Οι ευκαιρίες χάνονταν, η μία πίσω από την άλλη, η ώρα περνούσε, και η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ έδειχνε έτοιμη να υποταχθεί στην κακή μοίρα όλων των αγγλικών συλλόγων -και τη δική της- όταν παίζουν με ισπανικούς. Τις τελευταίες έξι φορές που οι «Κόκκινοι Διάβολοι» αντιμετώπισαν ομάδα από την Ιβηρική, σε φάση νοκ-άουτ στις ευρωπαϊκές διοργανώσεις, δεν χαμογέλασαν ούτε μία. Μακριά από το Νησί, η ήττα τους ήταν (περίπου) δεδομένη. Μέχρι τα μεσάνυχτα μετρούσαν μόλις δύο νίκες σε 22 παιχνίδια τους στην Ισπανία.

Η τρίτη (νίκη) ήρθε, αργά το βράδυ της Πέμπτης, χάρη σε μια απίθανη εκτέλεση φάουλ του Μάρκους Ράσφορντ, την οποία τα βρετανικά ΜΜΕ παρομοιάζουν με το τελευταίο γκολ που είχε σημειώσει με αυτόν τον τρόπο -με εκτέλεση φάουλ, δηλαδή- ο… μετρ του είδους Ντέιβιντ Μπέκαμ, το 2003. Ηταν το 67ο λεπτό του αγώνα στο «Μπαλαΐδος», όταν ο 19χρονος φορ έκανε το «θαύμα» του, πετυχαίνοντας το πρώτο του γκολ εκτός περιοχής με τη φανέλα της Γιουνάιτεντ.

Marcus Rashford’s free-kick goal against Celta Vigo ! #MUFC #GGMU

pic.twitter.com/YvM3OEnXdp

— Sid Razali ฏ๎๎๎๎๎๎๎ (@sidchan) May 5, 2017

Με άμυνα «α λα Μουρίνιο» στη συνέχεια του ματς, η Γιουνάιτεντ όχι μόνο δεν κινδύνευσε σοβαρά να ισοφαριστεί από τη Θέλτα, αλλά και λίγο έλειψε να πετύχει δεύτερο τέρμα. Κάπως έτσι πανηγύρισε την πρώτη της νίκη επί ισπανικής ομάδας σε νοκ-αουτ ευρωπαϊκό αγώνα μετά το 2008 (τότε είχε νικήσει την Μπαρτσελόνα στον δρόμο για την κατάκτηση του Champions League) και έκανε ένα τεράστιο βήμα προς τον τελικό του Europa League που θα φιλοξενηθεί στη Στοκχόλμη.

Το γκολ του θαυματουργού πιτσιρικά έδωσε στον Ζοσέ Μουρίνιο τη μεγαλύτερη χαρά από την ημέρα που πάτησε το πόδι του στο Μάντσεστερ. Γι’ αυτό και το πανηγύρισε «σαν τρελός». Ο πορτογάλος προπονητής γνωρίζει καλύτερα από τον καθέναν, τι μπορεί να σημαίνει αυτό το αποτέλεσμα. Πρώτον, την επιστροφή της Γιουνάιτεντ σε έναν ευρωπαϊκό τελικό -τον έβδομο στην ιστορία της- έπειτα από έξι χρόνια. Δεύτερον, την κατάκτηση του πέμπτου της τροπαίου στην Ευρώπη, και μάλιστα του μοναδικού που λείπει από τη βιτρίνα της. Εχει πάρει τρία Πρωταθλητριών κι ένα Κυπελλούχων, ένα Σούπερ Καπ Ευρώπης και ένα Διηπειρωτικό – Παγκόσμιο Κύπελλο Συλλόγων, όμως δεν έτυχε ποτέ να σηκώσει το Europa League ή, παλαιότερα, το Κύπελλο UEFA. Εάν το κατακτήσει κι αυτό, η Γιουνάιτεντ θα μπει στο ολιγομελές κλαμπ των συλλόγων (Μπάγερν, Γιουβέντους, Μπαρτσελόνα, Αγιαξ κ.ά) που έχουν όλα τα «ασημικά» στη συλλογή τους, κάτι που δεν έχουν κατορθώσει μεγέθη όπως η Ρεάλ, η Μίλαν, η Λίβερπουλ και η Τσέλσι.

Το τρίτο που μπορεί να σημαίνει αυτή η νίκη για τον Μουρίνιο, είναι -ίσως- το κυριότερο: την έξοδο της Γιουνάιτεντ στο προσεχές Champions League, ακόμα κι αν δεν καταφέρει να τερματίσει στην πρώτη «τετράδα» της Premier League, αφού η κάτοχος του Europa προκρίνεται, αυτομάτως, στο κορυφαίο ευρωπαϊκό τουρνουά της επόμενης σεζόν. Είναι η «πίσω πόρτα» που ο «Special One» είχε από την αρχή στο μυαλό του, γι’ αυτό και δεν αδιαφόρησε για την ευρωπαϊκή πορεία της ομάδας του, αντιθέτως με ό,τι συνηθίζουν να κάνουν πολλοί συνάδελφοί του στην Αγγλία. Ετσι το σκέφτηκε πέρυσι και ο Γιούργκεν Κλοπ. Εάν η Λίβερπουλ δεν είχε καταρρεύσει στο δεύτερο ημίχρονο του τελικού της Βασιλείας, απέναντι στη Σεβίλλη, εφέτος θα έπαιζε στο Champions League, απολαμβάνοντας τη δόξα και τα εκατομμύριά του.

Για τον Μουρίνιο, από τη στιγμή που έχασε κάθε ελπίδα για τον τίτλο στην Αγγλία, αυτός ήταν ο νούμερο ένα στόχος. Θα είναι ένα οδυνηρό χαστούκι για το υπερτροφικό «εγώ» του, εάν η πιο ακριβή ομάδα που εμφανίστηκε ποτέ -η δική του έκδοση της Γιουνάιτεντ- υποχρεωθεί να παρακολουθήσει το επόμενο Champions League από την τηλεόραση. Ταυτοχρόνως, θα είναι ένα μεγάλο οικονομικό πλήγμα για τον ιστορικό σύλλογο. Ο Πορτογάλος έχει βελτιώσει εντυπωσιακά την ομάδα που παρέλαβε πριν από έντεκα μήνες, η Γιουνάιτεντ δεν παίζει, πλέον, εκείνο το αποκρουστικό ποδόσφαιρο που παρουσίαζε επί βαν Χάαλ, και σε 34 αγώνες μετράει μόνον τρεις ήττες (στους 25 τελευταίους, καμία), λιγότερες και από την πρωτοπόρο Τσέλσι. Αλλά το ξέρει και ο ίδιος, πως αυτά δεν αρκούν για να θεωρηθεί επιτυχημένη η πρώτη του χρονιά στο «Ολντ Τράφορντ».

Οι αριθμοί λένε ότι μία ομάδα της Premier, για να είναι βέβαιη πως θα τερματίσει στην πρώτη τετράδα (η τέταρτη θέση οδηγεί στους προκριματικούς του Champions League), θα πρέπει να έχει πετύχει τουλάχιστον 22 νίκες μέσα στη σεζόν. Συνήθως τα καταφέρνει και με 21 νίκες. Αυτό είναι, στατιστικά, το όριο ασφαλείας. Αυτή την ώρα, η Γιουνάιτεντ είναι πέμπτη στη βαθμολογία, πληρώνοντας ακριβά τις υπερβολικά πολλές (14) ισοπαλίες που έχει φέρει. Μετράει 17 νίκες σε 34 αγώνες, και χρειάζεται τέσσερις ακόμα για να φτάσει τις 21. Αλλά, τέσσερις είναι και οι αγώνες που της απομένουν. Ακόμα κι αν τα υπολογίσουμε με το πιο ευνοϊκό σενάριο, τους 73-74 βαθμούς, πρέπει να μαζέψει άλλους 8-9 σε τέσσερα παιχνίδια. Εφικτό, αλλά όχι εγγυημένο.

Κανείς δεν φανταζόταν τον περασμένο Αύγουστο πως, όταν θα έφτανε η Ανοιξη, οι πανάκριβες ομάδες των δύο κορυφαίων τεχνικών της εποχής μας, του Γκουαρντιόλα και του Μουρίνιο, δεν θα πάλευαν για τον τίτλο αλλά για τη συμμετοχή τους στο επόμενο Champions League. Μαζί με τη Λίβερπουλ, την Αρσεναλ και -γιατί όχι;- την Εβερτον. Ο Μουρίνιο έζησε χθες την πιο ευτυχισμένη βραδιά του ως προπονητής της Γιουνάιτεντ επειδή βρήκε, στην Ισπανία, το κλειδί της «πίσω πόρτας». Μια έξοδο κινδύνου που ο άσπονδος εχθρός του, ο Πεπ Γκουαρντιόλα, δεν μπορεί να χρησιμοποιήσει.

Στο μυαλό του θα έχει, ήδη, στήσει το σκηνικό του θριάμβου του. Τη νύχτα θα ονειρεύτηκε τον Πεπ να έχει μείνει εκτός Champions League (έχοντας ξοδέψει το περασμένο καλοκαίρι 200 εκατομμύρια λίρες για μετεγγραφές – και ενώ ο προκάτοχός του, ο Πελεγκρίνι, είχε φέρει ένα Πρωτάθλημα, δύο Λιγκ Καπ και μία πρόκριση στα ημιτελικά του Champions League), και τον εαυτό του να έχει κατακτήσει έναν ευρωπαϊκό τίτλο που θα σηματοδοτεί την επιστροφή της Γιουνάιτεντ στις μεγάλες της δόξες. Ο,τι πρέπει για το βιογραφικό του, αυτή την εποχή που η «μετοχή» του δεν βρίσκεται στα πάνω της.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News