Ο Μάικλ Κέιν είναι 88 ετών, περπατάει στηριζόμενος σε μπαστούνι και βγαίνει από το σπίτι μόνο όταν η σύζυγός του έχει χρόνο να τον πάει μια βόλτα με το αυτοκίνητο. Τις προάλλες, του έστειλαν ένα σενάριο στο οποίο ο χαρακτήρας, που προοριζόταν για αυτόν, ξεφεύγει από μια παρέα απατεώνων. Η ιδέα και μόνο ότι θα μπορούσε να τον παίξει, τον έκανε να σκάσει στα γέλια: «Δεν μπορώ να περπατήσω, πόσο μάλλον να τρέξω», λέει στον Guardian, «με τις ταινίες έχω τελειώσει»…

Πράγματι, για έναν ολόκληρο χρόνο δεν είχε γυρίσει καμιά ταινία, αλλά μετά –στα κρυφά–, λίγο πριν ξεσπάσει η πανδημία, γύρισε το «Best Sellers». Αμφιβάλλει αν θα υπάρξει άλλη, αλλά δεν έχει πρόβλημα. «Δεν έχω αποσυρθεί» έσπευσε να πει, όταν κάποιοι ερμήνευσαν τα όσα είπε στον Guardian ως απόφαση να ρίξει αυλαία στην καριέρα του.

I haven’t retired and not a lot of people know that

— Michael Caine (@themichaelcaine) October 16, 2021

Αλλά η συζήτηση με αυτόν τον θρύλο είναι μια ταλάντευση –ανάμεσα στην επιθυμία και την πραγματικότητα, ανάμεσα στην αδυναμία να πεις «πάει τελείωσε» και την κόπωση ενός βετεράνου 88 ετών.

Ο Μάικλ Κέιν έχει τιμηθεί με τον τίτλο του ιππότη, κέρδισε δύο Οσκαρ και απανωτές υποψηφιότητες, και με 150 ταινίες στο ενεργητικό του δεν έχει να αποδείξει τίποτα άλλο: «Νομίζω ότι έχω κάνει αρκετές», λέει. Ωστόσο, για τους θαυμαστές του είναι αλλιώς. Το πρόσωπό του μας ήταν τόσο οικείο στην οθόνη, που μας είναι δύσκολο να σκεφτούμε ότι δεν θα μας συντροφεύει πια.

Η συνέντευξή του στον Ζαν Μπρουκς του Guardian (η πρώτη του μέσω video link από το σπίτι του στο Σάρεϊ), υποτίθεται ότι έγινε για να προωθήσει τη νέα ταινία του,«Best Sellers», στην οποία υποδύεται τον Χάρις Σο, έναν «δυσκοίλιο» ηλικιωμένο συγγραφέα, που προκαλεί αίσθηση (βρίζει, πίνει, καπνίζει, προκαλεί με κάθε τρόπο) και γίνεται viral. Αλλά ο Μάικλ είναι ήδη αλλού. Οταν ο Μπρουκς τού λέει πως άκουσε ότι έχει βασίσει τον χαρακτήρα του Σόου σε ένα τέρας, γέρο σκηνοθέτη με τον οποίο συνεργάστηκε κάποτε, εκφράζει την πλήρη άγνοιά του: «Δεν θυμάμαι. Μπορεί. Εχουν περάσει δύο χρόνια από τότε που το έκανα, οπότε είναι αστείο να το συζητάμε», λέει και συμπληρώνει, «Επίσης είμαι 88. Το μυαλό μου δεν είναι τόσο ευκίνητο όσο παλιά»…

Βλέπετε, προσθέτει, αυτό είναι κάτι ακόμα που πρέπει να λάβει κανείς υπόψη: «Θέλω να πω είμαι καλά, αλλά δεν μπορώ να περπατήσω, δεν μπορώ να σταθώ για πολλή ώρα και δεν ξέρω αν η γ@μένη μνήμη μου φεύγει. Και έχω συνεργαστεί με τέτοιους ανθρώπους. Συνεργάστηκα με έναν ηθοποιό που είχε γραμμένες όλες τις γ@μένες ατάκες του στον τοίχο γιατί δεν μπορούσε να θυμηθεί τίποτα. Αλλοι φοράνε ακουστικά και ζητούν από τον βοηθό σκηνοθέτη να τους διαβάζει τα λόγια τους. Ο Τζόνι Ντεπ το κάνει αυτό», λέει.

Με το lockdown ο Μάικλ Κέιν είχε δύο επιλογές: είτε να χαλαρώσει βλέποντας τηλεόραση είτε να προσθέσει κάτι νέο στη φαρέτρα του, πράγμα που έκανε. Κάθισε, λοιπόν, και έγραψε ένα θρίλερ, το πρώτο του μυθιστόρημα ύστερα από μια σειρά βιογραφιών. Τώρα κάνει τις διορθώσεις. Και αν όλα πάνε καλά, το βιβλίο του θα εκδοθεί του χρόνου. «Ο τίτλος είναι “Αν δεν θέλεις να πεθάνεις”. Διαβάζω μόνο θρίλερ, δεν είμαι άνθρωπος της λογοτεχνίας, οπότε δεν προσπαθώ να αντικαταστήσω τον Σαίξπηρ. Βασίζεται όμως σε κάτι που διάβασα κάποτε για δύο ρακοσυλλέκτες στο Ιστ Εντ», λέει και συμπληρώνει με δραματικό τόνο: «Βρήκαν ουράνιο στα σκουπίδια».

Μεγαλώνοντας στο νότιο Λονδίνο, δύο ήταν τα πάθη του, το σινεμά και τα βιβλία. Υστερα από τόσες ταινίες, λοιπόν, καιρός είναι να στραφεί στη βιβλιοθήκη, θεωρητικά τουλάχιστον, αφού εκείνο το κτίριο δεν υπάρχει πια, στη θέση του βρίσκεται ένα συγκρότημα κατοικιών.

Στην εποχή μας βλέπουμε την έναρξη της καριέρας του Μάικλ Κέιν με ιστορικούς όρους, γράφει στον Guardian ο Ζαν Μπρουκς: ήταν ο ήρωας της εργατικής τάξης με την αυθεντική προφορά του Τάμεση, ένα poster-boy της κοινωνικής κινητικότητας της δεκαετίας του 1960. Πλέον και ο ίδιος ο Κέιν βλέπει τον εαυτό του με τους ίδιους όρους, σαν μέλος μιας γενιάς ηθοποιών μεταξύ των οποίων και οι Αλμπερτ Φίνεϊ, Ρίτσαρντ Χάρις, Πίτερ Ο’ Τουλ και Τομ Κόρτνεϊ.

Δεν του λείπουν οι ταινίες, μπορεί να τις δει όποια στιγμή θέλει στο iPad του, σπάνια όμως το κάνει. Τον ανυπέρβλητο «Αλφι» (1966), για παράδειγμα, την καλύτερή ταινία του, στην οποία ξεδίπλωσε πραγματικά το ταλέντο του, τον έχει δει «μόνο δύο ή τρεις φορές», αποκαλύπτει. Του λείπουν όμως οι άνθρωποι: «Η γενιά μου φεύγει», λέει με πίκρα, «Ολοι μου οι φίλοι πεθαίνουν. Γιατί όλοι γερνάμε. Ο Ρότζερ Μουρ, ο Σον Κόνερι είναι δύο από τους πιο στενούς φίλους μου που έφυγαν. Μετά και ο Τζόνι Γκολντ που είχε το nightclub “Tramp” στο Λονδίνο», λέει, ενώ περιμένει και τον θάνατο ακόμη ενός στενού φίλου του –δεν αποκαλύπτει το όνομά του–, που ζήτημα είναι αν θα ζήσει μέχρι το επόμενο Σαββατοκύριακο.

Ο Μπρουκς τον ρωτάει αν πιστεύει ότι η χώρα είναι σε καλύτερη κατάσταση σήμερα ή αν η κοινωνική πρόοδος την οποία ενσάρκωνε ο ίδιος έχει ανατραπεί: «Δεν ξέρω», απαντάει ο σπουδαίος βρετανός ηθοποιός, «Δεν είναι ακόμα τέλεια. Και μάλλον ποτέ δεν θα είναι. Κοιτάξτε την κατάσταση στην οποία βρισκόμαστε σήμερα. Αν μεγαλώνεις σήμερα, περνάς δύσκολα».

Στο παρελθόν ο Κέιν έχει περιγράψει τον εαυτό του σαν αριστερό Τόρι και δεξιό σοσιαλιστή. Παραδοσιακά, αν και όχι αποκλειστικά, ψηφίζει τους Συντηρητικούς. Λάτρευε τη Μάργκαρετ Θάτσερ, σεβόταν τον Ντέιβιντ Κάμερον και το 2016 ψήφισε υπέρ του Brexit, το οποίο εξακολουθεί να υποστηρίζει, παρά το χάος που παρατηρείται στην εφοδιαστική αλυσίδα, κυρίως στα τρόφιμα και τα καύσιμα.

«Αυτά είναι μικροπροβλήματα», μας διαβεβαιώνει, «προφανώς δεν θα πάνε όλα καλά αμέσως». Ωστόσο στη συνέχεια αλλάζει ελαφρώς τη θέση του: «Θέλω να πω, δεν ξέρω τι πρόκειται να συμβεί. Πρέπει να περιμένω να γυρίσει ο Μπόρις από τις διακοπές του. Εννοώ ότι είναι απίστευτο αυτό που έκανε, να πάει διακοπές αυτή τη στιγμή. Αδεια ράφια, άνθρωποι στην ουρά για καύσιμα. Και σκέφτεσαι: “Για μια στιγμή. Πήγε στη Μαρμπέγια;”».

Πιστεύει, λοιπόν, ότι το Brexit είναι καλό, αλλά όχι ο Τζόνσον; «Τον υποστήριξα. Νόμιζα ότι ήταν υπέροχος. Τώρα όμως είμαι πολύ απογοητευμένος από αυτόν. Εκανε ένα πολύ μεγάλο λάθος πηγαίνοντας στη Μαρμπέγια. Για να δούμε αν θα τα τακτοποιήσει όλα όταν επιστρέψει. Αλλιώς μπορεί να έχουμε σοσιαλιστική κυβέρνηση», απαντάει.

Θα την ψήφιζε; «Ισως. Ποτέ δεν ξέρεις. Το έκανα και στο παρελθόν, με τον Μπλερ», αποκαλύπτει. Το έκανε και με κάποιον άλλο, αλλά δεν θυμάται πια, έχει περάσει πολύς καιρός: «Πάντα ψηφίζω σύμφωνα με αυτό που πιστεύω. Τι είναι καλό για μας. Τι είναι καλό για τη χώρα», λέει.

Είναι, μάλλον, ένας τυπικός Τόρι της εργατικής τάξης, ένας αυτοδημιούργητος άνθρωπος που μεγάλωσε μέσα στη φτώχεια, οπότε τα χρήματα παίζουν μεγάλο ρόλο, θέλεις να τα αποταμιεύεις αν μεγάλωσες φτωχός: «Οχι, όχι», διαμαρτύρεται. Ο Μάικλ Κέιν δεν σκέφτεται έτσι. «Πάντοτε ζούσα στο ανώτερο όριο που μου επέτρεπαν τα έσοδά μου. Θέλω να πω ότι δεν είμαι υπερβολικός. Δεν είμαι ανόητος. Δεν αγοράζω χαβιάρι κάθε μέρα. Αλλά σας μιλάω από ένα μεγάλο σπίτι με 100 στρέμματα γης. Και είναι φανταστικό, γιατί τα εγγόνια μου μπορούν να έρθουν για επίσκεψη και αμέσως να εξαφανιστούν τρέχοντας τρία χιλιόμετρα γύρω-γύρω στον κήπο».

Ο Μάικλ Κέιν αγόρασε το σπίτι και το κτήμα του πριν από 30 χρόνια και έπρεπε να είναι αρκετά μεγάλο για να φιλοξενεί την οικογένειά του, τη δεύτερη σύζυγό του, τις δύο κόρες του και τα τρία εγγόνια του. Αλλά τα παιδιά μεγάλωσαν και έφυγαν, έμειναν οι δυο τους με τη Σακίρα. Ετσι τώρα σχεδιάζει να αγοράσει ένα μικρότερο σπίτι στο Γουίμπλετον, όπου ζει η δεύτερη κόρη του, η 48χρονη Νατάσα, από τον γάμο του με τη Σακίρα Μπακς. (Η πρώτη του κόρη, η 65χρονη Ντομινίκ, είναι από τον πρώτο γάμο του με την Πατρίτσια Χέινς).

Το πραγματικό όνομα του Μάικλ Κέιν είναι Μόρις Τζόζεφ Μίκλγουαϊτ, όπως και ο πατέρας του, που ήταν αχθοφόρος στην ψαραγορά, ωστόσο το άλλαξε και επίσημα, πριν από τουλάχιστον δέκα χρόνια. Τότε ένιωσε σαν να έκοψε και τον τελευταίο δεσμό με το παρελθόν του. Στην αρχή, οι δικοί του εξακολουθούσαν να τον αποκαλούν Μόρις, αλλά δεν ζει κανείς πια: «Ολοι έχουν πεθάνει, ο αδελφός μου, η μητέρα μου, ο πατέρας μου. Αν έχω άλλους συγγενείς, ζουν στο Μπέρμοντσι. Και δεν πάω ποτέ στο Μπέρμοντσι», λέει. Πόσο Μόρις, όμως, νιώθει ο ίδιος βαθιά μέσα του; Καθόλου, αποκαλύπτει: «Από την ημέρα που έγινα Μάικλ Κέιν, αυτό ήταν, είμαι ο Μάικλ Κέιν. Δεν ήμουν πια ο Μόρις, ήμουν ένα τελείως διαφορετικό πρόσωπο. Και ήταν φανταστικό. Ηταν καταπληκτικό». Τι λάθος έκανε ο Μόρις; «Λοιπόν, κανείς δεν τον ήξερε. Ηταν κατεστραμμένος, άνεργος. Από τη στιγμή που έγινα Μάικλ Κέιν, έπιασα δουλειά, βρήκα τον δρόμο μου». Και τι δρόμο! Γεμάτο αστέρια…

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News