Πέρα από τις απειλές που εξαπέλυσε εκ νέου το Κρεμλίνο και την περαιτέρω κλιμάκωση του πολέμου, «ένα λεπτότατο νήμα ελπίδας που ενώνει τη Μόσχα με το Κίεβο άρχισε πρόσφατα να ξετυλίγεται», γράφει σε ανταπόκρισή του από τις Βρυξέλλες ο Κλάουντιο Τίτο της La Repubblica. Σε τι, όμως, αναφέρεται ακριβώς ο ιταλός δημοσιογράφος;

Σε έναν «δίαυλο επικοινωνίας που ανοίγει κατά διαστήματα μεταξύ ρώσων και ουκρανών ανώτερων αξιωματικών. Στρατηγοί πολλών αστέρων που μπορούν να αποπειραθούν να βρουν ένα σημείο επαφής γιατί τους ενώνει κάτι ανεξίτηλο: ένα κοινό παρελθόν», στην Στρατιωτική Ακαδημία του Γενικού Επιτελείου του Κόκκινου Στρατού.

Αρκετοί ρώσοι και ουκρανοί φοίτησαν μαζί στη σχολή και αυτή η κοινή εμπειρία δεν έχει ξεχαστεί. Σε ορισμένες περιπτώσεις προέκυψαν και φιλίες με αποτέλεσμα «αυτές οι αναμνήσεις να αποτελούν, τώρα, το κλειδί για να ανοίξει και να παραμείνει ανοιχτό ένα κανάλι για τη μετάδοση μηνυμάτων. Από τη Μόσχα στην Ουάσιγκτον μέσω Κιέβου. Γιατί αυτή η ανταλλαγή, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, φτάνει μέχρι τα ανώτατα κλιμάκια της ρωσικής ηγεσίας και του αμερικανικού στρατού», εξηγεί ο Τίτο.

Ο ιταλός ανταποκριτής στην έδρα της ΕΕ και της Βορειοατλαντικής Συμμαχίας επισημαίνει στο ρεπορτάζ του πως μέχρι και ΝΑΤΟϊκοί αξιωματούχοι έχουν αρχίσει να εκτιμούν τις δυνατότητες συνεργασίας που θα μπορούσε να προσφέρει αυτό το «κανάλι». Προφανώς δεν είναι ένας «επίσημος» δίαυλος «αλλά μπορεί να αποδειχθεί χρήσιμος για τη λήψη μηνυμάτων ή την επίλυση ζητημάτων που δεν σχετίζονται με τον πόλεμο».

Ενα τέτοιο ζήτημα είναι οι εκατοντάδες εκατομμύρια τόνοι σιταριού που είναι αποκλεισμένοι στο λιμάνι της Οδησσού. Μόνον εάν καταφέρουν να έρθουν σε συνεννόηση οι ανώτατοι αξιωματικοί των δύο στρατών, θα μπορούσαν να καθοριστούν οι προϋποθέσεις για τη εξαγωγή των σιτηρών, «δια θαλάσσης ή σιδηροδρομικώς» από την Οδησσό, εξηγεί ο Τίτο, κάνοντας λόγο «σκόπιμη εκεχειρία» με αποκλειστικό στόχο στην προκειμένη περίπτωση τη σωτηρία του σιταριού και τη αποτροπή μιας παγκόσμιας επισιτιστικής κρίσης.

Η σημασία αυτής της «γραμμής επικοινωνίας» αυξάνεται, λαμβάνοντας υπόψη πως η κατάσταση στην Ουκρανία σύμφωνα με όλες τις αναφορές της Βορειοατλαντικής Συμμαχίας είναι στάσιμη. Οι δύο στρατοί κερδίζουν και χάνουν συγχρόνως και αυτό συνεπάγεται πόλεμο διαρκείας στο πλαίσιο του οποίου όχι μόνο θα αυξηθούν οι απώλειες μεταξύ αμάχων (κίνδυνος που αφορά και τους ρωσόφωνους του Ντονμπάς, επισημαίνει ο ιταλός δημοσιογράφος) αλλά και οι πιθανότητες μοιραίου ατυχήματος και επέκτασης του πολέμου.