Στο Αϊντχόφεν η Εθνική μας αντιστάθηκε για μόλις 17 λεπτά. Μετά το 1-0 παραδόθηκε άνευ όρων στους Ολλανδούς (στο 39’ το σκορ ήταν, ήδη, 3-0), οι οποίοι θα μπορούσαν να μας υποχρεώσουν σε μια ήττα ιστορικών διαστάσεων. Ευτυχώς, δεν επεδίωξαν να μας διασύρουν. Αυτό που ήθελαν, το πήραν και, μάλιστα, με ανέλπιστη ευκολία.

Την προηγούμενη φορά που η Εθνική δέχθηκε τρία γκολ ήταν Ιούνιος του 2019. Επί των ημερών του Γκουστάβο Πογιέτ δεν είχε σηκώσει λευκή σημαία ποτέ ξανά, όμως χθες (Πέμπτη) «έπεσε» σχεδόν αμαχητί. Περισσότερο από το αποτέλεσμα, ενόχλησε η απογοητευτική της εικόνα. Στο «Φίλιπς Στάντιον» ήταν η χειρότερη των τελευταίων ετών – θύμισε εποχές που ελπίζαμε ότι είχαν παρέλθει ανεπιστρεπτί.

Τι έφταιξε; Κάποιες σημαντικές απουσίες στην άμυνα: του Μπάλντοκ και του Μαυροπάνου. Το γεγονός ότι αρκετοί από τους διεθνείς μας, όπως ο Τσιμίκας, δεν βρίσκονται σε καλή αγωνιστική κατάσταση. Το ότι η Ολλανδία, έπειτα από μια περίοδο μεγάλων αποτυχιών, ξαφνικά σοβαρεύτηκε. Επαιξε αποφασισμένη να βάλει τέλος σε αυτόν τον κατήφορο. Αλλά και το υπερβολικά αισιόδοξο πλάνο του Πογιέτ, ο οποίος, παρασυρμένος από την πολύ καλή εμφάνιση της Εθνικής στο ματς εναντίον της Γαλλίας, διέταξε τους παίκτες του να πιέσουν τους αντιπάλους τους ψηλά στο γήπεδο, επιμένοντας στο σχέδιό του και μετά το 1-0. Οι «Οράνιε» βρήκαν ελεύθερους χώρους στην ελληνική άμυνα, και… έκαναν πάρτι.

Πιθανότατα η Εθνική μας θα είχε την ίδια κακή τύχη στο χθεσινό παιχνίδι, ακόμη κι αν ήταν παρόντες εκείνοι που ο 55χρονος ουρουγουανός τεχνικός είχε αφήσει εκτός αποστολής: ο Φορτούνης, ο Κωνσταντέλιας, ο Αλεξανδρόπουλος, ο Δουβίκας… Αλλά αυτή η ταπεινωτική ήττα έδωσε στους επικριτές του Πογιέτ την ευκαιρία που έψαχναν για να τον λιθοβολήσουν. Κάποιοι, μάλιστα, τη χάρηκαν (την ήττα) – και δεν το κρύβουν.

Να, λοιπόν, κάτι που δεν αλλάζει με τίποτα: ο τρόπος με τον οποίο αντιμετωπίζουμε την Εθνική μας. Επειτα από μια καταστροφική δεκαετία βρήκαμε, επιτέλους, έναν ομοσπονδιακό τεχνικό που μας έδωσε ελπίδα. Με τον Πογιέτ η ομάδα μπήκε σε τάξη, απέκτησε αγωνιστική ταυτότητα, εξασφάλισε μια θέση στα πλέι-οφ του Nations League, που οδηγούν στα τελικά του Euro, νίκησε στα δυο πρώτα της ματς στον προκριματικό όμιλο, και έδωσε ηρωική μάχη με τη Γαλλία στο Παρίσι, αν και έπαιζε με δέκα παίκτες για πάνω από μισή ώρα. Οταν, όμως, οι επιλογές του δυσαρέστησαν κάποιους συλλόγους (άρα και οπαδούς, και media), άρχισε… το ξήλωμα. Παραμονές, μάλιστα, ενός κρίσιμου αγώνα.

Ο Πογιέτ γνώριζε πολύ καλά τι τον περίμενε, αν η Εθνική δεν τα κατάφερνε στην Ολλανδία. Ωστόσο, είναι αποφασισμένος… να ζήσει ή να πεθάνει με τις ιδέες του. Δεν διαλέγει τους καλύτερους, αλλά εκείνους που (πιστεύει ότι) ταιριάζουν περισσότερο στο αγωνιστικό του πλάνο. «Κοιτάμε το σύνολο, πρώτα η ομάδα», απάντησε προ ημερών στους επικριτές του. Μοιάζει, σε αυτό, με τον Οτο Ρεχάγκελ, ο οποίος πριν από δυο δεκαετίες είχε αφήσει εκτός Εθνικής παίκτες όπως ο Γεωργάτος, ο Ζήκος και ο Στολτίδης. Αν δεν είχε ακολουθήσει το έπος της Πορτογαλίας, οι μέρες του Γερμανού στην Ελλάδα θα ήταν μετρημένες.

Πριν από τον Ρεχάγκελ, οι ομοσπονδιακοί μας τεχνικοί εφάρμοζαν στις κλήσεις τους μια γελοία ποσόστωση, αναλόγως με το status κάθε συλλόγου, ώστε να είναι όλοι ευχαριστημένοι. Καλούσαν πέντε παίκτες από τον Παναθηναϊκό, πέντε από τον Ολυμπιακό, τέσσερις από την ΑΕΚ, τρεις από τον ΠΑΟΚ, κλπ. Το πιο σημαντικό τους μέλημα ήταν να κρατούν τις ισορροπίες. Οι δημόσιες σχέσεις. Ο Πογιέτ έχει τη γενναιότητα να παίρνει τις αποφάσεις του, σωστές ή λανθασμένες, μακριά από τη μικροπολιτική των παραγόντων.

Η Γαλλία έχει, ήδη, εξασφαλίσει την πρόκριση στο Euro 2024. Για να προσπεράσουμε τους Ολλανδούς θα πρέπει, είτε να συγκεντρώσουμε περισσότερους βαθμούς από εκείνους στα ματς που απομένουν, είτε να τους νικήσουμε στην Αθήνα με σκορ μεγαλύτερο του 3-0. Αλλά το γνωρίζαμε εξ αρχής: η ρεαλιστική μας ευκαιρία για να δώσουμε το «παρών» στα γήπεδα της Γερμανίας είναι τα πλέι-οφ του Nations League. Τότε, τον προσεχή Μάρτιο, θα κριθεί και η δουλειά του Πογιέτ.

Ολες οι μεγάλες επιτυχίες της Εθνικής μας, το 2004, το 2008, το 2010, το 2012 και το 2014, έχουν έναν κοινό παρονομαστή: προπονητές και παίκτες κλείδωσαν έξω από τα αποδυτήρια την οπαδική γκρίνια, που θα μπορούσε να χαλάσει το κλίμα στην ομάδα, και αφοσιώθηκαν στον στόχο τους. Το ίδιο πρέπει να κάνουν και οι σημερινοί.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News