Ο γοητευτικός ηθοποιός, προτού ξεκινήσει την πόση καφέ εσπρέσο, μας κερνούσε Μαρτίνι. Είχε φτάσει, μάλιστα, στο σημείο να είναι απόλυτος: «No Martini, no party».

Ναι, μπορεί το συγκεκριμένο ποτό να ταιριάζει (και) στην κοσμοπολίτικη αύρα που αποπνέει ο Τζορτζ, αλλά η αγαπημένη του δόση αλκοόλ προέρχεται από κάτι περισσότερο μπρουτάλ. Την τεκίλα.

Η αγάπη του, μάλιστα, τον ώθησε να κάνει μπίζνες με αυτή. Ο ηθοποιός παρήγαγε για χρόνια το δικό του «υγρό πυρ» από μεξικάνικη αγαύη* σε ένα αποστακτήριο στο Κάμπο Σαν Λούκας του Μεξικού, με σκοπό να τη μοιράζεται μόνο με τους φίλους του. Παρεΐστικα. Κάποια στιγμή αποφάσισε, μαζί με τον συνέταιρό του επιχειρηματία Ράντε Γκέρμπερ -ο πολυεκατομμυριούχος σύζυγος της Σίντι Κρόφορντ- και τον Μάικ Μέλντμαν, πως έφτασε η στιγμή να κυκλοφορήσει το προϊόν τους στην αγορά. Οπως και έγινε, τον Ιανουάριο του 2013, κερδίζοντας από τότε βραβεία και υψηλές αξιολογήσεις.

Ετσι, κύλησαν τέσσερα χρόνια με πορτοκάλια και λάιμ στα χέρια καταναλωτών και τη συγκεκριμένη τεκίλα να πωλείται σε ολόκληρο τον κόσμο, με την ανάλογη εισπρακτική επιτυχία για το επιχειρηματικό τρίο. Τώρα, όμως, ο Τζορτζ δεν είναι ορκισμένος εργένης, αλλά ένας αμετανόητος οικογενειάρχης. Με την Αμάλ Αλαμουντίν και τα δίδυμά τους.

Και έτσι, είπε να εγκαταλείψει, προς το παρόν, τον επιχειρηματικό στίβο που αφορά την τεκίλα, με τον καλύτερο τρόπο, όπως μετέδωσε η Τelegraph: κατάφερε να πουλήσει την Casamigos έναντι ποσού ύψους ενός δισ. δολαρίων στην Diageo, εκ Βρετανίας ορμώμενη. Στο πλαίσιο της συμφωνίας, η εταιρεία θα καταβάλει στον Κλούνεϊ και τους συνεταίρους του αρχικά 700 εκατ. δολάρια και άλλα 300 εκατ. δολάρια μέσα στα επόμενα δέκα χρόνια. Καθόλου άσχημα, δεν νομίζετε;

Αγοράζοντας την Casamigos, η Diageo μπορεί να εκμεταλλευτεί εμπορικά και τις τρεις διαφορετικές ετικέτες που παρήγαγε η σύμπραξη των τριών αμίγκος: Anejo, Blanco και Reposado. Διαφορετικές γεύσεις τεκίλας, οι γνώστες μπορούν να εντοπίσουν τις διαφορές, οι οποίες δεν πουλήθηκαν για τόσα χρήματα μόνο επειδή έπαιρναν λάμψη και δημοσιότητα λόγω των διάσημων επιχειρηματιών που την εμφιάλωναν και υπέγραφαν στο μπουκάλι της. Ενα δισεκατομμύριο δολάρια στοιχίζει και η τεχνογνωσία για να παραχθεί.

Οπερ συγκομιδή αγαύης με συγκεκριμένο τρόπο, ενώ τα φυτά ψήνονταν σε παραδοσιακό φούρνο με τούβλα, για 72 ώρες και υποβάλλονταν σε μια διαδικασία αργής ζύμωσης για άλλες 8 ώρες, σύμφωνα με τα επίσημα, μεξικάνικα πρότυπα παραγωγής τεκίλας.

Κάπου εκεί μπερδεύονταν τα δρύινα βαρέλια και οι λεπτές νότες μπαχαρικών, με μια παρατεταμένη επίγευση στο στόμα, ενώ το ποτό αναπαυόταν όσο έπρεπε στο Μεξικό – και άλλα τέτοια μικρά μυστικά τα οποία, είπαμε, μπορούν να αναγνωρίσουν μόνο οι (γευσι)γνώστες.

Ετσι, ο δημοφιλής χολιγουντιανός ηθοποιός μπορεί να σκέφτεται, πλέον, το επόμενο επιχειρηματικό του βήμα, ξαπλωμένος σε καναπέ σε κάποιο από τα λοφτ που του ανήκουν, κρατώντας στο χέρι του ένα ποτήρι. Με τεκίλα, φυσικά…

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News