Ηταν το γκολ της χρονιάς; Της δεκαετίας; Γιατί, σώνει και καλά, να βάζουμε ταμπέλες; Ηταν ένα γκολ-αριστούργημα. Απ’ αυτά που δεν περιμένεις να δεις στα μέρη μας. Η στιγμή κατά την οποία επιτεύχθηκε (στο τελευταίο λεπτό των καθυστερήσεων) και η σημασία του (πρόκριση της ΑΕΚ στον τελικό του Κυπέλλου Ελλάδας) το έκαναν «talk of the town». Ακόμη και ο ίδιος ο σκόρερ ανυπομονούσε να το δει στην τηλεόραση. Για να συνειδητοποιήσει τι, ακριβώς, έκανε.

Το είδε αργά χθες (Τετάρτη) βράδυ, σε tablet στα αποδυτήρια και στην TV μόλις επέστρεψε σπίτι από το ΟΑΚΑ. Εντάξει, ο Λάζαρος Χριστοδουλόπουλος δεν διαθέτει το παροιμιώδες στιλ του Κριστιάνο Ρονάλντο -που στο δικό του, περιλάλητο «ανάποδο ψαλίδι» νόμιζες πως είχε ξαπλώσει σε ένα αόρατο στρώμα-, όμως το εναέριο γυριστό βολέ του έμοιαζε αρκετά με το γκολ του διάσημου συναδέλφου του που κατέπληξε τον Κόσμο. Ισως ήταν ακόμη πιο δύσκολο: από πολύ πλάγια θέση, στη γεμάτη κορμιά μεγάλη περιοχή της ΑΕΛ.

Το είδε, ο Λάζαρος, και κατάλαβε τι «γκολάρα» έβαλε. Αραγε, σκέφτηκε και πόσο πολύ έχει αδικήσει το ταλέντο του; Εφέτος, στα 31 του, παίζει την καλύτερη μπάλα της καριέρας του, οδηγώντας την ομάδα του προς το πρώτο της «νταμπλ» έπειτα από τέσσερις δεκαετίες. Στην ΑΕΚ ήρθε περίπου ως «τελειωμένος», ύστερα από μια άγονη περιπλάνηση στην Ιταλία (Μπολόνια, Ελλάς Βερόνα, Σαμπντόρια), και δέχτηκε να πληρώνεται με «ψίχουλα» (για τα σημερινά δεδομένα της αγοράς). Ούτε ο ίδιος ο σύλλογος που τον έφερε πίσω στην πατρίδα δεν περίμενε ότι αυτός ο παίκτης -που δεν είναι κλασικός φορ- θα πετύχει (προσώρας) 16 γκολ, υπογράφοντας 13 νίκες στο Πρωτάθλημα, το Europa League και το Κύπελλο.

Για πρώτη φορά ανήκει σε μια ομάδα όπου οι φαν του είναι πολύ περισσότεροι από τους επικριτές του. Στους προηγούμενους σταθμούς του στην Ελλάδα (ΠΑΟΚ και Παναθηναϊκός) είχε μεγάλους μπελάδες. Ετσι συμβαίνει πάντα με τους ποδοσφαιριστές που δεν ανταποκρίνονται στις προσδοκίες των οπαδών. Ιδίως με εκείνους που «μπορούν», αλλά «δεν θέλουν». Για πολλά χρόνια ο Χριστοδουλόπουλος υπήρξε ένας μοναχικός σόουμαν που άξιζε το χειροκρότημα, αλλά όχι και τον μισθό του.

Στο ξεκίνημά του τα πράγματα ήταν κάπως πιο περίπλοκα. Το 2006, απογοητευμένος με τον προπονητή του που ήθελε να τον δώσει δανεικό, αλλά και με τη διοίκηση του ΠΑΟΚ που δεν του κατέβαλλε στην ώρα τους ούτε τα ελάχιστα χρήματα που είχε συμφωνήσει, αποδέχθηκε την πρόταση του Ράφα Μπενίτεθ να δοκιμαστεί στη Λίβερπουλ. Οι «Reds» ενθουσιάστηκαν με τις ικανότητές του. Τον πέρασαν από ιατρικές εξετάσεις και του έδωσαν να υπογράψει ένα προσύμφωνο συνεργασίας. Το λάθος του Χριστοδουλόπουλου -με το ελαφρυντικό των 20 χρόνων του- ήταν πως έβαλε την τζίφρα του χωρίς την έγκριση του ΠΑΟΚ. Ο «Δικέφαλος του Βορρά» εξοργίστηκε με τον αθλητή του, αρνήθηκε τα 600.000 ευρώ που πρόσφερε η Λίβερπουλ και υποχρέωσε τον Λάζαρο να επιστρέψει στη Θεσσαλονίκη.

Μια δήλωσή του –«προτιμώ να γίνω οικοδόμος παρά να γυρίσω στον ΠΑΟΚ»- ράγισε το γυαλί. Επειτα από την εξάμηνη διακοπή του συμβολαίου του, ο παίκτης αναγκάστηκε να ζητήσει συγγνώμη από τον κόσμο της ομάδας του. Δεν έγινε δεκτή. Οταν εμφανίστηκε στην Τούμπα, τον Μάρτιο του 2007, είκοσι χιλιάδες οπαδοί τον υποδέχτηκαν με ένα πανό που ποτέ δεν θα ξεχάσει: «Οικοδόμε, τράβα πίσω στο Λίβερπουλ». Αυτός ο χαρισματικός μπαλαδόρος, που ο Αγγελος Αναστασιάδης είχε «ψαρέψει» στη μεικτή ομάδα της Ενωσης Θεσσαλονίκης, δεν θα γινόταν ποτέ ο ηγέτης που ο προπονητής ονειρευόταν όταν τον έφερνε στην Τούμπα για να υπογράψει το πρώτο του επαγγελματικό συμβόλαιο σε ηλικία 18 ετών.

Μπορεί και να γινόταν. Ο χρόνος όλα τα διορθώνει. Αλλά, χρόνος δεν υπήρχε. Τα οικονομικά προβλήματα του συλλόγου υποχρέωσαν τη διοίκηση του Θοδωρή Ζαγοράκη να τον πουλήσει, το καλοκαίρι το 2008. Ο Νικόλας Πατέρας, πρόεδρος του Παναθηναϊκού εκείνη την εποχή, τον άρπαξε μέσα από τα χέρια του Ολυμπιακού. Του πρόσφερε τετραετές συμβόλαιο με συνολικές αποδοχές 2.000.000 ευρώ και, όταν καθιερώθηκε στην ενδεκάδα, του χάρισε ένα αγωνιστικό αυτοκίνητο πράσινου χρώματος. Η ταχύτητα ήταν, ανέκαθεν, η μεγάλη αδυναμία του Λάζαρου.

Το 2010 κατέκτησε το «νταμπλ», όμως οι σχέσεις του με τους οπαδούς ήταν, κι εδώ, τεταμένες. Για τον γνωστό λόγο. Ο Λάζαρος έπαιζε όταν -και όπως- «γούσταρε». Οταν, λίγα χρόνια αργότερα, τον ρώτησαν γιατί δεν «έπιασε» στον Παναθηναϊκό, απάντησε: «Πήραν έναν παίκτη από τον ΠΑΟΚ και ήθελαν να τον αλλάξουν. Γι’ αυτό δεν με είδατε τόσα χρόνια. Είχα θράσος, φημιζόμουν για όσα έκανα μέσα στο γήπεδο, αλλά οι προπονητές ήθελαν να με βάλουν σε καλούπι».

Το ίδιο ήθελαν και οι οπαδοί. Οταν δεν έπαιζε καλά, τους έφταιγαν όλα. Ακόμη και το «τικ» που είχε, να φτιάχνει τα μαλλιά του έπειτα από κάθε φάση. Σε έναν αγώνα κόντρα με την Ξάνθη, το 2012 στα Πηγάδια, ο Παναθηναϊκός βρίσκεται πίσω στο σκορ και ο Λάζαρος ισοφαρίζει. Οι συμπαίκτες του τρέχουν να πανηγυρίσουν μαζί του, όμως εκείνος τους απομακρύνει και αρχίζει να φτιάχνει το τσουλούφι του. Λίγο αργότερα σκοράρει δεύτερη φορά. Πέφτει στο έδαφος, σφίγγει τις γροθιές του και φωνάζει προς την πράσινη εξέδρα: «Ετσι, με το μαλλί σας γ@μ@ω»! Την επόμενη χρονιά έφυγε για την Ιταλία.

Δεν είναι αλήτης, κάθε άλλο. Είναι ένας ήρεμος, αλλά sui generis χαρακτήρας. Δεν θα γίνει η «ψυχή της παρέας», όμως δεν είναι και απόμακρος. Μιλάει λίγο, νυχτοπερπατάει ακόμη λιγότερο. Προτιμά να μείνει στο σπίτι, για να παίξει στο Playstation το αγαπημένο του Pro Evolution, ή για να ακούσει λαϊκά τραγούδια. Τώρα πια, για να παίξει με την κόρη του. Τη Στέλλα, πέντε ετών, που τη βλέπουμε στο ΟΑΚΑ να τρέχει στο χορτάρι και να κλοτσάει την μπάλα έπειτα από κάθε αγώνα του πατέρα της. Λίαν συντόμως, ο Λάζαρος θα αποκτήσει και δεύτερο παιδί.

Εάν, σήμερα, διαπραγματεύεται σκληρά το νέο του συμβόλαιο με τον Δημήτρη Μελισσανίδη, είναι επειδή θέλει να προσφέρει στα παιδιά του όλα αυτά που εκείνος στερήθηκε στα πρώτα του χρόνια στα Διαβατά Θεσσαλονίκης. Γιος οικοδόμου, πήγαινε σχολείο, έκανε δουλειές του ποδαριού για να βοηθήσει την οικογένειά του και -από τα 11- σπούδαζε το ποδόσφαιρο σε ακαδημία της πόλης. Αλλά και για έναν άλλο λόγο: πιστεύει πως απέδειξε, πια, ότι αξίζει περισσότερα. Και αυτή είναι -λόγω ηλικίας- η τελευταία του ευκαιρία να τα πάρει.

Αυτό το υπέροχο γκολ ήρθε πάνω στην ώρα. Εδωσε αφορμή στους ΑΕΚτσήδες να διαδηλώσουν, στις εξέδρες του ΟΑΚΑ, τη λατρεία τους για τον Λάζαρο που… ανέστη. Την απαίτησή τους να παραμείνει στην ομάδα τους. Καθώς αποχωρούσαν από το γήπεδο ρωτούσαν, ο ένας τον άλλον, με αγωνία: «Λες να μας τον κλέψει ο Ολυμπιακός;»… Είναι το τρόπαιο που έλειπε από την ταραχώδη καριέρα του Χριστοδουλόπουλου.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News