Το όνομα του Βίγκο Μόρτενσεν, μαρτυρά την καταγωγή του από τη Δανία. Ο ίδιος άλλωστε, αν και γεννημένος στις ΗΠΑ, πολύ συχνά νιώθει να ασφυκτιά από την ψυχαναγκαστική πολιτική ορθότητα που κάθε τόσο πλήττει συμπεριφορές και φανατίζει.

Τον Νοέμβριο του 2018, ζήτησε δημοσίως συγγνώμη, ύστερα από τις αντιδράσεις που προκλήθηκαν επειδή χρησιμοποίησε την αμφιλεγόμενη λέξη «νέγρος» κατά τη διάρκεια συζήτησης για την ταινία «Green Book» (Το Πράσινο Βιβλίο). «Για παράδειγμα, κανείς δεν χρησιμοποιεί τη λέξη “νέγρος” πλέον, έχει πάρει πολύ αρνητική διάσταση» είχε πει χαρακτηριστικά, συζητώντας θέματα ρατσισμού που θίγει και η ίδια η ταινία στην οποία πρωταγωνιστεί.

Κάποιος που βρισκόταν στην αίθουσα, άρχισε να γράφει οργισμένα tweets και η φράση του Μόρτενσεν πήρε θηριώδεις διαστάσεις με αποτέλεσμα ο ίδιος, μην μπορώντας πλέον να αποδείξει ότι δεν είναι ελέφαντας, αναγκάστηκε να ζητήσει συγγνώμη.

Αν υπήρχε μεγαλύτερη ψυχραιμία, όλοι θα καταλάβαιναν ότι ο Μόρτενσεν πρωταγωνιστεί και πλέον είναι και υποψήφιος για Οσκαρ Α’ ανδρικού ρόλου, σε μία ταινία που παραδίδει σημαντικά αντιρατσιστικά μαθήματα. Υποδύεται ένα υπαρκτό πρόσωπο, τον ιταλοαμερικανό Τόνι Λιπ, ο οποίος προσελήφθη το 1962 ως σοφέρ, που ανέλαβε να μεταφέρει έναν αφροαμερικανό πιανίστα τζαζ μουσικής στην περιοδεία του στον αμερικανικό Νότο.

Η ταινία είναι υποψήφια για συνολικά πέντε Οσκαρ και ο 60χρονος ηθοποιός μίλησε στην ιταλική εφημερίδα «La Repubblica» για τον ρόλο του, τον κίνδυνο του ρατσισμού και του μισογυνισμού, αλλά για το πόσο πιο διασκεδαστικό είναι να προσπαθείς να πάρεις, παρά να προσπαθείς να χάσεις κιλά για τις ανάγκες ενός φιλμ.

Για τις δυσκολίες της κωμωδίας

«Η ταινία έχει γερές δόσεις και δράματος και κωμωδίας. Στην κωμωδία ο κόσμος δεν με έχει συνηθίσει, για την ακρίβεια, ούτε κι εγώ έχω συνηθίσει τον εαυτό μου. Ηταν σπουδαία πρόκληση. Ολα στην κωμωδία έχουν να κάνουν με το σωστό timing. Να ακούς πολύ προσεκτικά τον συνομιλητή σου και να απαντάς την στιγμή ακριβώς που πρέπει. Αν μιλήσεις λίγο πιο πριν ή λίγο πιο μετά, το παιχνίδι είναι χαμένο».

Για τα είκοσι κιλά που πήρε

«Είναι χωρίς αμφιβολία πολύ πιο εύκολο και διασκεδαστικό να πρέπει να πάρεις κιλά, παρά να πρέπει να χάσεις, για τις ανάγκες ενός ρόλου. Για να υποδυθώ τον Φρόιντ, έπρεπε να αδυνατίσω πολύ. Αυτή τη φορά όμως το διασκέδασα, τρώγοντας ό,τι ήθελα».

Για τον ρατσισμό

«Το “Green Book” μιλά για τον κίνδυνο της προκατάληψης. Και για το πόσο σημαντικό είναι να προσπελάσεις το εμπόδιο της πρώτης εντύπωσης, και όλα όσα σου έχουν πει οι άλλοι να σκέφτεσαι και να πιστεύεις. Αρχικά ο Τόνι που υποδύομαι, θεωρεί ότι ο πιανίστας είναι βαρετός, σνομπ, κλειστός. Εκείνος με τη σειρά του, βρίσκει τον Τόνι θρασύ, επιθετικό, βλάκα. Στη συνέχεια, αρχίζει να μαθαίνει καλύτερα ο ένας τον άλλον. Φυσικά η ταινία δεν σου λέει τι πρέπει να σκέφτεσαι, δεν είναι ένα  ντοκιμαντέρ για τον ρατσισμό. Είναι ένα ωραίο φιλμ που σε κάνει να κλαις, να γελάς και σου ανοίγει ένα παράθυρο στον κόσμο. Αυτή τη στιγμή, οι πολιτικοί στις ΗΠΑ, στην Ιταλία, στη Γαλλία και σε άλλες χώρες, ενώ θα έπρεπε να δίνουν το καλό παράδειγμα, δεν το κάνουν. Προτιμούν να βγάλουν περισσότερα χρήματα, παρά να δείξουν τον σωστό δρόμο. Με αυτόν τον τρόπο όμως, προωθούν τον μισογυνισμό, τον διχασμό, τον ρατσισμό και την ομοφοβία. Υπάρχει μία γενικευμένη έχθρα κατά των προσφύγων. Το μόνο που μπορούμε να κάνουμε εμείς, είναι να μοιραζόμαστε, μέσω της ζωής και της τέχνης, ιστορίες που πάνε κόντρα σε αυτούς τους αφορισμούς. Ταινίες όπως το “Green Book”, θα έπρεπε να προβάλλονται στα σχολεία».

Τα μελλοντικά σχέδια

«Αυτή την περίοδο ετοιμάζω μία ταινία στην οποία παίζω, ενώ υπογράφω και τη σκηνοθεσία. Εχει τίτλο “Falling” και μιλά για τη σχέση ανάμεσα σε πατέρα και γιο. Είναι μία σχέση συγκρουσιακή που οδηγεί και τους δύο να ανακαλύψουν και να ξεπεράσουν τα όριά τους. Βασίζεται σε δικό μου σενάριο, που προκύπτει από πολύ προσωπικές μου ιστορίες, πράγματα που έχω βιώσει μέσα στη δική μου οικογένεια».

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News