Στις 17 Σεπτεμβρίου λίγο περισσότεροι από 66.000 άνθρωποι έδωσαν στον Στέφανο Κασσελάκη ποσοστό κοντά στο 45% στον α’ γύρο των εσωκομματικών εκλογών του ΣΥΡΙΖΑ. Δύο μόλις μέρες πριν, από το επιτελείο της Εφης Αχτσιόγλου εκφραζόταν η βεβαιότητα ότι ο Κασσελάκης δεν αποτελεί κίνδυνο γιατί «υπάρχουν 30.000 άνθρωποι που θα ψηφίσουν εναντίον του» —αριθμός που υποτίθεται ότι ήταν απλησίαστος για τον εξ Αμερικής κομήτη. Η εξωφρενικά αποτυχημένη αυτή εκτίμηση, περισσότερο από τον ίδιο τον Κασσελάκη, υποτιμούσε τη διάθεση ενός κόσμου να ψηφίζει γενικά, όποτε του δίνεται η ευκαιρία. 

Από αυτή την υποεκτίμηση ήταν επόμενο να περάσουμε στην υπερεκτίμηση. Αρκετοί έσπευσαν έτσι να τον αποκαλέσουν «φαινόμενο». Υπερβολές. Είκοσι μέρες μετά την εκλογή του, γνωρίζουμε ότι η εμβέλεια του φαινομένου ήταν αρκετή για να διαρρήξει τον μηχανισμό ενός κόμματος με μηδαμινά οργανωτικά στεγανά, αλλά όχι για να κουνήσει έστω ελάχιστα τον συσχετισμό έξω από αυτόν. Το αποτέλεσμα του πρώτου γύρου των αυτοδιοικητικών εκλογών δεν έδειξε καμία τάση του εκλογικού σώματος να δώσει κάποια ώθηση στο κόμμα του Κασσελάκη. Στις Περιφέρειες, οι υποψήφιοι του ΣΥΡΙΖΑ συγκέντρωσαν μισό εκατομμύριο ψήφους και το ποσοστό του κόμματος, με αναγωγή, υπολογίζεται στο 12,5%. Κι αν γι’ αυτό μπορεί να βρεθούν μια σειρά από δικαιολογίες, ένα άλλο φαινόμενο είναι μάλλον αδιάψευστο κριτήριο: από τους υποψήφιους που βρίσκονται στον δεύτερο γύρο και απολαμβάνουν την υποστήριξη του ΣΥΡΙΖΑ, ούτε ένας δεν ήθελε τον Κασσελάκη στην πόλη ή στην Περιφέρειά του. Προφανώς θεώρησαν ότι είχαν να χάσουν και όχι να κερδίσουν σε κύρος από την παρουσία του.

Ετσι, με τη φενάκη του χαρισματικού ηγέτη να υποχωρεί, μόλις 20 μέρες μετά, και ενώ ετοιμάζεται να πάει στις ΗΠΑ για «να φέρει τα πράγματά του» (μια ακόμα επίδειξη του ιδιότυπου τρόπου με τον οποίον δείχνει ότι φιλοδοξεί να πολιτευτεί ο νέος πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ), το βάρος για τον κ. Κασσελάκη πέφτει εκ των πραγμάτων στο εσωτερικό μέτωπο, εκεί που το κόμμα μοιάζει να μετρά αντίστροφα για μια διάσπαση, το μέγεθος της οποίας μένει να φανεί. 

Η ανακοίνωση της σύνθεσης ων τομεαρχών του ΣΥΡΙΖΑ, φανέρωσε από τη μία πλευρά την απροθυμία του μέχρι πρότινος βασικού στελεχιακού δυναμικού να συμπορευθεί με τη νέα ηγεσία και αφετέρου την πενία που χαρακτηρίζει την εφεδρεία του κόμματος. Με κανέναν εκ των Νάσου Ηλιόπουλου, Αλέξη Χαρίτση, Σίας Αναγνωστοπούλου και φυσικά Δημήτρη Τζανακόπουλου –ο οποίος είναι αυτός που περισσότερο από όλους λειτουργεί ως «ξένο σώμα» στη νέα κατάσταση– και της Εφης Αχτσιόγλου να μη δείχνει διάθεση να συμμετάσχει στο σχήμα, η «σκιώδης» κυβέρνηση Κασσελάκη δεν έχει καθόλου εικόνα δυνητικής κυβέρνησης. Η αναφορά του νέου πρόεδρου από την άλλη που απειλεί με αποστρατεία όσους δεν τον βοηθήσουν, μοιάζει με απόπειρα να θέσει το χρονοδιάγραμμα της διάσπασης. Ολοι οι προαναφεθέντες έχουν απορρίψει κάθε πρόταση για να συμμετέχουν με θέσεις ευθύνης στον νέο ΣΥΡΙΖΑ.

Η ιδέα των νέων στελεχών που θα προέρχονται από χώρους εκτός του κόμματος, δεν είναι βέβαια μια πρωτοτυπία του Στέφανου Κασσελάκη. Την είχε εισάγει 20 χρόνια πριν στο ΠΑΣΟΚ ο Γιώργος Παπανδρέου, με αμφιλεγόμενα αποτελέσματα. Και βέβαια σε ένα κόμμα με πολύ μεγαλύτερες εφεδρείες, τόσο στο στελεχιακό του δυναμικό όσο και στη βάση του. 

Με τις ευρωεκλογές να διεξάγονται όπως όλα δείχνουν ξανά με σταυρό και όχι με λίστα, ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ είναι αναγκασμένος να βρει κάποια αναγνωρίσιμα ονόματα για να κατεβάσει στο ψηφοδέλτιο –ειδικά καθώς οι προσβάσεις του στη σημερινή ευρωομάδα είναι μηδαμινές. 

Στην πλευρά της αντιπολίτευσης, τα πράγματα είναι συγκεχυμένα. Η «Ομπρέλα», που σήκωσε το βάρος της εσωκομματικής διαμαρτυρίας τα τελευταία χρόνια, βρίσκεται αντιμέτωπη με την πραγματικότητα ότι δεν έχει στην πράξη άλλη επιλογή από το να φύγει. Αφενός γιατί όσο δεν το κάνει βλέπει τα μέλη της να αποχωρούν κατά μόνας από τον ΣΥΡΙΖΑ και αφετέρου, γιατί από πουθενά δεν προκύπτει ότι στον σχεδιασμό της νέας ηγεσίας θα έχει κάποιο ρόλο. Το προβλήματα για την «Ομπρέλα» ωστόσο δεν είναι λίγα: είναι ένας κορμός στελεχών αρκετά γερασμένος (η νεολαία του ΣΥΡΙΖΑ αναφέρεται απευθείας στην ομάδα των Αχτσιόγλου- Ηλιόπουλου κ.λπ.), αλλά και αρκετά φθαρμένων στη δημόσια παρουσία. Επίσης, σε αυτή τη φάση, δεν έχει παρά ελάχιστους βουλευτές, κάποιοι εκ των οποίων δεν αρνήθηκαν να αναλάβουν τομεάρχες –άρα, καμία δυνατότητα να συγκροτήσει Κοινοβουλευτική Ομάδα. 

Σε πρώτη φάση, η Ομπρέλα θα προσπαθήσει να συγκροτήσει μια Πλατφόρμα μέσω της οποίας  θα ανοίξει έναν διάλογο εντός και εκτός ΣΥΡΙΖΑ, με προφανή στόχο να ανακτήσει τις σχέσεις της με κόσμο που εγκατέλειψε σταδιακά τον ΣΥΡΙΖΑ μετά το 2015 και προέρχεται από όμορη με αυτήν ρεύματα.

Η ομάδα των Αχτσιόγλου – Ηλιόπουλου – Τζανακόπουλου – Χαρίτση, από την άλλη, δείχνει για την ώρα να μην έχει πάρει ξεκάθαρες αποφάσεις και να αναμένει, συνεχίζοντας τη λευκή απεργία. Η ιδέα που δείχνει να διαπερνά όλα τα στελέχη αυτής της τάσης –ανεξάρτητα από το πόσο κοντά ή πιο μακριά βρίσκονται από την αποχώρηση– είναι πως θα ήταν λάθος να υπάρξει διάσπαση με οργανωτικές αφορμές και ότι η όποια σύγκρουση πρέπει να δοθεί πολιτικά. Με διασφαλισμένες αρκετές θέσεις στη Βουλή, η ομάδα αυτή δεν διακατέχεται από το άγχος των ευρωεκλογών ως ορόσημο.

Το ίδιο δεν συμβαίνει με τους ευρωβουλευτές του κόμματος, όπου τουλάχιστον δύο εξ αυτών, καλούνται να αποφασίσουν αν θα κατέβουν με διαφορετικό ψηφοδέλτιο ή θα αποσυρθούν. Ο Πέτρος Κόκκαλης, ο οποίος πολιτικά συνομιλεί με το ευρωπαϊκό κόμμα των Πρασίνων, φαίνεται ότι δύσκολα θα επιλέξει την απόσυρση.

Το ενδεχόμενο να βρεθεί τον Μάιο απέναντι στον ΣΥΡΙΖΑ μια αντίπαλη λίστα αποτελούμενη από νυν και πρώην στελέχη του δεν είναι πάρα πολύ ευοίωνο για τον νέο πρόεδρο. Όσο και αν αυτός επιχειρεί να δείξει πυγμή και να επικυρώσει την εξουσία του, δεν πρέπει να λησμονούμε ότι παρέλαβε ένα κόμμα του 18%, ισχυριζόμενος ότι είναι αυτός που μπορεί να το ξανακάνει κυβερνητικό. Αν στελέχη γνωστά σε εθνικό επίπεδο παρουσιάσουν ένα εναλλακτικό σχήμα στις ευρωεκλογές, διατρέχει τον κίνδυνο να βρεθεί χωρίς αφήγημα, καθώς δεν θα ανταγωνίζεται πλέον τη Νέα Δημοκρατία, αλλά μικρότερα κόμματα. 

Καθώς ενημερώνεται για την ελληνική πραγματικότητα ο νέος πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ, θα πληροφορηθεί και αυτόν τον κίνδυνο. Για την ώρα τον διακρίνει μια υπερβολική αυτοπεποίθηση ότι μπορεί να τα καταφέρει όλα μόνος του. Κάποιοι όμως, βλέπουν ήδη μια απόπειρα προσέγγισης με κομμάτια του παλιού μηχανισμού. 

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News