Καθένας ξεχωρίζει δέκα ταινίες για πολύ προσωπικούς λόγους. Η Σοφία Κόπολα θέλει να εμπνέεται από κάτι διαφορετικό αλλά έχει ανάγκη να διασκεδάζει μαζί με τα παιδιά της. Ο Αντουάν Φουκά συγκινείται με ταινίες που θυμίζουν τα παιδικά του χρόνια, ο Ντένις Βιλενέβ έχει εμμονή με συγκεκριμένες σκηνές και πιστεύει ότι ο Γιώργος Λάνθιμος είναι πιθανότατα ο πιο συναρπαστικός σκηνοθέτης των καιρών μας, ενώ ο Μπρετ Ράτνερ τον Ταραντίνο και τον… Μπόρατ!

Ακολουθεί η πολύ προσωπική κατάταξη των δέκα αγαπημένων ταινιών τεσσάρων μεγάλων σκηνοθετών του 21ου αιώνα, με τους οποίους επικοινώνησαν οι New York Times. 

Σοφία Κόπολα

Η σκηνθέτρια που αγαπούν οι Κάννες εμπνέεται από φιλμ που της δείχνουν κάτι που δεν έχει ξαναδεί. Επιλέγει ταινίες που δεν έχουν τίποτε να κάνουν με τις δικές της. Ε ναι, τι σχέση έχει το «Ανωτέρα Βία», μία περιπέτεια στα χιονισμένα βουνά, με το σκοτεινό δράμα στις «Αυτόχειρες Παρθένους»; Ή το «Incredibles» με το «Χαμένοι στη Μετάφραση;».

«Ανωτέρα βία» ή «Force Majeure» (2014) -γιατί της άρεσε η ερμηνεία των ηθοποιών και λάτρεψε τις μικρές στιγμές, τις λεπτομέρειες της ταινίας.

«Η λευκή κορδέλα» (2009) -για την ασπρόμαυρη φωτογραφία του και για το πόσο ρεαλιστικά αναπαράστησε την εποχή της υπόθεσης, στη Γερμανία πριν από τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο.

«The Savages» (2007) -για την ερμηνεία των Λόρα Λίνεϊ και Φίλιπ Σέιμουρ Χόφμαν και για τον συνδυασμό χιούμορ και πικρίας.

«Head-On» (2005)

«Γύρισε ο μπαμπάς» (2015). Πώς; Μία κωμωδία; Με τον Γουίλ Φέρελ; «Είναι η μοναδική ταινία που απολαμβάνω και εγώ και τα παιδιά μου! Λατρεύω τον Γουίλ Φέρελ, και αυτή η ταινία είναι γλυκιά και έχει πλάκα», λέει.

«Κάτω από το δέρμα» (2014) -μόνο και μόνο για την (αγαπημένη της) Σκάρλετ Γιόχανσον και για τον τόσο παράξενο και καινοτόμο τρόπο που γυρίστηκε, με πραγματικούς ανθρώπους. Πιστεύει ότι η ταινία δεν έλαβε την αναγνώριση που της άξιζε.

«Οι απίθανοι» (2004) –πιθανότατα άλλη μία ταινία που βλέπει με τα παιδιά της.

«Together» (2001)

«Grizzly Man» (2005)

«Ida» (2014)

«Fish Tank» (2010). «Είναι τόσο ρεαλιστικό. Η Αντρεα Αρνολντ αποτυπώνει την αμηχανία των χαρακτήρων», εξηγεί. 

«Ex Machina» (2015) – «Αξίζει μόνο και μόνο για τη σκηνή όπου χορεύει ο Οσκαρ Αϊζακ!»

Αντουάν Φουκά

Ο σκηνοθέτης και παραγωγός Αντουάν Φουκά, ο άνθρωπος πίσω από το «Ημέρα Εκπαίδευσης» (2001) αγαπά όλα τα είδη κινηματογράφου. Αρκεί να τον μεταφέρουν σε άλλα μέρη, να μιλούν για χαρακτήρες και να τον γεμίζουν απορία.

«Fences» (2016) – του θύμισε τα παιδικά του χρόνια στο Πίτσμπουργκ.

«Slumdog Millionaire» (2008) – τον ταξίδεψε σε έναν κόσμο που δεν είχε δει. Δεν ήταν μόνο συγκινητικό, αλλά ήταν και επικίνδυνο, διασκεδαστικό.

«Τα μυθικά πλάσματα του Νότου» (2013) -ήταν ευφάνταστο και πολύ συγκινητικό, χωρίς τα κόλπα του Χόλιγουντ. Ενας κόσμος που για πολλούς παραμένει άγνωστος, παρότι στην πίσω αυλή του σπιτιού μας.

«Zero Dark Thirty» (2012) -γιατί είναι μία σημαντική αναπαράσταση των γεγονότων που οδήγησαν στη στην εξουδετέρωση του Μπιν Λάντεν.

«Avatar» (2009)

«Μόναχο» (2005) -γιατί τον δίδαξε ενώ παράλληλα τον διασκέδασε, με έναν τρόπο που θα το κατάφερνε μόνο ο Στίβεν Σπίλμπεργκ ή ο Αλφρεντ Χίτσκοκ.

«Gladiator» (2000) -η ουσία του Χόλιγουντ.

Ντενί Βιλνέβ

Ο Ντένις Βιλνέβ, ο οποίος παραλίγο να κερδίσει το Οσκαρ σκηνοθεσίας για το «Arrival» και έχει αναλάβει να επαναφέρει στη μεγάλη οθόνη το «Blade Runner 2049» ενθουσιάζεται με συγκεκριμένες σκηνές. Σκηνές που τρυπάνε το κρανίο του, «σαν μία σφαίρα που διασκορπίσει μέρη του εγκεφάλου του στον τοίχο», όπως λέει.

Ο γαλλοκαναδός σκηνοθέτης δεν μπορεί να επιλέξει ανάμεσα σε δύο αριστουργήματα: το «Θα χυθεί αίμα» του Πολ Τόμας Αντερσον και το «Καμία πατρίδα για τους μελλοθάνατους» των αδελφών Κοέν, και τα δύο χρονολογίας 2007.

Μέχρι και σήμερα οι δύο ταινίες, και δύο συγκεκριμένες σκηνές -ο Ντάνιελ Ντέι Λούις βαφτίζει ένα μωρό με λάδι, οι μπότες του αστυνομικού σημαδεύουν το έδαφος την ώρα που τον στραγγαλίζει ο εφιαλτικός δολοφόνος- τον στοιχειώνουν.

Και άλλο ένα δίλημμα: η σκηνή όπου σκοτώνεται ένα ελάφι όταν πέφτει πάνω του αυτοκίνητο, στο «Ενας Προφήτης» του Ζακ Οντιάρ, ή η σκηνή όπου η Σκάρλετ Γιόχανσον βυθίζεται σε μία πισίνα σκότους, στο «Κάτω από το δέρμα», του Τζόναθαν Γκλέιζερ;

Αλλά ο «Κυνόδοντας» είναι ξεχωριστή κατηγορία. Η τρέλα της ταινίας ήταν ό, τι πιο ανανεωτικό είχε δει πολύ καιρό. «Ο Γιώργος Λάνθιμος είναι ίσως ο πιο συναρπαστικός φιλμογράφος της σημερινής εποχής. Ακόμη γελάω με τους τρελούς ενήλικες που τρέχουν να πιάσουν αεροπλάνα στον κήπο, μόνο και μόνο επειδή ο πατέρας τους τους έπεισε ότι πρόκειται για φρούτα που πέφτουν από τον ουρανό», λέει. 

Θυμάται ακόμη πολύ έντονα το «Dogville» (2004) -η ιδέα της δημιουργίας σκηνικών χωρίς τοίχος, για να δείξεις τη δειλία μίας κοινότητας ήταν ιδιοφυής.

Και αγαπά το «Τα παιδιά των ανθρώπων» (2006), το «Inception», ή το «Amores Perros» (2001). «Οταν άρχισα να γυρίζω ταινίες, στα τέλη του 20ού αιώνα, η προγενέστερη γενιά του κινηματογράφου έλεγε ότι το σινεμά έχει πεθάνει. Ε… ζήτω το σινεμά!», λέει.

Μπρετ Ράτνερ

Ο Μπρετ Ράτνερ, σκηνοθέτης και παραγωγός που «χάρισε» στον Λεονάρντο ντι Κάπριο το πολυπόθητο Οσκαρ Α’ Ανδρικού Ρόλου, με την ταινία «Επιστροφή» αγαπά τα ντοκιμαντέρ και είναι ένας από τους πιο πιστούς φαν του Ταραντίνο.

Επιλέγει ως καλύτερη ταινία το ντοκιμαντέρ «The Kid Stays in the picture» (2002), μία ιστορία επιβίωσης «ενός από τους καλύτερους εν ζωή παραγωγούς» (αναφέρεται στον Ρόμπερτ Εβανς, το πρόσωπο του ντοκιμαντέρ).

«Ο Πιανίστας». Μία από τις μεγαλύτερες ταινίες για το Ολοκαύτωμα.

Το «Χάνγκοβερ» (2009). Αγαπά τον Τοντ Φίλιπς, όχι μόνο επειδή είναι ιδιοφυής στην κωμωδία, αλλά επειδή έχει μία πλήρη κατανόηση του κοινού.

«Μπόρατ». Μία από τις καλύτερες κωμωδίες.

«Το κοινωνικό δίκτυο» (2010). Αριστούργημα, από κάθε άποψη.

«Θέλω και τη μαμά σου» (2002). Είναι από τα φιλμ που παραπέμπουν στην παιδική του ηλικία, σε αυτό που αισθανόταν για τη ζωή μετά το κολέγιο, τη σεξουαλικότητα, τη φιλία, την αγάπη, τους γονείς του, όλα αυτά που αντιμετωπίζει ένας νεαρός άνδρας.

«Ερωτικό κτήνος» (2001). Αυτή είναι μία από τις καλύτερες μοντέρες γκανγκστερικές ταινίες, και ο χαρακτήρας του Μπεν Κίνγκσλεϊ επίσης.

«Γέννηση» (2004) -για τις ερμηνείες, το ύφος, η κινηματογραφία

«Roman Polanski: Wanted and Desired?». Η Μαρίνα Ζενόβιτς διηγείται μία πολύ μπερδεμένη ιστορία που αφήνει το ηθικό ζήτημα στη γνώμη του θεατή

«Kill Bill: Vol. 1». Δεν υπάρχει σκηνοθέτης σαν τον Κουέντιν Ταραντίνο. Δεν θα υπάρξει ποτέ.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News