Ακόμη κι αν δεν είστε «φαν» της θηλυκής έκδοσης του ποδοσφαίρου, το όνομα Πέρνιλ Χάρντερ μπορεί κάτι να σας θυμίζει. Είναι η αρχηγός της εθνικής ομάδας της Δανίας, η οποία στο Παγκόσμιο Κύπελλο Γυναικών του 2019 συνεχάρη τη σουηδή συνάδελφό της (και επί επταετία σύντροφό της), Μανταλένα Ερικσον, για την πρόκριση της χώρας της στις «16» της διοργάνωσης, με ένα φιλί στο στόμα, που έγινε viral.

Η 27χρονη Χάρντερ, λοιπόν, φιγουράρει -πάλι- στα πρωτοσέλιδα των αθλητικών media. Αυτή τη φορά για τη μεταγραφή της από τη Βόλφσμπουργκ στην Τσέλσι, έναντι 350.000 ευρώ. Το ποσό μοιάζει «αστείο», σε μια αγορά όπου τα εκατομμύρια έχουν χάσει την αξία τους. Ακριβώς τόσα κόστισε, προ ημερών, στην πορτογαλική Μπράγκα ο Καζού, ο πρώην ποδοσφαιριστής του ΑΠΟΕΛ. Κι όμως, στο γυναικείο ποδόσφαιρο αυτή η μετακίνηση είναι η πιο δαπανηρή όλων των εποχών.

Τέσσερα χρόνια στη Βόλφσμπουργκ, η Χάντερ κατέκτησε ισάριθμα τρόπαια στο γερμανικό πρωτάθλημα, πετυχαίνοντας πάνω από 100 τέρματα. Εφέτος αναδείχτηκε πρώτη σκόρερ και στο Τσάμπιονς Λιγκ Γυναικών, οδηγώντας την ομάδα της σε ακόμη έναν τελικό (στον οποίο ηττήθηκε από τη Λιόν). Θεωρείται «μηχανή των γκολ» και μια από τις τρεις τέσσερις κορυφαίες παίκτριες στην Ευρώπη. Ηταν λογικό, να γίνει… η γυναίκα – Νεϊμάρ. Μόνο που ο Βραζιλιάνος, ο οποίος κατέχει το ρεκόρ της ακριβότερης μεταγραφής στους άνδρες, κόστισε στην Παρί 222 εκατομμύρια ευρώ: 634 φορές περισσότερο απ’ όσο η Χάντερ στην Τσέλσι.

Ιδίως σε οικονομικό επίπεδο, η ανισότητα των φύλων στο ποδόσφαιρο παραμένει τεράστια. Και με τη βούλα της Δικαιοσύνης, μάλιστα. Στις αρχές του περασμένου Μαΐου δικαστήριο της Καλιφόρνιας απέρριψε την αγωγή που είχε καταθέσει η εθνική ομάδα Γυναικών των ΗΠΑ (WNT) κατά της αμερικανικής ποδοσφαιρικής ομοσπονδίας, στο σκέλος που αξίωνε αμοιβές αντίστοιχες με εκείνες στην ανδρική ομάδα. Το 2014 η ομοσπονδία είχε μοιράσει μπόνους ύψους 5,3 εκατομμυρίων δολαρίων στους διεθνείς ποδοσφαιριστές, παρότι είχαν αποκλειστεί στη φάση των «16» του Παγκοσμίου Κυπέλλου. Ενώ στις γυναίκες, που ένα χρόνο αργότερα κατέκτησαν το τρόπαιο, είχε προσφέρει μόλις 1,8 εκατομμύρια δολάρια. Αλλά ο δικαστής (R. Gary Klausner) το βρήκε δίκαιο. Με το επιχείρημα πως «η πραγματικότητα της αγοράς δεν είναι η ίδια για άνδρες και γυναίκες».

Κι όμως, η γυναικεία ομάδα είχε φέρει στην ομοσπονδία μεγαλύτερα έσοδα από ό,τι η ανδρική. Επιπλέον, όπως έχει παραδεχθεί και ο πρόεδρος Ινφαντίνο, η FIFA ποτέ δεν αποτίμησε την αξία του Μουντιάλ των Γυναικών, ώστε να τη συγκρίνει με εκείνη του Μουντιάλ των Ανδρών. Υποσχέθηκε να το κάνει κάποια στιγμή στο μέλλον.

Τέλος πάντων, η μεταγραφή της Χάρντερ αποτελεί ένα μεγάλο άλμα για τις απανταχού ποδοσφαιριστίνες. Μπορεί οι 350.000 ευρώ που δόθηκαν για χάρη της να είναι… ένα μηνιάτικο του Νεϊμάρ, όμως, από την άλλη, προς 500.000 ευρώ είχε πουληθεί πέρυσι το καλοκαίρι μια ολόκληρη ποδοσφαιρική ομάδα γυναικών στην Ισπανία: η Ντεπορτίβο Τακόν, πρωταθλήτρια στη Β’ Κατηγορία. Την εξαγόρασε η Ρεάλ Μαδρίτης, για να αποτελέσει τη βάση της Real Madrid Femenino, της γυναικείας της ομάδας. Επίσης, μέχρι σήμερα, ένας σύλλογος με ετήσιο προϋπολογισμό δυο εκατομμυρίων ευρώ ήταν αρκετά ανταγωνιστικός, ώστε να διεκδικήσει το τρόπαιο του Τσάμπιονς Λιγκ Γυναικών. Ενώ τώρα, μια και μόνο αθλήτρια κόστισε σχεδόν το 1/6 αυτών των χρημάτων.

Το γυναικείο ποδόσφαιρο είναι παλιά ιστορία. Στην Αγγλία, στις αρχές του περασμένου αιώνα, συχνά ξεπερνούσε σε ενδιαφέρον τα παιχνίδια των ανδρών. Οι νεαρές έπαιζαν μπάλα μπροστά σε 40.000, 50.000 και 60.000 θεατές. Παραδόξως, όμως, το 1921 η αγγλική ομοσπονδία απαγόρευσε στους συλλόγους να διατηρούν ομάδες γυναικών, ή να τους παραχωρούν τις εγκαταστάσεις τους για προπονήσεις και αγώνες. Κάτι αντίστοιχο συνέβη στη Γερμανία, το 1955, και σε άλλες χώρες. Ακόμη και στη Βραζιλία, που έχει τεράστια παράδοση στο σπορ, έως το 1979 οι γυναίκες δεν είχαν δικαίωμα ούτε να αγωνίζονται ούτε να προπονούνται δημοσίως. Πολύ παράξενο. Διότι ήταν τα χρόνια που, σε όλο τον Κόσμο, τα ανδρικά κάστρα έπεφταν, το ένα μετά το άλλο.

Σήμερα, το τοπίο είναι εντελώς διαφορετικό. Τουλάχιστον στις ΗΠΑ, την Κεντρική και τη Βόρεια Ευρώπη. Στα λύκεια της Αμερικής παίζουν ποδόσφαιρο (soccer) 450.000 κορίτσια – περίπου όσα και αγόρια. Τα κολέγια είναι υποχρεωμένα να διατηρούν γυναικεία ομάδα, εάν θέλουν να έχουν ανδρική. Στην Αγγλία, τα τελευταία χρόνια οι σύλλογοι της Πρέμιερ Λιγκ επενδύουν σε ομάδες γυναικών που, πλέον, είναι επαγγελματικές. Το πόσο πολύ έχει «αγκαλιάσει» το γυναικείο ποδόσφαιρο η Ευρώπη αποδεικνύεται από το γεγονός ότι επτά στις οκτώ ομάδες που προκρίθηκαν στους προημιτελικούς του Παγκοσμίου Κυπέλλου Γυναικών 2019, ήταν ευρωπαϊκές.

Μόνο στα οικονομικά υπάρχουν, ακόμη, χαώδεις διαφορές. Αλλά αυτό δεν συμβαίνει αποκλειστικώς στο ποδόσφαιρο, και σιγά – σιγά αλλάζει. Το 1975 δεν υπήρχε ισότητα αποδοχών σε κανένα, απολύτως, σπορ. Το 2019, το «equal pay» ήταν πραγματικότητα σε πάνω από 20 αθλήματα. Στη Φινλανδία και τη Νορβηγία, έχει νομοθετηθεί και στο ποδόσφαιρο.

Δεν θ’ αργήσει η μέρα που το ρεκόρ μεταγραφής μιας ποδοσφαιριστίνας θα μετρηθεί σε δεκάδες εκατομμύρια ευρώ. Προς το παρόν, το πιο μακρύ ταξίδι στο μέλλον του ποδοσφαίρου μας το προσφέρουν οι Ολλανδοί. Η ομοσπονδία της χώρας ενέκρινε τη συμμετοχή γυναικών σε ανδρικές ομάδες! Και η 19χρονη Ελε Φόκεμα εντάχθηκε, ήδη, στη Φάρουτ, που αγωνίζεται στη Δ’ Κατηγορία.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News