Συγκρίσεις μεταξύ Ντόναλντ Τραμπ και Μπενίτο Μουσολίνι επιχειρεί μέσω του Τhe Atlantic η αμερικανοπολωνίδα ιστορικός και αρθρογράφος Αν Απλμπάουμ. Το κείμενό της το τιτλοφορεί «Ιλ Ντόναλντ», συνενώνοντας έτσι το ιταλικό άρθρο που αφορούσε τον Ντούτσε με το μικρό όνομα του αμερικανού προέδρου (που κάλλιστα μπορεί να αφορά και το διάσημο καρτούν του Ντίσνεϊ).

Η Απλμπάουμ τυπικώς δεν εξετάζει το πολιτικό και ιδεολογικό προφίλ των δύο προσώπων, ούτε ασχολείται με τις μη συγκρίσιμες εποχές τους (του Μεσοπολέμου και του Β’ Παγκοσμίου για τον έναν, του παρόντος για τον άλλον), ωστόσο περιγράφοντας ομοιότητες στον τρόπο επικοινωνίας τους με τον λαό, στο στήσιμό τους μπροστά στο πλήθος και στον φακό, στην κίνηση του σώματός τους κ.λπ., η αρθρογράφος διευκολύνει τον αναγνώστη να κάνει αυτός τους κατάλληλους συνειρμούς και να καταλήξει στα δέοντα συμπεράσματα.

Λέει, λόγου χάρη, ότι ο αμερικανός πρόεδρος έχει πάρει από τον Μουσολίνι τη γνώση ότι «κάποια ακροατήρια λαχταρούν εικόνες που προσφέρουν ψέματα και επίδειξη ισχύος». Το ιστορικό ακροατήριο του Ντούτσε ήταν, φυσικά, φασιστικό. Υπονοείται, λοιπόν, τι μπορεί να είναι σήμερα αυτό που του μοιάζει, αφού έχει την ίδια με εκείνο «λαχτάρα»: να δει τον αρχηγό του να στέκεται ψηλά, γενναίος και παλικαράς.

Η περιγραφή του μελανοχίτωνα ηγέτη γίνεται, βέβαια, με τα μελανότερα χρώματα, που είναι και ασορτί με την ενδυμασία του: «Κοντός, φαλακρός, μη ελκυστικός άνδρας, που προετοίμαζε ώρες τις δημόσιες εμφανίσεις του, φορώντας πότε κοστούμια και πότε στρατιωτικές στολές». Α, φορούσε «και καπέλα, προφανώς για να κρύψει την έλλειψη μαλλιών».

Το μπαλκόνι ήταν η αδυναμία του Ντούτσε όντως, αυτός να στέκεται επάνω του και ο λαός κάτω στην πλατεία, να κοιτάει ψηλά τον αρχηγό του και να τον επευφημεί – η Απλμπάουμ περιγράφει τις πόζες και την απήχησή τους: «Ορισμένοι παρατηρητές τις βρήκαν γελοίες, άλλοι όμως δεν γέλασαν όταν είδαν τα πανηγυρίζοντα πλήθη των Ιταλών που ζητωκραύγαζαν Duce! Duce!»

Στο κείμενό της η Απλμπάουμ παραθέτει και ένα βίντεο που κυκλοφορεί και δείχνει τον Μουσολίνι ομιλούντα στην αγγλική γλώσσα να απευθύνεται στους συμπατριώτες του που είχαν μεταναστεύσει στην Αμερική. Εκεί τους αποκαλεί «συμπολίτες», οι οποίοι «εργάζονται για να κάνουν την Αμερική μεγάλη». Κάθε αναφορά στο γνωστό σλόγκαν του Τραμπ «Ας ξανακάνουμε την Αμερική μεγάλη» περιττεύει για τον αναγνώστη της, για αυτό και η αρθρογράφος την αποφεύγει.

Το θέατρο που με τις εμφανίσεις του προσέφερε ο Μουσολίνι στο κοινό είναι αδιαμφισβήτητη υπόθεση για την Απλμπάουμ. Αυτή ήταν «η λατρεία του Ντούτσε». Επειδή «πολλοί άνθρωποι αρέσκονται στο να χαζεύουν εικόνες που προκαλούν ενότητα σκέψης και δράσης», επειδή σε πολλούς «αρέσουν οι θεατρικές παραστάσεις, οι επιδείξεις στρατιωτικής ισχύος και γενικώς δύναμης».

Τα φασιστικά επιχειρήματα κατά της «πλουτοκρατίας» και της «αντιδραστικότητας» των δυτικών δημοκρατιών, όταν η Ιταλία κήρυξε τον πόλεμο στη Βρετανία και στη Γαλλία, υπενθυμίζονται από την Απλμπάουμ, χωρίς να αναφέρονται οι σημερινές αντιθέσεις του τραμπισμού με τους παραδοσιακούς συμμάχους των ΗΠΑ στην Ευρωπαϊκή Ενωση. Αναφέρεται όμως το τραγικό τέλος του Ντούτσε.

«Η γοητεία τέτοιων παραστάσεων δεν έχει εκλείψει», καταλήγει η αρθρογράφος, «υπάρχουν και σήμερα άνθρωποι που επιθυμούν να βλέπουν και να ακούν ψέματα». Και η συμβουλή της στον αναγνώστη είναι ότι δεν πρέπει να υποτιμάται η δύναμή τους. Ε, σε αυτούς απευθύνεται και ο Τραμπ.

«Ενας αμερικανός πρόεδρος που πάσχει από μολυσματική ασθένεια, αναπνέει δύσκολα, καλύπτεται με πορτοκαλί μακιγιάζ σε χρώμα τηγανίτας, μιλάει από ένα μπαλκόνι με φόντο τον Λευκό Οίκο, αυτή είναι μια σκηνή που φαίνεται παράλογη και τρομακτική, αλλά όχι σε όλους». Η προβολή από τον Τραμπ του εγώ του, σε κάποιους αρέσει. Η παραπάνω σκηνή, η οποία ακολούθησε την επιστροφή του αμερικανού προέδρου από το νοσοκομείο με το ελικόπτερο, «ήταν, φυσικά, σκηνοθετημένη». Αλλά υπάρχουν άνθρωποι που θέλουν τη σκηνοθεσία και δεν αντιλαμβάνονται ότι «είναι επικίνδυνο να πεις στους Αμερικανούς να ενεργούν λες και ένας ιός είναι αντίπαλος σε έναν αγώνα πάλης, ιδίως όταν η εγκληματική σου απροσεξία έχει οδηγήσει στη μόλυνση των πιο στενών σου συνεργατών, των φρουρών σου, της συζύγου σου».

Η Απλμπάουμ επαναλαμβάνει και στην τελευταία αράδα της ότι δεν πρέπει να υποτιμάται από κανέναν η δύναμη αυτών των ανθρώπων.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News