Το γαλλικό ποδόσφαιρο πάσχει από τον ρατσισμό. Και το γεγονός αυτό είναι πιθανό να επισκιάζει και την κατάκτηση του Παγκόσμιου Κυπέλλου ποδοσφαίρου από την ομάδα του Εμπαμπέ, του Ποκμπά, του Ματουιντί και των υπόλοιπων πρωταθλητών της εθνικής Γαλλίας, 16 εκ των οποίων είναι παιδιά μεταναστών. Αυτό, τουλάχιστον, δείχνει να πιστεύει η συντακτική ομάδα της Libération, αφιερώνοντας στο ζήτημα, όχι μόνο το πρωτοσέλιδό της, αλλά και έξι από τις σελίδες της σαββατιάτικης έκδοσής της, μεταξύ των οποίων συμπεριλαμβάνεται και μια συνέντευξη του Λιλιάν Τουράμ, του πρώην αστέρα του γαλλικού και ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου και του παίκτη με τις περισσότερες συμμετοχές στην εθνική ομάδα ποδοσφαίρου της Γαλλίας με την οποία κατέκτησε το Παγκόσμιο Κύπελλο το 1998 και το Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα το 2000.

Είναι γνωστό πως η άρνηση της ύπαρξης του ρατσισμού καταλήγει να αποτελεί ένα εξαιρετικό τρόπο για τη διαιώνισή του. Αλλά πάρα πολλοί στο γαλλικό ποδόσφαιρο εξακολουθούν να επιλέγουν να κάνουν τα στραβά μάτια, όπως ακριβώς συνέβαινε και όταν αγωνιζόταν ο Τουράμ. «Δεν έπρεπε να μιλάμε για ό,τι ήταν σκανδαλώδες. Γιατί δεν έπρεπε να καταστρέψουμε το παιχνίδι αλλά να δώσουμε μια καλή εικόνα, την εντύπωση ότι όλα ήταν εντάξει». Αυτό εξηγεί, για παράδειγμα, γιατί «στο επαγγελματικό ποδόσφαιρο κανένας διαιτητής δεν διέκοψε έναν αγώνα εξαιτίας κάποιου ρατσιστικού περιστατικού. Ακόμα και σε αυτό το επίπεδο, παίκτες που διαμαρτύρονται για ρατσιστική συμπεριφορά μερικές φορές δέχονται ακόμα και κάρτα». Και η κατάσταση είναι ακόμα χειρότερη στις ερασιτεχνικές κατηγορίες και ειδικά στις αγροτικές περιοχές, επισήμανε ο μεγαλωμένος στη Γουαδελούπη πρώην άσσος της Μονακό και της Γιουβέντους.

Οπότε ο Τουράμ θεωρεί καθήκον του να μην σιωπήσει και να συνεχίσει να μιλάει. «Όποιος είναι επιφανής, πρέπει να είναι και υπεύθυνος και να εναντιώνεται στις αδικίες, ώστε να τελειώνουμε με αυτήν την υποκρισία όλων όσοι κλείνουν τα μάτια», δηλώνει ο άνθρωπος που αγωνίστηκε με τα χρώματα της εθνικής Γαλλίας 142 φορές. Και προτείνει στους Γάλλους να διδαχτούν από το σκάνδαλο Γουαϊνστάιν, και να συμβάλουν στην αποκάλυψη όχι μόνο μεμονωμένων περιστατικών αλλά ολόκληρου του συστήματος συγκάλυψης ρατσιστικών συμπεριφορών. Αλλά ο ρατσισμός αντιμετωπίζεται ακόμα επιδερμικά, σε επίπεδο εντυπώσεων, υποστηρίζει ο Τουράμ. «Γιατί σε ένα γήπεδο όταν κάποιοι οπαδοί κραυγάζουν σαν πίθηκοι όποτε ακουμπάω την μπάλα επειδή είμαι μαύρος, είμαστε ικανοποιημένοι να δηλώνουμε απλά ότι πρόκειται περί ανόητων ανθρώπων».

Αφορμή για την εκτενή έρευνα της «Λιμπέ» αποτέλεσε ο άγριος ξυλοδαρμός, τον περασμένο Μάιο, του Κερφαλά Σισοκό, ποδοσφαιριστή της ερασιτεχνικής A. S. Benfeld με καταγωγή από τη Γουινέα – Μπισάου, από έναν οπαδό της ομάδας του Μακενχάιμ, ενός χωριού 800 κατοίκων στην Αλσατία. Φωτογραφία: Libération

Παρότι οι ωκεανοί όλου του κόσμου καλύπτουν το 70% του πλανήτη, μόλις το 13% της συνολικής επιφάνειάς τους δεν έχει επηρεαστεί αρνητικά από την ανθρώπινη δραστηριότητα. Πέρα από τις πιο απομακρυσμένες περιοχές του Ειρηνικού Ωκεανού και κάποιες θαλάσσιες εκτάσεις γύρω από τους πόλους της Γης, δεν υπάρχει κανένας ωκεανός και καμιά θάλασσα στον κόσμο που να μην έχουν υποστεί σημαντική υποβάθμιση της ζωής που φιλοξενούν κάτω από την επιφάνειά τους.

Αιτία οι τεράστιοι αλιευτικοί στόλοι, η παγκόσμια ναυσιπλοΐα και η θαλάσσια μόλυνση. Λαμβάνοντας υπόψη και την κλιματική αλλαγή, η κατάσταση, είναι άκρως ανησυχητική, επισημαίνεται σε μια νέα έρευνα που πραγματοποιήθηκε από ειδικούς του πανεπιστημίου του Κουίνσλαντ στην Αυστραλία και της ΜΚΟ Wildlife Conservation Society. «Οι ωκεανοί είναι αχανείς αλλά καταφέραμε να επηρεάσουμε σημαντικά σχεδόν ολόκληρη την έκταση αυτού του τεράστιου οικοσυστήματος», ανέφερε χαρακτηριστικά στον Guardian o Κένταλ Τζόουνς, επικεφαλής της μελέτης.

Για τον λόγο αυτό, οι επιστήμονες επισημαίνουν πως είναι απαραίτητη η σύναψη μιας διεθνούς συνθήκης για την προστασία των θαλασσών, με τις σχετικές συνομιλίες να αναμένεται να ξεκινήσουν τον ερχόμενο Σεπτέμβριο υπό την αιγίδα του ΟΗΕ. Τόνισαν επίσης πως οι επιδοτήσεις ύψους τεσσάρων δισεκατομμυρίων δολαρίων το χρόνο που παρέχουν διάφορες κυβερνήσεις για την τόνωση της αλιείας ανοιχτής θαλάσσης θα πρέπει να σταματήσουν άμεσα.

Το πιο ανησυχητικό, όμως, είναι ότι η εν λόγω έρευνα είναι ακόμα μία από τις πολλές που προειδοποιούν για τη δεινή κατάσταση των θαλασσών μας. Τον περασμένο Ιανουάριο επιστήμονες υπογράμμισαν πως οι ωκεανοί ασφυκτιούν, με τις -τεράστιες πλέον- νεκρές ζώνες να έχουν τετραπλασιαστεί σε σύγκριση με τη δεκαετία του 1950. Τον Φεβρουάριο αποκαλύφτηκε πως στο 50% των ωκεανών όλου του κόσμου ασκείται συστηματικά η βιομηχανική αλιεία. «Οι ωκεανοί απειλούνται σήμερα όπως ποτέ ξανά κατά την ανθρώπινη ιστορία», προειδοποίησε από την πλευρά του και ο σερ Ντέιβιντ Ατένμπορο τον περασμένο Δεκέμβριο.

Από το 13% των ωκεανών όλου του κόσμου που παραμένει ανέπαφο από την ανθρώπινη δραστηριότητα, μόλις το 5% βρίσκεται εντός προστατευόμενων περιοχών. Φωτογραφία: Shutterstock

«Το Δημοκρατικό Κόμμα των ΗΠΑ επιστρέφει στης ρίζες του», υποστηρίζει η Ράνα Φορούχαρ των Financial Times. Γιατί εάν κατά τη διακυβέρνηση του Μπαράκ Ομπάμα, ο εκπρόσωπος Τύπου του προέδρου Ρόμπερτ Γκιμπς, περιγελούσε τους «επαγγελματίες αριστερούς» επειδή ζητούσαν ένα «καναδικό σύστημα υγείας», σήμερα, οχτώ χρόνια μετά, τα νέα και ιδιαίτερα δημοφιλή πρόσωπα μεταξύ των φιλελεύθερων Αμερικανών ζητούν ακριβώς αυτό αλλά και πολλά περισσότερα. Η 28χρονη Αλεξάντρια Οκάσιο – Κορτές, για παράδειγμα, η οποία κατατρόπωσε το Νο. 4 των Δημοκρατικών Τζo Κρόουλι σε εσωκομματικές εκλογές στην πολιτεία της Νέας Υόρκης δίχως να λάβει δολάριο από επιχειρηματικούς κολοσσούς, υποστηρίζει πως «η σχέση της πολιτικής με το χρήμα αποτελεί την υπαρξιακή κρίση της κοινωνίας μας».

Πολιτικοί αναλυτές υποστηρίζουν πως όσοι και όσες συνθέτουν με τις δράσεις και τις απόψεις τους αυτό το νέο πρόσωπο του Δημοκρατικού Κόμματος, συγκεντρώνουν ολοένα και περισσότερες πιθανότητες να ανακτήσουν τον έλεγχο της Βουλής των Αντιπροσώπων το φθινόπωρο. Και αυτό θα πρέπει να να το λάβουν σοβαρά υπόψη, σημειώνει η Φορούχαρ, και οι «εκτελεστικοί διευθυντές» των μεγάλων αμερικανικών εταιρειών.

Γιατί παρότι οι εκπρόσωποι των προοδευτικών αμερικανών είναι γυναίκες, κυρίως, που προέρχονται από εθνοτικές μειονότητες, οι κύριες ανησυχίες τους δεν σχετίζονται με το φύλο ή τη φυλή αλλά με τις κοινωνικές τάξεις. «Το κόμμα μας δεν υπήρξε ιδιαίτερα φιλόδοξο και δεν πάλεψε αρκετά για τον εργαζόμενο λαό. Και έτσι αυτή η δυσαρέσκεια διοχετεύτηκε υπέρ της εκλογής ενός Ρεπουμπλικανού», εξήγησε η Οκάσιο – Κορτές.

Αλλά τα βασικά αιτήματα αυτών των «νέων σοσιαλιστών», των «socialist millennials» της Αμερικής – αναφέρει χαρακτηριστικά η αμερικανίδα δημοσιογράφος – όπως η καθολική υγειονομική κάλυψη μέσω ενός ενιαίου δημόσιου συστήματος υγείας και η δωρεάν παιδεία, είναι πολύ πιθανό να ωφελήσουν και την ίδια την οικονομία των ΗΠΑ.

Γιατί οι ασφαλιστικές εισφορές (σε ιδιωτικές εταιρείες) αποτελούν το δεύτερο υψηλότερο κόστος για πολλές επιχειρήσεις, καθώς ανέρχονται στο 20% επί της αμοιβής του εργαζόμενου, γεγονός που συμβάλλει στο να παραμένουν στάσιμοι οι μισθοί και να επιβραδύνεται η αύξηση της κατανάλωσης. Όσον αφορά τη δωρεάν παιδεία, αρκεί να αναφερθεί πως ενώ για την κάλυψη του 65% των νέων θέσεων εργασίας απαιτείται μεταπτυχιακός τίτλος σπουδών, μόλις οι μισοί από τους αμερικανούς φοιτητές καταφέρνουν να τον αποκτήσουν. Αυτό σημαίνει ότι πολύ συχνά αναλαμβάνουν οι εργοδότες το κόστος της εκπαίδευσης των εργαζόμενων που έχουν ανάγκη.

Θα μπορέσει η Αλεξάντρια Οκάσιο – Κορτέζ να μεταλλάξει αρχικά τους Δημοκρατικούς και στη συνέχεια την Αμερική; Φωτογραφία: Getty Images

Κατά τη διάρκεια του 2017 τη Γαλλία επισκέφτηκαν περί τα 87 εκατομμύρια τουρίστες, 58 εκατομμύρια μετέβησαν στην Ιταλία ενώ η Ολλανδία υποδέχτηκε περισσότερους από 17 εκατομμύρια επισκέπτες. Η αυξητική τάση που παρατηρείται τα τελευταία χρόνια στον αριθμό των ανθρώπων που ταξιδεύουν ανά την υφήλιο δεν περιορίζεται στην Ευρώπη. Γιατί το 2016 αυξήθηκε κατά 9% ο αριθμός των διεθνών τουριστών στην Ασία ενώ φέτος στη Λατινική Αμερική αναμένεται πως η συμβολή του τουρισμού στο ΑΕΠ θα αυξηθεί κατά 3,4%.

Το μεγαλύτερο, όμως, βάρος στις πλάτες της το φέρει η Ευρώπη. Από τις 1,3 δισ. διεθνείς αφίξεις ανά τον κόσμο που καταμετρήθηκαν από τον ΟΗΕ το 2017, περισσότερες από τις μισές πραγματοποιήθηκαν στην Ευρώπη, σημειώνοντας αύξηση 8% σε σχέση με το 2016. «Ειδικά οι Αμερικανοί», σημειώνει η Λίζα Αμπέντ, ανταποκρίτρια του TIME στη Μαδρίτη, «δείχνουν να προσελκύονται από ό,τι εκλαμβάνουν ως λαμπρότητα και φινέτσα της Γηραιάς Ηπείρου», γεγονός που εξηγεί γιατί πέρυσι διέσχισαν τον Ατλαντικό περισσότεροι από 15 εκατομμύρια τουρίστες.

Σύμφωνα με τις εκτιμήσεις φέτος οι διεθνείς αφίξεις στην Ευρώπη θα αυξηθούν περαιτέρω. Αλλά αυτό έχει ως αποτέλεσμα, μεταξύ άλλων, να αυξάνεται και η οργή των κατοίκων της Βαρκελώνης και της Μαγιόρκα, της Βενετίας και του Ντουμπρόβνικ, του Άμστερνταμ και της Ισλανδίας των 334.000 κατοίκων οι οποίοι κάθε χρόνο καλούνται να υποδεχτούν περισσότερους από 2 εκατομμύρια τουρίστες.

Η αγανάκτηση, ωστόσο, μετριάζεται αναμφίβολα από τα χρήματα που αφήνουν πίσω τους οι ταξιδιώτες ενώ και οι τοπικές αρχές προβαίνουν σε δραστικά μέτρα (από την επιβολή φόρων έως την επιβολή διοδίων και τη θέσπιση ανώτατων ορίων επισκεπτών) για τον περιορισμό και τον καλύτερο έλεγχο των ορδών των τουριστών στις πόλεις και τις κοινότητές τους.

Αλλά η επιβολή πολλών περιορισμών είναι πιθανό να πλήξει και όλους όσοι εξαρτώνται οικονομικά από τον τουρισμό. Και είναι πολλοί αυτοί. Όπως πολλά είναι και τα χρήματα. «Μέσα σε μια δεκαετία, από το ξέσπασμα της κρίσης έως και σήμερα, ο τουρισμός κατέληξε να αποτελεί για τις ευρωπαϊκές χώρες μια οικονομική σανίδα σωτηρίας», υπενθυμίζει η Αμπέντ. Γιατί χάρη στη βιομηχανία του τουρισμού σήμερα έχουν εργασία 12 εκατομμύρια Ευρωπαίοι ενώ το 2016 οι χώρες της ΕΕ έβαλαν στα ταμεία τους 274 δισεκατομμύρια ευρώ.

 Πάρα πολλοί από τους 20 εκατομμύρια τουρίστες που επισκέπτονται κάθε χρόνο τη «Γαληνοτάτη» δηλώνουν πως δεν θα έρθουν ξανά. Εξαιτίας των πολλών τουριστών. Φωτογραφία: Shutterstock