Επαιξε στον Ολυμπιακό 14 χρόνια: από το 1948 έως το 1961. Ηταν αρκετά, ώστε το όνομά του να ταυτιστεί με τον αγαπημένο του σύλλογο για πάντα. Παραδεχόταν πως έζησε μια υπέροχη ζωή. «Πόσοι άνθρωποι έχουν την τύχη, να δουν τα παιδικά τους όνειρα να βγαίνουν αληθινά;». Δεν πλούτισε από το ποδόσφαιρο, όπως και κανείς άλλος παίκτης της εποχής του, αλλά δεν παραπονιόταν. Του έφτανε που υπήρξε μέλος εκείνης της «παρέας», η οποία κατέκτησε έξι τίτλους πρωταθλήματος στη σειρά (1954-1959), έγινε «Θρύλος» και εκπροσώπησε την Ελλάδα για πρώτη φορά στο Κύπελλο Πρωταθλητριών.

Ο Ηλίας Ρωσίδης «έφυγε», την Παρασκευή, με ένα μόνο παράπονο: ότι μετά το 2012 η κατάσταση της υγείας του δεν του επέτρεπε να παίζει μπάλα και να παρακολουθεί από κοντά τα παιχνίδια του Ολυμπιακού. Ακόμη κι αυτός ο «αιώνιος έφηβος», που συμμετείχε στους ετήσιους αγώνες Βραδυποριακού – Ταλαιπωριακού μέχρι τα 85 του, στο τέλος νικήθηκε από τον χρόνο.

Οσοι τον πρόλαβαν να αγωνίζεται, στον Ολυμπιακό ή στην Εθνική (1951-1960), θα τον θυμούνται για τη φοβερή του ταχύτητα και τη μαχητικότητά του. Το στιλ του παιχνιδιού του ήταν πρωτόγνωρο για ‘κείνα τα χρόνια, που οι αμυντικοί ήταν αμυντικοί, οι μέσοι, μέσοι και οι επιθετικοί, επιθετικοί. Ο Ρωσίδης άρχιζε τις επελάσεις του από το δεξί άκρο της άμυνας, γινόταν εξτρέμ, και πάλι πίσω. Ανεβοκατέβαινε ολόκληρη την πτέρυγα, από τη μια περιοχή ώς την άλλη, όπως κάνουν οι σύγχρονοι πλάγιοι αμυντικοί – ήταν ο πρώτος «φουλ-μπακ» των ελληνικών γηπέδων. Τα «τσεκούρια» της εποχής, ματαίως προσπαθούσαν να τον τρομάξουν. Ηταν ατρόμητος την ώρα του αγώνα. Μια από τις πιο χαρακτηριστικές του φωτογραφίες είναι αυτή που τον δείχνει να αγωνίζεται στον τελικό Κυπέλλου του 1961 (Ολυμπιακός – Πανιώνιος) με το κεφάλι μπανταρισμένο, αρνούμενος να εγκαταλείψει τη μάχη.

Γεννήθηκε το 1927 στο Νέο Φάληρο. Ηταν περίπου συνομήλικος του Ολυμπιακού (1925) και γείτονάς του. Γράφτηκε από μικρός στον σύλλογο, αλλά στον στίβο. Ετρεχε 100, 200, 400 και 800 μέτρα. Στην Κατοχή (1941) ο ζωέμπορος πατέρας του και όλη η οικογένεια Ρωσίδη μετακόμισαν στον Ορχομενό, για να επιβιώσουν. Εκεί, στις αλάνες, ο Ηλίας κλωτσούσε ένα αυτοσχέδιο τόπι και ονειρευόταν να γίνει ποδοσφαιριστής του Ολυμπιακού. Οταν επέστρεψαν στον Πειραιά, μετά την απελευθέρωση, πήγαινε στις προπονήσεις της ομάδας και τις παρακολουθούσε όρθιος, πίσω από το ένα τέρμα. Σε μια από αυτές, ο τερματοφύλακας Αριστείδης Λούβαρης τραυματίστηκε. Του ζήτησαν να πάρει τη θέση του κάτω από τα δοκάρια. Ο 18χρονος Ρωσίδης βρέθηκε να προπονείται με τους ήρωες της παιδικής του ηλικίας. Η καλή του νεράιδα, μόλις τον είχε αγγίξει με το μαγικό της ραβδί.

Η ταχύτητα του νεαρού Ρωσίδη εντυπωσίασε τον ιστορικό φροντιστή του Ολυμπιακού, Τάκη Κτένα, ο οποίος του έδωσε την ευκαιρία να αγωνιστεί, με ξένο δελτίο, σε ένα παιχνίδι με τον Ατρόμητο Πειραιώς. Επειτα από δύο χρόνια στη Β’ ομάδα, πρώτα ως χαφ και στη συνέχεια ως πλάγιος μπακ, έκανε το επίσημο ντεμπούτο του σε ματς Κυπέλλου με αντίπαλο τον Φωστήρα. Το ημερολόγιο έγραφε 25 Ιουνίου 1948. Εκτοτε, μέχρι το 1961, ήταν παρών σε κάθε μεγάλη στιγμή του Ολυμπιακού. Αναντικατάστατο στέλεχος και αργότερα αρχηγός του. Βασικός και στις 13 Σεπτεμβρίου 1959, όταν ο «Θρύλος» έγινε η πρώτη ελληνική ομάδα που αγωνίστηκε στο Κύπελλο Πρωταθλητριών, υποδεχόμενος τη Μίλαν στο «Καραϊσκάκη».

Οι οπαδοί τον λάτρεψαν. Αλλά και εκείνος, τον σύλλογο. Τόσο, ώστε να ασχολείται ακόμη και με τις εμφανίσεις της ομάδας! Πολύ συχνά μετά τις προπονήσεις συζητούσαν, με τον φροντιστή της ομάδας (τον Κτένα), για το πώς οι φανέλες του Ολυμπιακού θα μπορούσαν να διατηρούνται καινούργιες και πεντακάθαρες. Ο πρωταθλητής, έλεγε, πρέπει να είναι πρωταθλητής σε όλα του. Τον περασμένο Δεκέμβριο (2018) ο Θεολόγος Μιχαηλίδης αφηγήθηκε στο biancorossi1925.blogspot.com μια άγνωστη, απίθανη ιστορία με πρωταγωνιστή τον Ρωσίδη.

«Τον Μάρτη του 1955, ο Ηλίας βρέθηκε στην Ισπανία με την Εθνική. Εκεί είδε τις ερυθρόλευκες φανέλες της Αθλέτικ Μπιλμπάο. Του άρεσαν γιατί ήταν αρίστης ποιότητας, πολύ καλύτερης από των αντίστοιχων ερυθρόλευκων του Ολυμπιακού. Σκέφτηκε λοιπόν να αγοράσει φανέλες της Αθλέτικ για τους συμπαίκτες του στον Ολυμπιακό. Το γεγονός ότι οι φανέλες των Βάσκων τότε δεν είχαν σήμα, τον βόλευε ακόμη πιο πολύ.

Έτσι και έκανε. Αγόρασε φανέλες, τις έβαλε στις βαλίτσες του και τις έφερε στον Πειραιά… Χρησιμοποιήθηκαν πολύ από τους παίκτες του Ολυμπιακού, ενώ χρησίμεψαν και ως πρότυπο για άλλες εμφανίσεις που ακολούθησαν. Την τρέλα του Ρωσίδη με τις εμφανίσεις την είχε καλλιεργήσει και ενισχύσει η αδελφή του, που ήταν μοδίστρα. Μαζί πήγαιναν στην οδό Αιόλου, στην Αθήνα, για να ψωνίσουν τα καλύτερα κόκκινα και λευκά υφάσματα, τα οποία στη συνέχεια θα κόβονταν σε λωρίδες, που θα τοποθετούνταν η μία δίπλα στην άλλη, για να ραφτούν οι φανέλες της ομάδας».

Στην Εθνική ο Ρωσίδης συμπλήρωσε 29 συμμετοχές. Επί μια δεκαετία (1951-1960) ήταν αναντικατάστατος στο δεξί άκρο της άμυνας. Το 1961 αποσύρθηκε από τη δράση, όμως μέχρι τα 85 του δεν απουσίασε ούτε σε ένα από τα επετειακά παιχνίδια των βετεράνων του Ολυμπιακού με τους παλαίμαχους της Προοδευτικής, που διεξάγονται κάθε χρόνο τη Μεγάλη Παρασκευή. Το 2004 ήταν ένας από τους λαμπαδηδρόμους των Ολυμπιακών Αγώνων της Αθήνας.

Ο μεγάλος του γιος είναι πιλότος. Ο μικρός, ο Θανάσης, ακολούθησε τα χνάρια του πατέρα του. Δεν είχε την ίδια επιτυχία ως ποδοσφαιριστής, όμως έγινε γυμναστής – προπονητής στην Κ20 του Ολυμπιακού.

Πριν από μερικούς μήνες, ίσως στην τελευταία του δημόσια εμφάνιση, ο Ρωσίδης είχε τιμηθεί για την τεράστια προσφορά του στο σύλλογο. Οταν παρέλαβε το βραβείο του, η συγκίνηση δεν του επέτρεψε να πει πολλά. Μόνο δύο λέξεις: «Ευχαριστώ… Ολυμπιακός…».

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News