Στην εποχή μας, της σύγκλισης των πολιτικών ρευμάτων προς το «Κέντρο», μπορεί να μην είναι και καμιά σπουδαία ανακάλυψη, αλλά όταν οι μελέτες που βασίζονται σε αδιαμφισβήτητους αριθμούς επιβεβαιώνουν του λόγου το αληθές, τότε η επανάληψη δεν βλάπτει: ναι, πλέον οι φτωχοί ψηφίζουν «συντήρηση» και οι πλούσιοι «πρόοδο».

Τουλάχιστον οι Financial Times (με συνδρομή) κάνουν την παραπάνω διαπίστωση περιορίζοντας το εύρος των εννοιών Δεξιά και Αριστερά στα δύο μεγαλύτερα κόμματα της πατρίδας τους, στους Συντηρητικούς και στους Εργατικούς της Βρετανίας.

Μία έκθεση που μόλις δημοσιεύθηκε από το Leveling Up Taskforce, έναν όμιλο περίπου σαράντα συντηρητικών βουλευτών στο Westminster, αναφέρει ότι «όσοι ζουν σε εκλογικές περιφέρειες που εξέλεξαν συντηρητικό βουλευτή στις εκλογές του 2019 κερδίζουν κατά μέσον όρο 5% λιγότερα χρήματα από όσους διαβιούν σε εκλογικές περιφέρειες που έχουν εκλέξει βουλευτή του Εργατικού Κόμματος». Το στοιχείο αυτό οδηγεί στο συμπέρασμα ότι οι φτωχοί στήριξαν στις εθνικές κάλπες τους Τόρις, ενώ οι λιγότερο φτωχοί ή και πλούσιοι ακόμη ψήφισαν τους Εργατικούς.

Σε ό,τι αφορά τη Βρετανία, τα αποτελέσματα του δημοψηφίσματος περί Brexit έχουν ήδη αποδείξει ότι ο κοσμοπολιτισμός του Λονδίνου και των άλλων μεγάλων αστικών κέντρων, όπου και τα υψηλότερα εισοδήματα, απέρριψε την εσωστρέφεια των Τόρις και στήριξε τους Remainers. Απεδείχθη, βέβαια, και το αντίθετο: οι περιοχές με το πλεόνασμα γραφικότητας και το έλλειμμα εισοδήματος –η βρετανική επαρχία– ήταν αυτές που στήριξαν με πάθος την πρόταση εξόδου από την Ευρωπαϊκή Ενωση.

Κάτι ανάλογο συνέβη και στις ΗΠΑ στις προηγούμενες προεδρικές εκλογές: τα χωριά στήριξαν τον Νεοϋορκέζο αλλά «απομονωτιστή» δεξιό Τραμπ, ενώ οι φιλελεύθερες ως προς το φρόνημα και τις συνήθειες μεγαλουπόλεις τούς Δημοκρατικούς και τη Χίλαρι Κλίντον.

Η παράδοξη αυτή κατάσταση συναντάται και σε άλλα κράτη του κόσμου, όπως στη Γαλλία και στην Ιταλία, όπου παραδοσιακά «αριστερές» περιοχές (κομματικά «φέουδα», κάποτε, είτε των σοσιαλιστικών είτε των κομμουνιστικών σχημάτων) έχουν από καιρό αλλαξοπιστήσει αφού ξαναβαφτίστηκαν στην κολυμβήθρα της κάλπης και έγιναν «δεξιές».

Τώρα στις παλιές εργατουπόλεις που περιζώνουν το Παρίσι οι λευκοί εργάτες και μικροαστοί εγκατέλειψαν τα κόμματα της Αριστεράς και ψηφίζουν τη Μαρίν Λεπέν, ενώ και στην πάλαι ποτέ «κόκκινη» Μπολόνια ή στην αντιστασιακή Γένοβα οι ιταλοί εργάτες και άνεργοι ρίχνουν την ψήφο τους στους διαφόρους Σαλβίνι. Ειδικά για τη Γαλλία, ο τζιχαντισμός, που σε πολλές περιπτώσεις έχει σκοτώσει μαζικά Γάλλους τα τελευταία χρόνια, αλλά και η μεγάλη συγκέντρωση Βορειοαφρικανών στα προάστια (και με κεντρομόλο τάση) έχουν παίξει τον ρόλο τους στη συντελεσθείσα δεξιά στροφή των λαϊκών στρωμάτων.

Ο όμιλος των βουλευτών των Τόρις που έδωσε στη δημοσιότητα τα στοιχεία για την ψήφο των Βρετανών διατείνεται ότι στοχεύει στην αναβάθμιση των «πιο μειονεκτικών» περιοχών (οι οποίες ψηφίζουν Τόρις) και στη σύγκλισή τους με τις «πιο προηγμένες» (οι οποίες ψηφίζουν Εργατικούς). Οι πολιτικοί αναλυτές στη Βρετανία ερμηνεύουν το ενδιαφέρον τους με πεζότητα: ο στόχος τους είναι μικροπολιτικός, λένε, επιδιώκουν να διατηρήσουν πάση θυσία τις έδρες που «έφαγαν» από τους Εργατικούς.

Αλλά, ακόμη και έτσι, εύκολος στόχος δεν είναι. Ο κορονοϊός και το «μετέωρο», δίχως συμφωνία, Brexit δυσκολεύουν την κατάσταση. Για τους ψηφοφόρους πρώτα και κατόπιν και για τα κόμματα. Τα σχέδια ανασυγκρότησης του Μπόρις Τζόνσον τώρα κινδυνεύουν να αντικατασταθούν από νέους φόρους για την κάλυψη των κενών του Προϋπολογισμού.

Δύσκολα, λοιπόν, τα πράγματα, και ειδικά σε περιβάλλον αυξανόμενης ανισότητας. Χαρακτηριστικό παράδειγμα, το «σούπερ πλούσιο» Λονδίνο. Μέσα σε 16 χρόνια, η ψαλίδα της ανισότητας σε σχέση με τις «μειονεκτικές» περιοχές του αγγλικού Βορρά έχει ανοίξει υπέρ της πρωτεύουσας (η οποία, είπαμε, ψηφίζει Εργατικούς) 25% περισσότερο από πριν…

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News