Την τελευταία δεκαετία η παγκόσμια πολιτική σκηνή έχει γεμίσει με δεξιούς λαϊκιστές που γυρεύουν την προσοχή μας. Το φαινόμενο αναλύθηκε από οικονομικής, ιστορικής και κοινωνικής απόψεως, όχι όμως και από κομμωτικής. Ο πρώην υπουργός των Τόρις Ρόρι Στιούαρτ είπε την περασμένη εβδομάδα ότι «ο λαϊκισμός έχει σχέση με τα μαλλιά». Τα παραπάνω έγραψε στο βρετανικό μέσο Guardian o Αντριου Αντονι.

Δείτε τον 53χρονο Χαβιέρ Μιλέι, τον αναρχοκαπιταλιστή που ψήφισαν για νέο πρόεδρο της Αργεντινής, δείτε τον πολέμιο της μετανάστευσης Χέερτ Βίλντερς, επικεφαλής του κόμματος που πήρε τις περισσότερες ψήφους στις ολλανδικές εκλογές. Αυτό που εντυπωσιάζει αμέσως τον παρατηρητή είναι η αφθονία των μαλλιών που έχουν αυτοί οι δύο μεσήλικοι της λαϊκιστικής Δεξιάς.

Ο Μιλέι, ο οποίος έκανε προεκλογικό αγώνα με αλυσοπρίονο, μοιάζει με αγρότη ή με ένοπλο ληστή, όμως τα μαλλιά του ανήκουν σε μπασίστα heavy rock συγκροτήματος. Το κούρεμά του τού χάρισε το παρατσούκλι Η Περούκα, αν και τα μαλλιά του είναι 100% αληθινά. Η φάτσα του βοά εκεντρικότητα, μα υποδηλώνει και μια κάποια ανίερη γοητεία, έγραψε ο αρθρογράφος. Και περιέλαβε άλλους.

Τα αδάμαστα από την τσατσάρα μαλλιά του Μπόρις Τζόνσον έγιναν σύμβολο ανεξάρτητης νοοτροπίας. Ο Τζόνσον εγκαίρως κατάλαβε ότι η πολιτική είναι θεατρικό υποείδος, ότι οι καλύτεροι ηθοποιοί χτίζουν το προφίλ τους γύρω από σωματικά χαρακτηριστικά. Βέβαια, ο χρόνος απέδειξε ότι η πολιτική του ήταν ΟΦΑ (όπου φυσάει ο άνεμος).

«Δεν υπάρχει τίποτα πιο ύποπτο από τον άντρα με πολύ περιποιημένα μαλλιά» είπε η Αλεξάντρα Σούλμαν, πρώην διευθύντρια του περιοδικού Vogue. Τι γίνεται όμως με τον άνθρωπο που κρύβει τις αμφίβολες προθέσεις του κάτω από την ατημελησία; «Εχει επίγνωση της εικόνας του», επανήλθε η Σούλμαν, «έχει επίγνωση ότι το μαλλί του τον κάνει ξεχωριστό, τον μετατρέπει σε ευρέως αναγνωρίσιμο χαρακτήρα».

Οι περισσότεροι πολιτικοί παπαγαλίζουν το μη πειστικό τροπάρι ότι η πολιτική προέχει και οι προσωπικότητες έπονται, όμως οι λαϊκιστές –κατά τα λοιπά αδιάβαστοι όσον αφορά τον σχεδιασμό και τα προγράμματα– επενδύουν πολλά στο επικοινωνιακό χάρισμά τους, στην εικόνα τους. Ο Τιμ Μπέιλ, καθηγητής στο λονδρέζικο Πανεπιστήμιο Queen Mary, δήλωσε: «Ολοι οι πολιτικοί είναι ‘‘μάρκες’’ στο θέμα εικόνα, όμως οι λαϊκιστές οφείλουν να είναι και πληθωρικοί – και τα πολλά μαλλιά είναι μέρος της ‘‘μάρκας’’ τους. Τους ξέρουν και τους αναγνωρίζουν όλοι, ιδίως εκείνοι που δίνουν ελάχιστη σημασία στην πολιτική».

Ο πρώην πρόεδρος των ΗΠΑ Ντόναλντ Τραμπ είναι κορυφαίο παράδειγμα πολιτικού που χρησιμοποιεί για την προώθησή του τεχνικές της σόουμπιζ και του μάρκετινγκ. Εξάλλου γνωρίζει τα κόλπα της τηλεόρασης εμπειρικά, από τις δικές του συμμετοχές στα σόου, πολύ προτού χρησιμοποιήσει τις πλατφόρμες των σόσιαλ μίντια, βασικά το Twitter, αλλά και το κανάλι Fox News, ώστε να κατακτήσει τον Λευκό Οίκο.

Ο Αντονι θύμισε στο κοινό του ότι κάποτε η Washington Post δημοσίευσε κείμενο «με τις 100 καλύτερες περιγραφές των μαλλιών του Τραμπ». Κάποιος τα είχε χαρακτηρίσει «μαλλιά κούκλας τρολ», δηλαδή μαλλιά τέρατος, κάποιος άλλος τα είχε επαινέσει: «Η κόμμωση του Τραμπ είναι αριστουργηματική, αφού διέπεται από την ηρωική επιθυμία να αποκρυβεί το μέτωπό του».

Ο Τραμπ χλευάστηκε για αυτά τα μαλλιά, συνέχισε ο αρθρογράφος, όμως όλη η πλάκα που έφαγε, όλη η καζούρα και η κοροϊδία, δεν κατάφεραν να κουνήσουν καν μία τρίχα από την κεφαλή του. Το χτένισμά του δεν έχει αλλάξει καθόλου από τότε που εγκαινιάστηκε, δηλαδή πριν από επτά χρόνια. «Οι άνδρες φρονούν ότι είναι θέμα περηφάνιας και δύναμης να δείχνουν ότι η κριτική δεν τους άγγιξε», είπε ξανά η Σούλμαν.

Ο λαϊκισμός, σε τελική ανάλυση, ασχολείται πρωτίστως με την καλλιέργεια της ιδέας ότι ένα εξαιρετικό άτομο –ένα άτομο με εξαιρετικά μαλλιά– μπορεί να διακόψει τη βαρετή διαδικασία της δημοκρατικής διακυβέρνησης και να μεταμορφώσει το έθνος μέσω της δύναμης της προσωπικότητας του ηγέτη. Εξάλλου τα μαλλιά είναι σύμβολο αλκής από την εποχή του Σαμψών. Σίγουρα δεν είναι τυχαίο ότι, ενώ το 40% των ανδρών άνω των 40 ετών εμφανίζει σημάδια φαλάκρας, οι ΗΠΑ δεν έχουν υπερψηφίσει φαλακρό πρόεδρο από την εποχή του Ντουάιτ Αϊζενχάουερ, το 1956. Και στη Βρετανία δεν υπήρξε φαλακρός πρωθυπουργός από την εποχή του Τσόρτσιλ.

Ο άγγλος αρθρογράφος,  κλείνοντας έγραψε ότι πατέρας του λαϊκιστικού στυλ ήταν ο μακαρίτης Σίλβιο Μπερλουσκόνι. Και επειδή ήταν θέμα πολιτικής παρακαταθήκης του, καταπολέμησε τη σοβαρή υποχώρηση των μαλλιών του με αλλεπάλληλες μεταμοσχεύσεις μαλλιών. Το αποτέλεσμά τους το χαρακτήρισε «γούνινη γυαλάδα».

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News