Λέμε πολύ συχνά, ότι στο άκουσμα και στη θέα τόσων αποτρόπαιων ειδήσεων που μας κατακλύζουν καθημερινά, κινδυνεύουμε να πάθουμε ανοσία. Να ακούμε και να βλέπουμε, χωρίς να μπορούμε ούτε να αντιδράσουμε, ούτε να αισθανθούμε κάτι. Η ιστορία που ακολουθεί, αποδεικνύει ότι ο πιο σίγουρος τρόπος για να ξαναβρείς τη χαμένη ανθρωπιά και ευαισθησία σου, είναι να μην μείνεις στην είδηση «μιας ακόμη τραγωδίας», αλλά να εστιάσεις στις λεπτομέρειές της.

Πόσο συχνά για παράδειγμα, ακούμε, για πρόσφυγες που έχασαν τη ζωή τους στη θάλασσα σε μία απέλπιδα προσπάθεια να συναντήσουν ένα καλύτερο μέλλον στην Ευρώπη; Τόσο συχνά που μηχανικά πλέον, σχεδόν κλείνουμε τα αυτιά μας, για να μην ποτίσει κι αυτή η δυστυχία τη δική μας καθημερινότητα. Αν όμως μαθαίναμε τι έκρυβε στην τσέπη του τζιν του ένα δεκατετράχρονο αγόρι από το Μάλι που πνίγηκε στα ανοιχτά της Μεσογείου το 2015, προσπαθώντας, μαζί με δεκάδες άλλους πρόσφυγες να βρει μία σωτήρια στεριά;

Ποιο θα μπορούσε να είναι το πιο πολύτιμο, από όλα τα υπάρχοντα ενός μικρού αγοριού, που αποφάσισε να το πάρει μαζί του σε εκείνο το μοιραίο ταξίδι;

Η ιταλίδα ιατροδικαστής Κριστίνα Κατανέο έγραψε ένα συγκλονιστικό βιβλίο, με τίτλο «Ναυαγοί χωρίς πρόσωπο». Σε αυτό, εξιστορεί το δύσκολο έργο που έχει αναλάβει στο ιατροδικαστικό εργαστήριο Labanof, να ταυτοποιεί εκατοντάδες πτώματα προσφύγων, οι οποίοι έχασαν τη ζωή τους στη θάλασσα, προσπαθώντας να επιπλεύσουν προς μία καλύτερη ζωή, με πιο ανθρώπινες συνθήκες από εκείνες που άφησαν πίσω.

Βασισμένη σε πορίσματα από τις 3 Οκτωβρίου 2013 ως τις 18 Απριλίου 2015, η Κατανέο καταγράφει τις ανατριχιαστικές εμπειρίες της, καθώς προσπαθεί να δώσει όνομα στα ανώνυμα πτώματα, να προσδιορίσει την ηλικία και την καταγωγή τους. Αλλά σε μερικές περιπτώσεις, ακόμη και να αποκωδικοποιήσει τα όνειρά τους.

Το δεκατετράχρονο αγόρι από το Μάλι της Αφρικής, είχε ένα κομμάτι χαρτί με τετραγωνάκια διπλωμένο μέσα στην τσέπη του τζιν του. «Προσπάθησα να το ξεδιπλώσω χωρίς να το καταστρέψω, το νερό της θάλασσας είχε ήδη κάνει μεγάλη ζημιά. Οταν τελικά κατάφερα να το ανοίξω, είδα με μεγάλη μου έκπληξη ότι επρόκειτο για τον σχολικό του έλεγχο, με τους βαθμούς που είχε πάρει στα μαθηματικά, τη φυσική και στο μάθημα της επιστήμης. Το φαντάζεστε; Ηταν ο σχολικός του έλεγχος!» λέει η ιταλίδα ιατροδικαστής.

Και συνεχίζοντας τη συγκινητική της αφήγηση: «Η εικόνα ενός μικρού παιδιού που ονειρεύεται ένα καλύτερο μέλλον και θέλει να αποδείξει στη χώρα που θα τον δεχτεί ότι είναι καλός μαθητής, ώστε να του ανοίξει την πόρτα της διάπλατα. Είναι ένα τόσο γλυκόπικρο εύρημα. Οτι δηλαδή, ένα δεκατετράχρονο αγόρι, είναι ήδη αρκετά ώριμο, ώστε να ξέρει ότι κάτι πρέπει να αποδείξει, κάτι πρέπει να προσφέρει, για να του επιτραπεί μία δεύτερη ευκαιρία στη ζωή. Μία ευκαιρία, που δυστυχώς, δεν κατάφερε να αποκτήσει».

Αυτή η τόσο συγκινητική λεπτομέρεια, είναι ικανή για να σκιαγραφήσει τον χαρακτήρα εκείνου του αγοριού, κι ας μην ξέρουμε καν ποιο ήταν το όνομά του. Είναι από εκείνες τις λεπτομέρειες που ίσως να μπορούν να επαναφέρουν κάποια ψίγματα ανθρωπιάς σε έναν κόσμο που διαρκώς αποξενώνεται και αποκτηνώνεται, υψώνοντας όλο και ψηλότερα τείχη, κυριολεκτικά και μεταφορικά.

Το σκίτσο που δημοσιεύτηκε στην ιταλική εφημερίδα «Il Foglio», εικονογραφεί τη συγκεκριμένη ιστορία με τον πιο γλυκόπικρο τρόπο: το δεκατετράχρονο αγόρι, καθισμένο στον βυθό της θάλασσας δείχνει τον σχολικό του έλεγχο σε ένα χταπόδι και σε έναν καρχαρία. Ο καρχαρίας αναφωνεί με ενθουσιασμό «Γουάου! Δέκα σε όλα!». Και το χταπόδι παρομοιάζει το αγόρι με ένα σπάνιο μαργαριτάρι.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News