Ο Μισέλ Πλατινί ετοιμαζόταν να επιστρέψει στα κοινά του ποδοσφαίρου. Η εξορία που του είχε επιβάλει (το 2015) η Επιτροπή Δεοντολογίας της FIFA λήγει, όπου να ‘ναι, και ο γάλλος πρώην πρόεδρος της UEFA πίστευε πως είχε «καθαρίσει». Αλλά, το πρωί της Τρίτης, στα γραφεία του Σώματος Καταπολέμησης της Διαφθοράς, όπου πήγε να καταθέσει ως μάρτυρας, τον περίμενε μια δυσάρεστη έκπληξη. Η προσωρινή του κράτηση από τη Δικαστική Αστυνομία (αφέθηκε ελεύθερος το πρωί της Τετάρτης) σημαίνει πως κάποια νέα στοιχεία έχουν προκύψει σε βάρος του. Ολοι οι άλλοι μάρτυρες είπαν ό,τι είχαν να πουν και αποχώρησαν.

Πριν από μερικές εβδομάδες είχε επαναλάβει το αφήγημα, στο οποίο επιμένει εδώ και χρόνια: ότι είναι το αθώο θύμα μιας δολοπλοκίας. «Στην τελευταία συνεδρίαση της UEFA επί προεδρίας μου, το 2015 στο Μόντε Κάρλο, κάποιος ήρθε και με προειδοποίησε. Είναι μυστικό, δεν μπορώ να πω ποιος. Με προειδοποίησε ότι κάποιος προσπαθούσε να με εμποδίσει από το να γίνω πρόεδρος της FIFA». Αποδείξεις δεν είχε, όμως προέβαλε ένα πειστικό επιχείρημα. «Θα έβαζα, ποτέ, την καριέρα μου σε κίνδυνο για δύο εκατομμύρια ευρώ;». Μάλλον όχι. Ο Πλατινί είναι πολύ πλούσιος για να κολαστεί για ένα τέτοιο ποσό.

Είναι το μόνο βέβαιο: αυτό το άκαιρο έμβασμα των 1,8 εκατ. ευρώ, που τον «έκαψε», ήταν η τιμωρία του αχάριστου Γάλλου από τον άνθρωπο που τον ευεργέτησε. Ο πρώην πρόεδρος της FIFA, Ζεπ Μπλάτερ, τον πήρε από το χεράκι πριν από 21 χρόνια, του έμαθε πώς να επιβιώνει στο Διευθυντήριο του ποδοσφαίρου με τις πρακτικές που θυμίζουν Βυζάντιο, τον ενθάρρυνε να θέσει υποψηφιότητα για την προεδρία της UEFA, και του έδειξε πώς εξασφαλίζονται οι απαραίτητες ψήφοι. Χάρη στον ελβετό μέντορά του ο Πλατινί έγινε -το 2007- ο πρώτος παλαίμαχος ποδοσφαιριστής που κατέλαβε αυτό το αξίωμα. Και ποιο ήταν το «ευχαριστώ»; Μια μέρα στάθηκε απέναντί του, μέσα στο ίδιο του το γραφείο, και τον κάλεσε να παραιτηθεί. Ηθελε να του αρπάξει το θρόνο.

Ο Μπλάτερ, που βρισκόταν, ήδη, στο επίκεντρο τεράστιων σκανδάλων, φρόντισε να τον συμπαρασύρει στον γκρεμό. Το παραστατικό της ύποπτης συναλλαγής του με τον Πλατινί βρέθηκε, μυστηριωδώς, στα χέρια των ελβετικών Αρχών που διερευνούσαν υποθέσεις διαφθοράς στη FIFA. Ηταν η άκρη του νήματος της έρευνας που ακολούθησε, η οποία έθεσε τον Γάλλο εκτός εκλογών – και εκτός ποδοσφαίρου. Αλλά, αν ο Πλατινί ήταν «καθαρός», η μπανανόφλουδα που του έριξε ο πανούργος Ελβετός δεν θα τον γκρέμιζε.

Τίποτα, ακόμη, δεν έχει αποδειχθεί, όμως οι ενδείξεις συνθέτουν ένα ατιμωτικό για τον μέγα μπαλαδόρο της νιότης μας παζλ. Η παρουσία του στη μυστική συνάντηση του τότε Προέδρου της Γαλλίας, Νικολά Σαρκοζί, με τον σημερινό Εμίρη του Κατάρ, αλ-Θάνι, λίγες μέρες πριν από την περιλάλητη ψηφοφορία για την ανάθεση των Παγκοσμίων Κυπέλλων του 2018 και του 2022. Οι κρυφές του συναντήσεις σε ξενοδοχείο της Ελβετίας με τον καταριανό άλλοτε πρόεδρο της Ασιατικής Ποδοσφαιρικής Ομοσπονδίας, Μοχάμεντ μπιν Χαμάμ, ο οποίος τιμωρήθηκε από τη FIFA με δια βίου απαγόρευση ενασχόλησης με το ποδόσφαιρο. Η ξαφνική στροφή του υπέρ της υποψηφιότητας του Κατάρ, ενώ δεν έκρυβε την προτίμησή του για τις ΗΠΑ. Η πρόσληψη του γιού του, Λοράν, ως διευθύνοντος συμβούλου στην εταιρεία σχεδιασμού αθλητικών ρούχων «Μπουρντά», που ανήκει στην Qatar Sports Investments. Ο πανάκριβος πίνακας του Πάμπλο Πικάσο, που βρέθηκε στο σπίτι του, για τον οποίο οι Sunday Times είχαν γράψει πως ήταν δώρο του Βιάτσεσλαβ Κολόσκοφ, πρώην προέδρου της οργανωτικής επιτροπής του Παγκοσμίου Κυπέλλου 2018. Η εμπλοκή του στο σκάνδαλο των Panama Papers και η offshore, που λειτουργούσε προς όφελός του…

Αν όλα αυτά δεν είναι διαβολικές συμπτώσεις, γιατί ο Πλατινί, ο οποίος στα μέσα των ’80s ήταν η προσωποποίηση της ομορφιάς του ποδοσφαίρου, μπήκε στον πειρασμό να λερώσει τα χέρια του; Για το χρήμα; Για την εξουσία; Για να εξυπηρετήσει -με το αζημίωτο- τον φίλο του τον Σαρκοζί; Κανείς δεν ξέρει. Αλλά πολλοί ξαφνιάστηκαν από τις αποκαλύψεις για τον «ρομαντικό» της μπάλας, που θέσπισε το Financial Fair Play και άλλαξε το Champions League, ώστε να έχουν τη δυνατότητα και οι μικρότερες χώρες (όπως η Ελλάδα) να διεκδικήσουν μια θέση στους χρυσοφόρους του ομίλους.

Αν το καλοσκεφτούμε, ο Πλατινί υπήρξε αντιφατική προσωπικότητα από την εποχή που μεσουρανούσε στα γήπεδα. Από τη μία, κρατούσε το χέρι του αναίσθητου (από τη δολοφονική «καρατιά» του Σούμαχερ), Πατρίκ Μπατιστόν, καθώς μεταφερόταν με το φορείο εκτός γηπέδου, στο ματς Γαλλίας – Ισπανίας για το Μουντιάλ του 1982. Και, από την άλλη, στον «τελικό του θανάτου» (το 1985 στο «Χέιζελ») πανηγύρισε έξαλλα μπροστά στις εξέδρες με το νωπό αίμα των 39 νεκρών, όταν ευστόχησε στο (ανύπαρκτο) πέναλτι με το οποίο η Γιουβέντους πήρε την Κούπα του Πρωταθλητριών από τη Λίβερπουλ. Οσοι τον γνωρίζουν καλά, λένε πως θα έκανε τα πάντα για να νικήσει.

Απ’ όλα όσα του καταλογίζουν, έχει παραδεχθεί μόνον τη «λαθροχειρία» του στην κλήρωση του Παγκοσμίου Κυπέλλου του 1998, έτσι ώστε η Γαλλία και η Βραζιλία να συναντηθούν στον τελικό. Αν και πταίσμα μπροστά στα άλλα, δείχνει πως πάντα ένιωθε σαν ένας μικρός θεός του ποδοσφαίρου: πίστευε πως είχε το δικαίωμα να παρεμβαίνει στη ζωή του, πέρα από τους κανονισμούς και πάνω από κάθε έλεγχο. Γιατί είναι ο Πλατινί.

Οι Γάλλοι αρνούνται να πιστέψουν ότι ο άνθρωπος που τους χάρισε το πρώτο τους ευρωπαϊκό πρωτάθλημα, έβαλε το δάχτυλο στο βάζο με το μέλι. Το ίδιο και οι φίλοι της Γιουβέντους, για τον επί πενταετία «μαέστρο» της ομάδας τους. Ο Πλατινί έχει, παντού, φανατικούς υποστηρικτές. Οχι μόνον επειδή είναι γελαστός, ευγενής και επικοινωνιακός, αλλά και γιατί ως πρόεδρος της UEFA (2007-2015) μοίρασε μπόλικο χρήμα. Εκανε, όμως, ένα μεγάλο εχθρό. Οι Αμερικανοί δεν θα του συγχωρήσουν ποτέ, ότι τους έταξε το Παγκόσμιο Κύπελλο και τους γέλασε. Ακόμη κι αν η γαλλική δικαιοσύνη βαρεθεί να τον καταδιώκει, ο διάσημος Γάλλος, που στις 21 του μήνα θα κλείσει τα 64, δύσκολα θα καθαρίσει το λευκό του πουκάμισο από τους λεκέδες του «Qatargate».

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News