Από εδώ το πάει, από εκεί το φέρνει, ο Χιου Λόρι στους «κλασικούς» θα καταλήξει.

Ο 61χρονος βρετανός ηθοποιός, με κλασικές σπουδές και αγαπημένους τους Σαίξπηρ και Ντίκενς, συμμετέχει σε μια νέα βερσιόν του κλασικού βιβλίου «Ντέιβιντ Κόπερφιλντ», δηλώνοντας εσαεί αφοσιωμένος στον σπουδαίο βρετανό συγγραφέα της βικτωριανής περιόδου.

Στην ταινία «Ο διαφορετικός κύριος Κόπερφιλντ» ο εξαιρετικά δημοφιλής σε Βρετανία και ΗΠΑ, Αρμάντο Ιανούτσι («Ο θάνατος του Στάλιν») διασκευάζει το παραμύθι του Ντίκενς, σε ένα φιλμ αυστηρά προσαρμοσμένο στο σήμερα και τη διαφορετικότητα και στο αξίωμα «είμαστε όλοι κατά βάση μετανάστες».

Ο 61χρονος Λόρι, που αναδείχθηκε από την τηλεοπτική σειρά «House M.D.», υποδυόμενος τον εκκεντρικό γιατρό Γκρεγκ Χάουζ, συμμετέχει στο ρόλο του Ντικ, ο οποίος αποτελεί σταθερό φίλο και συνοδοιπόρο του Κόπερφιλντ (τον οποίο υποδύεται ιδανικά ο ταλαντούχος Ντεβ Πατέλ που γνωρίσαμε στο «Slumdog Millionaire», υπογραμμίζοντας με την ινδική κοψιά του τη σημειολογία περί μεταναστών στη Βρετανία).

Δίπλα στον Ντέιβιντ στέκεται και μια εύπορη θεία του, η Μπέτσι Τρότγουντ (Τίλντα Σουίντον), η οποία θα τον βοηθήσει μέχρι και να γράψει την αυτοβιογραφία του κάνοντας αναδρομή σε όσα έχει ζήσει στο παρελθόν.

«Ο νέος Κόπερφιλντ είναι διασκεδαστικός και ταυτόχρονα βαθύς σαν τις παλιές εκείνες ταινίες του Τσάρλι Τσάπλιν», ξεκαθαρίζει ο Λόρι μιλώντας σε ιταλικά ΜΜΕ.

«Δεν έχει υπάρξει μυθιστοριογράφος όπως ο Ντίκενς στο παρελθόν και δεν νομίζω να συγκρίνεται κανείς με αυτόν μέχρι σήμερα. Είχε την περιέργεια του δημοσιογράφου στο να εξερευνήσει διαφορετικά μέρη και κοινωνικές πραγματικότητες. Λόγου χάρη, στα βιβλία της Τζέιν Οστεν, η συγγραφέας μιλάει για άτομα που πίνουν το τσάι στο σαλόνι τους, αλλά κανείς δεν ξέρει το όνομα του καθενός από αυτούς τους χαρακτήρες. Αντιθέτως, ο Ντίκενς είναι πολύ πιο βαθύς στις περιγραφές του. Αλλά διασκεδαστικά βαθύς. Και ο (σκηνοθέτης της ταινίας) Αρμάντο (Ιανούτσι) είναι ένας σύγχρονος Ντίκενς: βυθίζεται σε ιστορίες όπως καμία άλλη, δίνοντας την απαιτούμενη προσοχή σε κάθε χαρακτήρα ξεχωριστά», επισημαίνει ο Λόρι, ο οποίος ξανασυναντιέται με τη φίλη του, από τα χρόνια του σχολείου (υπήρξαν συμμαθητές) Σουίντον.

«Γνωρίζουμε πολύ καλά ο ένας τον άλλον από το σχολείο, μετά παίζαμε μαζί σε φοιτητικές παραστάσεις – μιλάμε για πριν από 40 και πλέον χρόνια», συνοψίζει, προσθέτοντας πως στα 60 του χρόνια πλέον έχει μάθει πολλά για τον εαυτό του, όπως το πώς να διαχειρίζεται το (έμφυτο) άγχος του.

«Νομίζω ότι είναι θετικό, είναι υγιές να φοβάσαι για πράγματα. Αλλά δεν χρειάζεται να αφήσετε αυτό το συναίσθημα να σας εμποδίσει. Στη ζωή δεν λυπάσαι γι’ αυτό που έχεις κάνει αλλά γι’ αυτό που δεν έχεις κάνει», καταλήγει ο Λόρι, δίνοντας τη σκυτάλη της κουβέντας στον (ιταλικής καταγωγής, αλλά μεγαλωμένο εξολοκλήρου στη Σκωτία) Ιανούτσι.

«Ο Ντίκενς ήταν πολύ προσεκτικός στην εποχή του. Και για μένα ήταν σημαντικό να βάλω το ένα μου πόδι στο παρελθόν, στο 1840, και ταυτόχρονα να δώσω την αίσθηση ότι αυτό που φτιάχνω είναι σύγχρονο. Δεν νομίζω ότι είναι πολιτικά ορθό να μιλάμε για οικονομικές ανισότητες, ανθρώπους που αγωνίζονται να υπερασπιστούν την ταυτότητά τους, να αναζητήσουν τη θέση τους στον κόσμο. Αυτά είναι αιώνια ζητήματα, πιο ορατά σήμερα από ποτέ», υπογραμμίζει με νόημα ο σκηνοθέτης.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News