Εχουν περάσει 127 χρόνια από τη γέννηση του Τσάρλι Τσάπλιν. Και σχεδόν 40 από τον θάνατό του, το 1977. Οι μισοί κάτοικοι αυτού του πλανήτη δεν ζούσαν καν τότε. Κι όμως ένα μουσείο αφιερωμένο στη ζωή και στην καριέρα του σπουδαίου κωμικού εγκαινιάστηκε την Κυριακή 17 Απριλίου στην Ελβετία, σε ένα χωριό 25 χιλιόμετρα έξω από τη Λωζάνη – ένας χώρος που μαρτυρά την ακτινοβολία που ακόμα εκπέμπουν η προσωπικότητα και οι ρόλοι αυτού του σπουδαίου ανθρώπου. Σε αυτό το ελβετικό χωριό πέρασε ο Τσάπλιν τα τελευταία χρόνια της ζωής του, μαζί με τη γυναίκα του και τα οκτώ παιδιά τους, έχοντας φύγει από την Αμερική λόγω των αριστερών του πεποιθήσεων. «Πιστεύω θα ήταν πολύ ευχαριστημένος.  Ηθελε ο κόσμος να τον θυμάται. Για αυτό και ήταν τελειομανής με τις ταινίες που έφτιαχνε» είπε ο γιος του Τσάπλιν στα εγκαίνια του μουσείου.

H ζωή του Τσάπλιν είναι η ενσάρκωση του Αμερικανικού Ονείρου.  Γεννημένος στο Λονδίνο, στις 16 Απριλίου του 1889, από γονείς ηθοποιούς, ο Τσάπλιν είχε πολύ δύσκολα παιδικά χρόνια, ο πατέρας του ήταν αλκοολικός και πέθανε όταν ο Τσάπλιν ήταν δώδεκα χρονών και η μητέρα του υπέφερε από παραισθήσεις και οράματα και είχε μπει σε ψυχιατρικό άσυλο. Από πέντε χρονών, ο Τσάπλιν θα αρχίσει να παίζει σε παραστάσεις, αλλά η δημοσιότητα θα έρθει αργότερα, όταν μετακομίσει Αμερική και κάνει την πρώτη του εμφάνιση στην ταινία «Kid Auto Race at Venice» δίπλα σε ήδη γνωστούς κωμικούς της εποχής.

Το 1917 και σε ηλικία μόλις 28 ετών, ο Τσάπλιν φτιάχνει το δικό του κινηματογραφικό στούντιο και αναλαμβάνει όλα τα στάδια παραγωγής των ταινιών του, από το σενάριο μέχρι το μοντάζ. Αυτό του χάρισε μια άνευ προηγουμένου δημιουργική ελευθερία και του έδωσε τη δυνατότητα να «αγγίξει» θέματα ταμπού για τότε, όπως η μετανάστευση, η εγκληματικότητα, τα φτωχά παιδιά στους δρόμους, η εκμετάλλευση των εργατών και τα απολυταρχικά καθεστώτα, αντλώντας συχνά έμπνευση από τη δική του «Ντικενσιανή» προβληματική παιδική ηλικία.

Η φιγούρα του αλητάκου με το χαρακτηριστικό περπάτημα, το μαύρο μουστάκι και τα υπερμεγέθη παπούτσια θα γίνει η αγαπημένη του κοινού και του βωβού κινηματογράφου.  Το ερμηνευτικό του στιλ, ο τρόπος της παντομίμας και η καινοτόμα αισθητική των ταινιών του θα του προσφέρουν παγκόσμια καταξίωση και ο περίφημος «Σαρλό» θα γίνει ο πιο αναγνωρίσιμος και εμβληματικός χαρακτήρας στην ιστορία της μεγάλης οθόνης. Ο κριτικός Τζέιμς Αγκι, εξηγεί το φαινόμενο «Σαρλό» λέγοντας πως «πριν εμφανιστεί ο Τσάπλιν, ο κόσμος ήταν ικανοποιημένος  με μια δύο φάρσες ανά κωμική ταινία, ο Τσάπλιν όμως προκαλούσε γέλιο κάθε δευτερόλεπτο».

Η επιτυχία του «Σαρλό» δεν οφείλεται όμως μόνο στο γεγονός ότι κάνει τον κόσμο να γελάει αλλά ότι τον κάνει κιόλας να συγκινείται. Αντιθέτως με τον μεγάλο του αντίπαλο Μπάστερ Κίτον, ο οποίος προκαλεί γέλιο παραμένοντας ανέκφραστος μπροστά σε αστεία περιστατικά,  ο Τσάπλιν εισάγει στο Χόλιγουντ, ένα διαφορετικό είδος κωμωδίας, πιο ειλικρινές και συναισθηματικό. Τα βιώματα του Τσάπλιν, οι ταπεινές του ρίζες και η επιθυμία του ανέκαθεν να μάχεται κατά της αδικίας και να βελτιώνεται συνεχώς γίνονται μέρος της περσόνας του «Σαρλό» και τον βοηθούν να προσεγγίζει ρόλους μεταναστών και εργατών με μεγάλη κατανόηση.

Με την ταινία «Ο μεγάλος δικτάτορας», στην οποία σατιρίζει τον Χίτλερ, ο Τσάπλιν αποδεικνύει πως πέρα από το ταλέντο του να δημιουργεί συναισθηματικές κωμωδίες, είναι ένας μεγάλος καλλιτέχνης με πολιτική συνείδηση και φαντασία, που δεν φοβάται να πάρει ρίσκα.  Με την επιλογή του να εστιάσει και να στρέψει τη συμπάθεια του κοινού στον εβραίο κουρέα έδειξε πως είναι πάντα με το μέρος των καταπιεσμένων και ο διακριτικός τρόπος με τον οποίο διακωμώδησε τον Χίτλερ, παρουσιάζοντας τον σαν ένα παιδί που παίζει με την υδρόγειο σαν να είναι μπαλόνι, ήταν σίγουρα ένα πρώτο βήμα προς τον αφοπλισμό του.

 

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News