Τα ναρκωτικά, η εμπορία, διακίνηση και χρήση, είναι ίσως το πιο καυτό θέμα της Αθήνας. Κανείς δεν φανταζόταν ότι ο δήμαρχος της πόλης Γιώργος Καμίνης θα περνούσε αβρόχοις ποσί από τη συζήτηση για το πρόβλημα που είχε προγραμματιστεί με φοιτητές και καθηγητές, το μεσημέρι της Δευτέρας στη Νομική Σχολή Αθηνών – στη Μασσαλίας οι χρήστες μέρα μεσημέρι βαράνε ενέσεις στα γεννητικά τους όργανα… Ήθελε περίσσια τόλμη, η αλήθεια είναι, για να βρεθεί κανείς εκεί.

Οι οικοδεσπότες, η κοσμήτορας της Σχολής Καλλιόπη Χριστακάκου-Φωτιάδη και ο καθηγητής – αναπληρωτής κοσμήτορα Κωνσταντίνος Παπαδημητρίου, κράτησαν τη συζήτηση σε πολιτισμένο επίπεδο, δεν ήθελε και πολύ για να ξεφύγει. Ειδικά όταν φοιτητές – εκπρόσωποι της ΕΑΑΚ πήραν τον λόγο, για να διατυπώσουν μακροσκελές, δριμύ, γενικό, κατηγορώ (τα αμφιθέατρα ξέρουν από τέτοια).

Ο Καμίνης επέδειξε αντοχή και σταθερότητα στο σφυροκόπημα που δέχθηκε. Μίλησε για εξαθλίωση των χρηστών, αλλά και για εξαθλίωση της έννομης τάξης. Υπεραμύνθηκε έντονα των προσπαθειών που έχει καταβάλει, με αντικειμενική αντίξοη συνθήκη ότι ο δήμος δεν έχει αρμοδιότητα για τις περισσότερες πτυχές του ζητήματος. Επέμεινε στις προτάσεις που έχει διατυπώσει, όπως για παράδειγμα αυτή του 2014 («ήμουν ο πρώτος!» είπε), για τα shooting rooms, τα σημεία δηλαδή όπου μπορεί να γίνεται με εποπτεία χρήση από τοξικοεξαρτημένους, με χορηγούμενη – ελεγχόμενη ουσία, υπό ασφαλείς συνθήκες υγιεινής, και κάτω από ιατρική επίβλεψη.

Ο ίδιος δήλωσε αισιόδοξος στην πληροφορία ότι έχει κατατεθεί σχέδιο νόμου στη Βουλή, η ψήφιση του οποίου θα δίνει το πράσινο φως για ό,τι ακριβώς συμβαίνει τη στιγμή αυτή στο Αμστερνταμ, στο Παρίσι, στη Βαρκελώνη, ακόμη και στις Ηνωμένες Πολιτείες.  Είναι αισιόδοξος και γιατί διαπιστώνει και ότι τρεις βασικοί υποψήφιοι για τον δήμο Αθηναίων (Κώστας Μπακογιάννης, Παύλος Γερουλάνος, Νάσος Ηλιόπουλος) δεν αντιμάχονται μία τέτοια λύση. Επέμεινε και στην από κοινού προσπάθεια με τον ΟΚΑΝΑ και το ΚΕΘΕΑ για τη δημιουργία κοιτώνων έτσι ώστε, αν μη τι άλλο, να φιλοξενούνται τα βράδια χρήστες – άστεγοι εκεί.

Συνοπτικά, τα …ματς στην Αίθουσα Οικονομίδου, στο ισόγειο της Νομικής, ήταν τα εξής δυο: ποιος έχει την ευθύνη; Έχουν άραγε και οι πολίτες, οι φοιτητές και οι καθηγητές ευθύνη ; Και τι μπορεί να γίνει, ώστε να περιοριστεί, ακόμη και χωροταξικά, το πρόβλημα;

Υπήρξαν καθηγητές που έριξαν στο τραπέζι προτάσεις. Κάποιοι από αυτούς ομολόγησαν άλλωστε ότι αναγκάζονται να παίζουν θέατρο στους ξένους επισκέπτες του Πανεπιστημίου, όσους χρίζονται επίτιμους διδάκτορες ή φοιτητές Erasmus, βγάζοντας τους από πίσω πόρτες, ώστε να μην έλθουν αντιμέτωποι με εικόνες ντροπής. Να ξαναζωντανέψει το Πνευματικό Κέντρο, είπαν. Να υπάρξει φύλαξη, να επαναλειτουργήσει το καφέ του. Να γίνει δενδροφύτευση, οι εργασίες να γίνουν κράχτες προόδου, η καθαριότητα να γίνει μανία, να μην υπάρχει ούτε σήριγγα κάτω. Να μετατραπεί η Μασσαλίας σε σημείο κάθε λογής εκδηλώσεων. Να μπουν, όπως παλιά, σταντ με βιβλία.

Αναζητώντας αίτια και αιτιατά στην παρακμιακή πραγματικότητα που εμφανίζουν τα ναρκωτικά στην Αθήνα, και το αν οι σύριγγες έφεραν την εγκατάλειψη ή τανάπαλιν, ο δήμαρχος είπε ξεκάθαρα και πολλές φορές ότι το σύνθετο αυτό πρόβλημα είναι πρωτίστως θέμα καταστολής. Πώς θα κάνεις εκδηλώσεις στη Μασσαλίας, αν δεν έχουν υπάρξει προηγουμένως διώξεις;

«Στο Πνευματικό Κέντρο γίνονταν πολιτικοί γάμοι μέχρι πριν από τρία χρόνια. Τους πήραμε από εκει γιατί ο κόσμος δεν άντεχε το θέαμα. Το καφενείο του ίδιου κτιρίου κανείς δεν έδειχνε προθυμία να το λειτουργήσει, έτσι έκλεισε…», είπε. «Είμαι ανοικτός σε όλες τις προτάσεις, αρκεί να είναι ρεαλιστικές. Εκδηλώσεις μπορούν να γίνουν και το «φως» να αντικαταστήσει το «σκοτάδι», μόνον αν τις στηρίξετε εσείς, μέσω του Πανεπιστημίου, με μαζικότητα. Η δενδροφύτευση δεν απωθεί τους χρήστες. Και η Δημοτική Αστυνομία δεν δικαούται να κάνει συλλήψεις».

«Όσες φορές και να περάσει οδοκαθαριστής – και περνάει ήδη δυο φορές τη μέρα – , μία ώρα αργότερα, είναι πάλι τα ίδια», πήρε τον λόγο ο αντιδήμαρχος καθαριότητας Γιώργος Μπρούλιας – στη Νομική βρέθηκε ολόκληρη η εκτελεστική επιτροπή του δήμου, αντιδήμαρχοι, αλλά και συνεργάτες του δημάρχου.

«Αυτό που θα μπορούσε να γίνει άμεσα, και το διασφαλίζω…», επανήλθε ο Καμίνης, «είναι να βάλω wi – fi στο ισόγειο του Πνευματικού Κέντρου, μια μηχανή του καφέ, βιβλία, ώστε να υπάρχει ζωή στο σημείο».

Σε κάθε μπρα ντε φερ, υπήρχε βεβαίως χειροκρότημα. Φοιτητές στο ακροατήριο, τα φάλτσα και οι κορώνες δεν μπορούσαν να περάσουν απαρατήρητα. Το εντονότερο «έπεσε» στο ποιος έχει τέλος πάντων την ευθύνη της κατάντιας. Ο δήμαρχος ξιφούλκησε με καθηγητή, που την επέρριψε αποκλειστικά στα πολιτικά πρόσωπα, όσα μπορούν και χαράσσουν δημόσιες πολιτικές. «Είναι και δική σας η ευθύνη!», αντέτεινε ο Καμίνης, αφήνοντας αιχμή για το γεγονός ότι η αίθουσα δεν ήταν γεμάτη με φοιτητές, αυτούς που κατά κανόνα θα έπρεπε να αφορά το πρόβλημα και η επίλυση του.

«Εχουμε ευθύνη. Κι εσείς όταν δεν έρχεστε μέχρι εδώ, έχετε ευθύνη», μεσολάβησε η Λένα Διβάνη, αναπληρώτρια καθηγήτρια στη Νομική Σχολή και συγγραφέας, απευθυνόμενη στους φοιτητές. «Η Λένα έχει ευθύνη απέναντι σε σας και στον εαυτό της. Κάποια στιγμή, στο Πανεπιστήμιο είχαμε λάβει τηλεφώνημα για βόμβα, κάναμε γενική συνέλευση, και η πρόταση του προέδρου ήταν να βάλουμε security. «Μπάτσους στη Σχολή;», είπαν κάποιοι. «Θέλετε να αναλάβετε εσείς να τη φρουρείτε;», τους απάντησα. «Εμείς;», διερωτήθηκαν. Σηκώθηκαν κι έφυγαν… Αυτό είμαστε ως κοινότητα. Δεν είμαστε κοινότητα».

Ο Καμίνης έδωσε πάντως στίγμα μοναξιάς. «Ήμουνα μόνος σε πολλά πράγματα, και τώρα, και πριν», εξομολογήθηκε. «Έχω ευθύνη να βλέπω την πόλη στο σύνολο της, να μην υποκύπτω στη λογική του να φύγει το πρόβλημα από ένα σημείο και να πάει σε άλλο… Το θέμα θέλει τόλμη αλλά και σοβαρότητα, και πάντως συστράτευση, ευρύτερες συνεργασίες».

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News