Την προηγούμενη Πέμπτη, την ώρα που ο Κυριάκος Μητσοτάκης και το επιτελείο του κατέστρωναν τα σχέδιά τους για τις εκλογές της Κυριακής, ο Μπαράκ Ομπάμα ετοίμαζε την ομιλία του για το State of the Union. Και την ώρα που ο αμερικανός πρόεδρος έγραφε τις, σχεδόν, 7.000 λέξεις, ο Οσκαρ Ρέι Μπόλιν άφηνε την τελευταία του πνοή σε φυλακή του Σταρκ. Το Σταρκ είναι μια μικρή κωμόπολη, με πληθυσμό που ίσα-ίσα φτάνει τις 6.000. Βρίσκεται λίγο πιο πάνω από το Μαϊάμι, στη Φλόριντα των ΗΠΑ.

Ο Μπόλιν είχε καταδικαστεί για τον θάνατο τριών γυναικών και η απόφαση για την εκτέλεσή του την περασμένη Πέμπτη υπογράφτηκε πριν από τρεις μήνες. Ο Μπόλιν είχε, δηλαδή, μπροστά του 100 ημέρες μέχρι να πεθάνει. Είχε όλο το χρόνο να αναλογιστεί τη ζωή του, να σκεφτεί τι έκανε και τι θα μπορούσε να είχε κάνει, να φάει 100 ωραία φαγητά, να δει 100 όμορφες ανατολές του ήλιου, να αυτοϊκανοποιηθεί σεξουαλικά 100 φορές ή και παραπάνω, να χαρεί τον άνεμο και τις στάλες της βροχής (έβρεξε στη Φλόριντα σε αυτό το διάστημα). Ζωή με προκαθορισμένη ημερομηνία λήξης, δηλαδή. Ακόμη και να σωφρονιζόταν, ακόμη και να μετανοούσε για τα όσα κατηγορείται ότι έκανε (γιατί ο ίδιος τα αρνείται), το αποτέλεσμα θα ήταν το ίδιο. Το κράτος θα του έπαιρνε τη ζωή.

Εχει ενδιαφέρον η ιστορία του Μπόλιν, όπως περιγράφεται από την Kate Randall.

Η διαδικασία της εκτέλεσης της θανατικής ποινής ήταν προγραμματισμένη να αρχίσει στις 18.00, ωστόσο για τέσσερις ώρες ο Μπόλιν περίμενε το Ανώτατο Δικαστήριο να αποφασίσει για την τύχη της τελευταίας του έφεσης. Αυτή απορρίφθηκε στις 22.00 και πέντε λεπτά αργότερα το δέρμα του Μπόλιν τρυπιόταν από μία βελόνα σύριγγας, η οποία έβαζε μέσα στο αίμα του ποσότητα μιδαζολάμης, βρωμιούχο βεκουρόνιο και χλωριούχο κάλιο. Αυτό το κοκτέιλ χημικών, λοιπόν, τον έκανε να κλείσει τα μάτια του και λίγα λεπτά αργότερα να ανοίξει διάπλατα το στόμα του στο πλάι. Στις 22.09, είχε χάσει τις αισθήσεις του και άρχισε να ανασαίνει αραιά. Στις 22.13 σταμάτησε να αναπνέει εντελώς και ο θάνατός του πιστοποιήθηκε στις 22.16, από τον ιατροδικαστή που ήταν «παρών» στην εκτέλεση της θανατικής ποινής. Την όλη διαδικασία παρακολούθησαν 36 άτομα, εκ των οποίων και συγγενείς των θυμάτων για τους φόνους των οποίων κατηγορείται ο μακαρίτης.

Ολα όσα διαβάσατε μέχρι τώρα και όλα όσα ακολουθούν θα μπορούσαν να γίνουν ταινία. Είναι τόσο τραβηγμένα.

Οι φόνοι για τους οποίους κατηγορείται ο Μπόλιν έγιναν πριν από το 1986 και οι υποθέσεις τους παρέμεναν άλυτες μέχρι το 1990. Τότε, βγήκαν από το αρχείο έπειτα από ένα σημείωμα που έφτασε ανώνυμα στις Αρχές και «έδειχνε» τον Μπόλιν ως δράστη. Αργότερα έγινε γνωστό πως αυτός που έγραψε το σημείωμα ήταν ο δεύτερος σύζυγος της πρώην συζύγου του Μπόλιν!

Ο έρωτάς του μέσα στη φυλακή

Στο πέρα-δώθε μεταξύ δικαστηρίων και φυλακής, ο Μπόλιν ερωτεύτηκε με την Ρόζαλι Μαρτίνες. Η Μαρτίνες χώρισε τον άντρα της, ο οποίος είναι επιφανής δικηγόρος της περιοχής, και παντρεύτηκε τον Μπόλιν, με τον γάμο τους να μεταδίδεται απευθείας από τα τοπικά τηλεοπτικά κανάλια! Ο γάμος έγινε μέσα από ένα σταθερό τηλέφωνο. Η Μαρτίνες ήταν στο σπίτι της, ο Μπόλιν στη φυλακή. Περιττό να πούμε πως η Ρόζαλι είναι εδώ και χρόνια μία από τις πιο σημαντικές ακτιβίστριες κατά της θανατικής ποινής.

Ο 53χρονος Μπόλιν ήταν το πρώτο θύμα θανατικής ποινής για το 2016. Θα ακολουθήσουν άλλα οχτώ μέσα στο έτος, ο ένας μάλιστα σε λιγότερες από 10 ημέρες. Ο Ρίτσαρντ Μάστερσον θα δολοφονηθεί στις 20 Ιανουαρίου και οι ΗΠΑ θα έχουν -ήδη- δύο νεκρούς και θα μένουν άλλοι εφτά μέχρι να φύγει το 2016. Οσα και τα θανάσιμα αμαρτήματα.

Πέρυσι, συνολικά 28 άτομα καταδικάστηκαν και εκτελέστηκαν μέσω του θεσμού της θανατικής ποινής. Είναι τα λιγότερα θύματα από το 1991 και μετά. Είναι αλήθεια πως τα τελευταία χρόνια παρατηρείται συνεχώς μείωση. Ωστόσο, αυτό δεν γίνεται λόγω της αλλαγής της τακτικής των ΗΠΑ σε αυτό το ζήτημα, όσο γιατί δεν υπάρχουν τα χρήματα! Το Οχάιο δεν έκανε καμία εκτέλεση καταδικασμένου σε θάνατο πέρυσι και έκανε, μόλις, μία το 2014 εξαιτίας έλλειψης κονδυλίων για προμήθειες χημικών για τις ενέσεις. Οι εκτελέσεις έχουν ματαιωθεί για το 2017. Ενα 2017, μέσα στο οποίο έχουν προγραμματιστεί 11 εκτελέσεις (δύο περισσότερες από φέτος, δηλαδή).

Τα πράγματα στην Αμερική αλλάζουν όσον αφορά τη θανατική ποινή. Αλλά αλλάζουν με αργούς ρυθμούς, σιγά-σιγά.  Κι η ημέρα που θα σταματήσει το κράτος να εκδικείται σκοτώνοντας κρατουμένους δεν είναι κοντά. Την ώρα που οι περισσότερες δυτικές δημοκρατίες αποδοκιμάζουν τέτοιες πρακτικές, οι ΗΠΑ εξακολουθούν να μένουν προσκολλημένες στη λογική του DNA τους. Είναι πρόβλημα όταν ένα τόσο προοδευτικό κράτος βρίσκεται στην ίδια μοίρα όχι με τη Γαλλία, την Ιταλία, την Αγγλία και τη Σουηδία, αλλά με το Ιράν και την Κίνα. Είναι πολλά που μπορείς να πεις για τη θανατική ποινή. Για το μάταιο του πράγματος, για την αναποτελεσματικότητά της, για το πόσο αντιβαίνει στις αρχές δικαίου και ανθρωπισμού. Είναι πολλά που μπορείς να πεις, αλλά είναι καλύτερα να αφήσεις δύο πράγματα να κάνουν αυτή τη δουλειά. Αυτό το κείμενο στο τεύχος του New Yorker που κυκλοφορεί την επόμενη εβδομάδα και που μιλά για το «προβληματικό» αποδεικτικό μέσο του αυτόπτη μάρτυρα και την ταινία «The Life of David Gale». Πάρτε μία γεύση, δείτε την, διαβάστε το κείμενο του Ντέιβιντ Φον Ντρελ στο Time και θα καταλάβετε…

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News