν η νίκη, ο αθλητικός του εγωισμός, είναι πέρα και πάνω από κάθε συναίσθημα. Την ίδια ώρα, η σύζυγός του, Ολυμπία, ψιθύριζε τα συνθήματα της «ερυθρόλευκης» εξέδρας. Και τα παιδιά του, πανηγύριζαν τα καλάθια που έβαζε ο Ολυμπιακός σε βάρος της ομάδας που καθοδηγούσε ο πατέρας τους. «Είναι οπαδοί του Ολυμπιακού», εξήγησε μετά το ματς ο Σπανούλης. «Εδώ είδαν τον πατέρα τους να παίζει μπάσκετ. Ο ένας μου γιος (ο Θανάσης, ο πρωτότοκος) είναι και στις ακαδημίες (του Ολυμπιακού)». Αλλά και ο ίδιος, όταν ο Κώστας Σλούκας πέτυχε ένα δύσκολο και θεαματικό καλάθι, έσπευσε να του δώσει το χέρι για να τον συγχαρεί. Οπως τότε, που έπαιζαν μαζί.

Ο Σπανούλης έψαχνε τρόπους για να «πληγώσει» τον Ολυμπιακό, όσο το επέτρεπε η τεράστια διαφορά δυναμικότητας των δυο ομάδων, όμως οι οπαδοί των γηπεδούχων συνέχιζαν να τον αποθεώνουν. Ποτέ δεν θα τον δουν ως αντίπαλο. Ηταν -και θα είναι για πάντα- ο «δικός τους άνθρωπος». Αυτός που, αναγνωρισμένος, ήδη, ως ένας από τους κορυφαίους γκαρντ της Ευρώπης, εγκατέλειψε τον Παναθηναϊκό, προκειμένου να γίνει μπροστάρης της «μεγάλης αντεπίθεσης» της ομάδας τους. Αυτός που τους οδήγησε σε
δύο ευρωπαϊκές Κούπες (και σε άλλους δύο τελικούς στην Ευρωλίγκα), τρεις τίτλους πρωταθλήματος, κι ένα Κύπελλο Ελλάδας. Αυτός που σε κάθε παιχνίδι έδινε «την ψυχή του» για τη νίκη. Αυτός που έμεινε πιστός στους Πειραιώτες μέχρι το τέλος της καριέρας του, αν και κάποτε η ΤΣΣΚΑ και η Μπαρτσελόνα ήταν πρόθυμες να τον «χρυσώσουν» για να φορέσει τις φανέλες τους.

Στο «δεύτερο σπίτι του», όπως χαρακτήρισε το ΣΕΦ στη συνέντευξη Τύπου, ο Σπανούλης γνώρισε την πρώτη του ήττα (101-79) στη νέα του καριέρα ως head-coach, σε ένα ματς που, ρεαλιστικά, δεν θα μπορούσε να έχει διαφορετική κατάληξη. Αλλά ελάχιστοι είναι αυτοί που αμφιβάλλουν ότι ο επίμονος και τελειομανής θρύλος του μπάσκετ θα αποτελέσει εξαίρεση του κανόνα, πως «οι μεγάλοι παίκτες δεν γίνονται σπουδαίοι προπονητές».

Είναι πολύ πιθανό, στο μέλλον να τον ξαναδούμε στον Ολυμπιακό, ως κόουτς αυτή τη φορά. Προηγουμένως, τον Σεπτέμβριο του 2023, έστω καθυστερημένα, η αγαπημένη του ομάδα θα τον αποχαιρετήσει όπως του πρέπει.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News