Ο Νικ Κύργιος είχε, ήδη, εξασφαλίσει μια θέση στον τελικό του Γουίμπλεντον, γράφοντας μια πολύ ενδιαφέρουσα ιστορία: είναι ο παίκτης με το χαμηλότερο ranking (Νο.40) που καταφέρνει να φτάσει στο τελευταίο ματς του διάσημου τουρνουά, εδώ και (σχεδόν) μια 20ετία. Ο προηγούμενος ήταν ο Μαρκ Φιλιππούσης, το 2003 (Νο.48).

Ο Κάμερον Νόρι έπαιζε, σε λίγες ώρες, ημιτελικό με τον Νόβακ Τζόκοβιτς, και στο πρόσωπό του οι Βρετανοί έβλεπαν -επιτέλους- ένα «δικό τους παιδί» να πλησιάζει στον τελικό, για πρώτη φορά μετά το 2016 και τον Αντι Μάρεϊ.

Ο «Νόλε», που έχει κατακτήσει τον τίτλο στα τρία τελευταία Γουίμπλεντον, είχε βάλει πλώρη για τον τέταρτο διαδοχικό του θρίαμβο στο Λονδίνο και το 21ο γκραν-σλαμ τρόπαιο της καριέρας του.

Κι όμως, σήμερα (Παρασκευή) το πρωί, όλος ο κόσμος του τένις συζητούσε για έναν απόντα: τον «βιονικό» Ράφα Ναδάλ. Και για το εμπνευσμένο πρωτοσέλιδο της Marca, που χρησιμοποίησε ένα υποδεκάμετρο για να αναδείξει την αυταπάρνηση και το μέγεθος του αθλητή. Στο άρθρο της με τίτλο «7 χιλιοστά, η μεγαλύτερη θλάση στον ισπανικό αθλητισμό», η εφημερίδα της Μαδρίτης εξιστορεί τον νέο του άθλο: τη συγκινητική του προσπάθεια να μην εγκαταλείψει τη «μάχη» του Γουίμπλεντον παρά τον σοβαρό τραυματισμό του στους κοιλιακούς, που θα τον υποχρεώσει να μείνει για (περίπου) τρεις εβδομάδες εκτός δράσης.

Μετά τα όσα κωμικοτραγικά διαδραματίστηκαν στην αναμέτρηση του Κύργιου με τον Τσιτσιπά, ο Ναδάλ θαρρείς πως ανέλαβε να αποκαταστήσει στα μάτια μας το μεγαλείο του αθλητισμού. Ο,τι κι αν συμβεί στον κυριακάτικο τελικό, όποιος κι αν θριαμβεύσει, οι εικόνες από το εφετινό Γουίμπλεντον που θα μείνουν στη μνήμη, είναι αυτές που μας χάρισε ο υπέροχος ισπανός τενίστας στην αναμέτρησή του με τον Τέιλορ Φριτζ. Με τον πατέρα του, τον γιατρό του και τους υπόλοιπους που βρίσκονταν στο box του να τον προτρέπουν με νοήματα να παρατήσει το ματς, κι εκείνον να τους αγνοεί, να αψηφά τον έντονο πόνο που ένιωθε στην κοιλιά από τα μέσα του πρώτου σετ (έπαιζε με ένεση), και να «σφίγγει τα δόντια» για να ολοκληρώσει την αποστολή του.

Είναι αρκετοί οι τενίστες που θα μπορούσαν να νικήσουν τον 24χρονο Αμερικανό, ο οποίος έκανε εξαιρετικό παιχνίδι. Αλλά όχι με τέτοιον τραυματισμό, στα 36 τους, χωρίς κανονική προπόνηση την τελευταία εβδομάδα, και στο τάι-μπρέικ του πέμπτου σετ, έπειτα από έναν εξοντωτικό αγώνα που κράτησε 4 ώρες και 25 λεπτά. Αυτά, μόνο ο Ναδάλ τα μπορεί. Με αυτή την αδάμαστη θέλησή του, που όσες φορές κι αν την έχουμε θαυμάσει, δεν παύει να μας εκπλήσσει. Την επόμενη μέρα εμφανίστηκε στην προπόνηση για να δοκιμάσει τις αντοχές του. Ηθελε, «σώνει και καλά», να παίξει και στον ημιτελικό, με τον Κύργιο. Αλλά, όπως αποκάλυψε η Marca, διαπίστωσε ότι πονούσε, ακόμη και στα χαλαρά forehand και backhand. Στο μεταξύ, είχαν βγει και τα αποτελέσματα των ιατρικών εξετάσεων, που έδειχναν μεγάλη ζημιά. Ακόμη και αυτός ο «υπεράνθρωπος» έχει τα όριά του.

Στις αρχές του 2022, στο Αυστραλιανό Οπεν, ήταν αμφίβολο αν θα μπορούσε να αγωνιστεί. Πήγε στη Μελβούρνη, όπου όλοι τον είχαν «ξεγραμμένο», και το σήκωσε. Λίγους μήνες αργότερα, η συμμετοχή του στο Ρολάν Γκαρός κρίθηκε την τελευταία στιγμή. Οι «μπουκ» τον έδιναν τρίτο, ή τέταρτο, φαβορί. Πήγε στο Παρίσι, και το σήκωσε. Εφυγε από εκεί με πατερίτσες, αλλά στο Γουίμπλεντον ήταν, και πάλι, παρών. Κι έφτασε δυο βήματα μακριά από το 23ο του γκραν-σλαμ τρόπαιο. Δεν θα το σηκώσει, όμως ο μύθος του γιγαντώθηκε. Γιατί αυτό που του έχει εξασφαλίσει μια ξεχωριστή θέση στην ιστορία των σπορ, όλων των σπορ, δεν είναι το αξιοζήλευτο παλμαρέ των τίτλων του. Είναι η αντοχή του. Η μαχητικότητα. Η λατρεία του για το τένις, ακόμη και τώρα, στο λυκόφως της καριέρας του. Οι υπερβάσεις του. Η ικανότητά του να μας προσφέρει συγκινήσεις, που λίγοι αθλητές μπορούν να μας χαρίσουν.

Είναι αναρίθμητα τα «θαύματα» του Ισπανού στα κορτ – κι όχι μόνο στο χώμα. Τα ματς που κέρδισε, ή έχασε, λαβωμένος. Οι ανατροπές που πέτυχε, όταν βρέθηκε «με την πλάτη στον τοίχο». Διόλου τυχαία, κανένας άλλος τενίστας δεν έχει πρωταγωνιστήσει σε τόσους «μαραθώνιους», δηλαδή σε αγώνες που διήρκεσαν πάνω από τέσσερις ή πέντε ώρες. Και κανείς δεν έχει βγει από αυτούς νικητής, περισσότερες φορές από όσες ο Ναδάλ. Μόνο τέσσερις αντίπαλοί του τον έχουν κερδίσει, όλα αυτά τα χρόνια, σε παιχνίδια που η κούραση σβήνει τις δεξιότητες του παίκτη, και πρέπει να «μιλήσει» η ψυχή.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News